το δυσκολότερο πράγμα
στον κόσμο. Σε αυτό
το ταπεινό συμπέρασμα
έχω καταλήξει μετά από διδασκαλία ετών, πότε
στα ακριβότερα σχολεία
των Αθηνών, πότε σε...
ορεινά απομονωμένα χωριά και πότε σε σχολεία με παιδιά μεταναστών, τα λεγόμενα υποβαθμισμένα.
Σ΄ αυτή τη διαπίστωση έρχεται να προστεθεί η ιδέα, ότι ο ρατσισμός δεν είναι τελικά παρά μια μεταμφιεσμένη μορφή φασισμού, ίσως η πιο συγκαλυμμένη και η πιο ύπουλη. Σίγουρα πάντως, όσο οι μειονότητες υφίστανται ρατσιστικές διακρίσεις σε τομείς όπως η υγεία, η εκπαίδευση, η στέγαση κι η εφαρμογή του νόμου, είναι αυτονόητο ότι φανερά ή ενδόμυχα, θα γεννιούνται εχθρικά συναισθήματα στον αδικημένο.
Σε μια πρόσφατη συζήτηση που είχα μ' ένα φίλο μου που ασχολείται με θέματα ρατσισμού, πληροφορήθηκα ότι έναν στους πέντε Αφρικανούς τους σταματάει για έλεγχο η αστυνομία, μόνο και μόνο εξαιτίας του χρώματός τους!
Όταν η προκατάληψη συναντάει το φοβικό σύνδρομο, ο αλλιώτικος, ο ξένος εμπεριέχει παράλογα κάτι επικίνδυνο. Και τα φράγματα που μπαίνουν ανάμεσα στους ανθρώπους εμποδίζουν την ομαλή λειτουργία της κοινωνικής ομάδας.
Ο ρατσισμός δεν είναι κάτι μακρινό. Αντίθετα βρίσκεται, στις εκφάνσεις της καθημερινότητας, έστω και σε light εκδοχές, ακόμη κι όταν αυτό συμβαίνει υποδόρεια. Σε περιόδους οικονομικής κρίσης μάλιστα, αυξάνουν οι ρατσιστικές συμπεριφορές και τα άσχημα περιστατικά εις βάρος των ευπαθών κοινωνικών ομάδων. Κατά βάθος, αυτό αποτελεί μια διασπαστική κίνηση που διευκολύνει την πολιτική εξουσία, μέσω της τακτικής του "διαίρει και βασίλευε`'.
Η κοινωνία πάντως δε γίνεται να γυρίσει πίσω. Κι αυτό γιατί, είτε κάποιοι το θέλουν είτε όχι, ζούμε σε μια κοινωνία όπου δε χωράει ούτε η βλακεία της απομόνωσης, ούτε η συστηματική αδιαφορία, ούτε κανενός είδους πολιτισμική αχρωματοψία.
Γράφει η Λίνα Φυτιλή.
http://press-gr.blogspot.gr/2012/06/blog-post_1574.html
