Τρομάζω μόνο και μόνο στο
άκουσμα της ιδέας ότι έχω
αρχίσει να «κρύβομαι» , έτσι
λοιπόν, αποφάσισα να βγώ
έξω, να περπατήσω... Εσείς
μπορεί να με βλέπετε να
περπατάω όπως ορίζει ο
νόμος... πάνω στην
άσπρη διαχωριστική γραμμή,
άσπρη διαχωριστική γραμμή,
με το δάχτυλο στη μύτη! Αυτό
που δε βλέπετε όμως είναι
πως στροβιλίζομαι σα φύλο
στη Διοννυσίου Αρεοπαγίτου, σαν φέιγβολάν στα Εξάρχεια...
ξεκαρδίζομαι σα μικρό παιδί που το γαργαλάνε και που στο γέλιο του, διακρίνεις τη τρομάρα, του: «θα σταματήσουν, άραγε;», και που και που παλεύω να σταθώ στα πόδια μου μεθυσμένος από τις μυρωδιές άλλοτε του θεάτρου, άλλοτε της παρέας... Τα δέντρα αχνίζουν απ’ τη ζέστη, τα αστέρια απο πάνω μου, στρυφογυρνάν κι αυτά στα μάτια μου και φτιάχνουν πυκνά νεφελώματα, αθηναϊκούς γαλαξίες... και αμέσως αλλάζει η στάση μου, απο ενοχική ...γίνεται επαναστατική ... Καθώς και οι θόρυβοι έχουν αλλάξει τώρα...χάσαν τη ρουτίνα τους... ο αναπτήρας στο ‘τσακ’ μοιάζει με πυροσβεστήρα... και ο πρώτος καπνός του τσιγάρου καθαρίζει το τοπίο αντί να το γκριζάρει... και στο βάθος ακούγονται μουσικές του δρόμου! Νιώθω για λίγο σαν έφηβος πάλι, όπως τότε που τα πάντα έκρυβαν μια παρανομία... μια επανάσταση... τώρα που το σκέφτομαι, εκείνα τα χρόνια η έννοια της επανάληψης δεν υπήρχε παρά μόνο στο στόμα τους (καθηγητές)... ακόμα και αυτή η καθημερινότητα του σχολείου δεν είχε ίχνος ρουτίνας, κάθε μέρα καινούριο μάθημα, παράδοση.... Ξεφεύγω πάλι! Τι σας έλεγα λοιπόν; Α ναι, ότι δεν μ’αρέσει να κρύβομαι, μ’ αρέσει να περπατώ σαν το Γκιούλιβερ στα στενά σοκάκια της πόλης μου.... «ο ουρανός δικός μου, η θάλασσα στα μέτρα μου»!
Και έτσι όπως περπατώ στην αρχαία αγορά κάποιος με σπρώχνει και παλεύω να κρατήσω ισορροπία... σαν σε όνειρο, στην άκρη , στα βράχια, πανω απο τα νερά της Αίγινας ή μπορεί και της Αμοργού! Ο ήλιος με καίει... κι εγώ για να πηδήξω και να πέσω στο νερό πρέπει να τσαντιστώ... ζητάω τα ρέστα από αυτόν που με έφτιαξε!! Δεν είμαι χαλαρός τυπάκος εγώ... Εκτός από ενοχικός είμαι και υπερβολικός... Φοβάμαι τα ύψη, οπότε είμαι εκεί για κανα τέταρτο και ψάχνω να βρώ τη δύναμη να πηδήξω στο νερό... γιατί το κίνητρο δεν είναι και τόσο σπουδαίο... το να βρεις τη δύναμη όμως και να ταρακουνήσεις τα νερά, είναι να μη σε κάνει να νιώθεις ικανοποίηση; Για μένα είναι big deal να πηδήξω από το βραχάκι... στο μεταξύ η γυναίκα μου με έχει κάνει στην άκρη και έχει ταράξει «το μεγαλείο» της σκέψης μου 5-6 φορές... αυτή δε μασάει... εγώ μασάω... και πιστεύω ότι μασάω γιατί την δεδομένη στιγμή έχω όρεξη να αυτομαστιγώνω τη σκέψη μου και να μασουλάω το καιρό μου! Όπως και να ‘χει είμαι εκεί και... «κουρδίζω... κουρδίζω, κουρδίζομαι κουρδίζομαι...», δίνω μια.... υψώνω τα φτερά ... και; ...Πετώ! Και από υπερβολικός και ζαλισμένος απ’τα πολλά, ξαφνικά με πλημμυρίζει στιγμιαία μια απλότητα...και αμέσως μετά νιώθω τολμηρός! Γιατί τούτο μου φαίνεται να ισχύει, η τόλμη ξε-σκεπάζει την αλήθεια... και η αλήθεια είναι... απλή, είναι αυτό που υπάρχει... αυτό που νιώθεις όταν σε εγκαταλείπουν οι σκέψεις οι πολλές, τα λέω καλά...ή όχι;
Η αλήθεια... λαβύρινθος ε; δύσκολα ξεπλέκεται το κουβάρι της... άλλο τόσο απλή στο μάτι! Η ομορφιά της ασύγκριτη! Την συγκρίνω και με πλούτο!... Άν της δώσεις το τιμόνι.... σε πάει χωρίς φόβο! Μπορεί να σε πάει απο κατσικόδρομους... μπορεί να ματώνεις και να ανακατεύεσαι στη κάθε στροφή... αλλά μετά σε βγάζει στον Μπάλο και στη Σούγια, ή και στο όφου το λό, στην Κρήτη! Ανυπόμονος είμαι! ...! Μου αρέσει η άσφαλτος, η μηχανή μου, το mp3 player, η ταχύτητα. Έχω δει και ωραία πράγματα περπατώντας, αλλά πιο σπάνια,.. Είμαι στη νότια Γαλλία ξεκινώ με την αδερφή μου, να πάμε από το ένα χωριό στο άλλο! Είναι καλοκαίρι, απόγευμα... Θα πρέπει να πάρουμε το «μέσα» δρομάκι. περπατάμε παραπόταμα , πολλές φορές θα ανέβουμε πάνω από πέτρινα γεφυράκια για να διασχίσουμε το ποτάμι, και άλλες φορές θα κοντοσταθούμε σε μικρά , καταρρακτάκια... μιλάμε αλλά δε λέμε τίποτα σπουδαίο... μας διακόπτει άλλωστε κάθε τόσο η φύση.... ώσπου για μια στιγμή αντικρύζω το ομορφότερο... θέαμα της ζωής μου! Η απόσταση είχε κρατήσει καμιά ώρα ήδη... το σκοτάδι είχε αρχίσει να τρυπώνει από τα κλαδιά των δέντρων, όλα γίνοναι ένα με τη νύχτα.... και ξάφνου, ανάβουν τα φώτα τους άπειρες πυγολαμπίδες... άπειρες... αμέτρητες κάνοντας παραμυθένια, όχι απλά τη βόλτα μας, αλλά και τη ζωή μου... Απ’την άλλη... Είμαι μέσα σ’ ένα πεζό εκατόν έξι, τζι-τι-άι, έμ τι βι και επί τα αυτά, σούπερ - καγκούρικα ηχεία , γούφερς... και στα καθίσματα ... τώρα που το σκέφτομαι , θα μπορούσε μεταξύ του κώλου μου και του «μπάκετ» καθίσματος να χωρέσουν οι εκτυπώσεις του μνημονίου 1 & 2... αφού πολύ απλά δε χωράω και έχω σφηνώσει στα πλάγια του καθίσματος!(είχα μεγάλο κώλο, δε φταίει ο σχεδιασμός του καθίσματος)! Προσπερνάμε με ιλιγγιώδη ταχύτητα κάποια εγκαταλελημένα πέτρινα χωριά στο Άστρος ακούγοντας το «Παζάρι» του Νίκου Πορτοκάλογλου... κι εγώ ανάμεσα στο γρήγορο πέρασμα της ματιάς μου από παράγκα σε παράγκα... βλέπω αστραπές από αυστηρά βυζαντινά εικόνίσματα! Δεν έχω πάρει κάτι.. Που χωράει η φαντασία στην αλήθεια που ζούμε...Καπου έτσι τη στριμώχνω, σαν τα εικονίσματα... και άσ’ τους αυτούς να με βλέπουν στην στάση, να περιμένω βαριεστημένα το επόμενο τραίνο!... Αυτό που δεν βλέπουν είναι ότι εγώ αποχαιρετώ μια ολόκληρη ζωή κάθε που βρίσκομαι στους σταθμούς.. «γεννιέμαι και πεθαίνω μαζί» !
Τώρα που θυμήθηκα το στίχο του Σωκράτη, θυμήθηκα και ένα άλλο τραγούδι του που λέει 13.000 ώρες* ... «όνειρα και θαύματα»! Είμαι ενοχικός, υπερβολικός και ανυπόμονος... Τα κρύβω τόσο καλά και... τι να σας πω… όλοι με θαυμάζουν που είμαι επαναστατικός, τολμηρός και πειθαρχημένος! Που να ξέρανε την αλήθεια! Ότι για όλα αυτά τα καλά που μπορεί να φαίνονται, ευθύνονται τα αντίθετά τους!!! Μπορείτε να μου εξηγήσετε γιατί φοβάμαι μη μάθουν την αλήθεια, μη και δουν πίσω απ’τη μάσκα... Είμαι και ψωρο-υπερήφανος συν της άλλης ... Και ποιός δε θέλει να τον θαυμάζουν, θα μου πεις! Ναι, αλλά όταν έρχεται να προστεθεί στο φαν κλάμπ η κόρη σου...τότε αρχίζει να κουράζει το θέμα! 13.000 ώρες που προσπαθώ περισσότερο... Ακόμα και στον ύπνο μου, παίζω με ενοχές, σχεδιάζω... πως θα γίνω καλύτερος άνθρωπος και το μόνο που έχω καταφέρει είναι πως θα καλύψω τα μειονεκτήματα μου μέχρι να πετύχω το στόχο μου, που είναι βέβαια να τα ξεφορτωθώ τελείως....ουφ! Δε καταλαβαίνω γιατί λένε ότι πρέπει να «σε» αγαπήσεις και να «σε» δεχτείς από τη στιγμή που αναγνωρίζεις ότι κάπου κάνεις λάθος... Έχω κουραστεί λίγο από αυτό... δε το λες «θέατρο» αλλά δε το λες και «Lux et Veritas». Δεν ξέρω τι αρχές θα δώσω στο παιδί μου ιδίως από τη στιγμή που παλεύω να τις κατακτήσω εγώ....Δηλαδή καθίστε να σας εξηγήσω...ή μάλλον να επαναλάβω... Τα διάφορα ελαττώματα μου με κάνουν να ζω μια πολύ (για μένα) ενδιαφέρουσα ζωή μα τελευταία θέλω να τα ξεφορτωθώ γιατί αν με πάρουν χαμπάρι δε θα με θαυμάζουν πια... και τι να σου πω, το νήπιο που εδώ και 13.000 ώρες με έχει κάνει να παραμιλώ, αν μάθει τί κρύβω κάτω απ’το μασκαρεμένα ρούχα μου ...θα πάψει να μ’ αγαπά και να με θαυμάζει.... ;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;; Δεν το κάνω επίτηδες.... Είμαι μπερδεμένος, δεν πάω να σας μπερδέψω!
Νιώθω ότι συμβαίνουν τέρατα και σημεία και εγώ «κρύβομαι»! Για αυτό αποφάσισα να γράψω κάτι...! Όταν δεν γράφω νιώθω ότι είμαι κουκουλομένος στο κρεβάτι, μπουκωμένος δήθεν και τάχα και αναψοκοκκινισμένος με μια ψεύτικη αρρώστια στα στήθια και στο κεφάλι όπου με τραβά όλο και πιο βαθιά στην παραζάλη... Η βέσπα είναι η βόλτα μου, η βόλτα είναι το αντιβίωτικό μου. Κάθε φορά τα ίδια... αντικρίζω τη κενή σελίδα στον υπολογιστή μου... και δίχως τίποτα στο μυαλό (πέρα από μια μόνιμη γκρίνια, συχνό φαινόμενο των καιρών) ξεκινώ κάθε φορά!!... Υλικό δεν υπάρχει..... Ξεκινάει πάντα ενοχικά η βέσπα... Ξεκινά πάντα μαύρα... Ξεκινά πάντα λυπημένα.... μοναχικά... Βουτηγμένη στην υπερβολή όχι για να κερδίσεις και καλά με τις περιπέτειές σου τον βαριεστημένο αναγνώστη αλλά γιατί ανυπομονείς να βγάλεις το μάθημα απ’ το πάθημα! Και δεν μπορώ να σας καταλάβω... ειλικρινά πείτε μου! Υπάρχει άνθρωπος σε σταθμό τραίνου που να μην είναι στεναχωρημένος; όχι πείτε μου γιατί για άλλους είναι η Ατλαντίδα για μένα είναι αυτά! Η απόφαση αν θα πηδήξω μέσα στο «αγιασμένο» το νερό δεν είναι παρά η κάθε φορά που κολλάει το μάτι μου στο κέρσορα που αναβοσβήνει κι εγώ παλεύω με τις επόμενες κουβέντες μου.... Η κόρη μου, η γυναίκα μου πάντα παρούσες, ταξίδι και προορισμός, και κάμποσες φορές αναφέρομαι σε έναν «γιώργο».... Συνοδοιπόροι... δεν βρίσκω το χρόνο που θα ήθελα για κανέναν, έτσι τους βάζω πανω στη βέσπα σαν να εξομολογούμαι... και οι αμαρτίες μου, πιστέψτε με συγχωρούνται! Εσείς που αναφέρομαι....να σας πω την αλήθεια δεν σας έχω δώσει όψη και μορφή...Έχω καταλάβει ότι με διαβάζουν ένας δυο αλλά δεν είσαστε πάρα «εγώ, με λίγο πιο υπερβολική ιδέα για τον εαυτό μου!!» χαχαα... Και τις περισσότερες φορές με πιάνουν τα ‘θανατιάρικα’ μου , σας ζητώ συγγνώμη για αυτό! Δεν θέλω να σας μπερδέυω... έτσι μου βγαίνουν , φανταστείτε ότι ξεκίνησα να γράφω για το νέο δίσκο του Γιάννη Χαρούλη, «Μαγγανείες», μιας και μου το είχε ζητήσει ο φίλος μου ο Γιώργος και κατέληξα να σας γράψω όλα αυτά...
Αν είστε απ’ αυτούς που πια δεν με βλέπετε να περπατάω πάνω στην διαχωριστική γραμμή με το δάχτυλο κολλημένο στη μύτη μου.... Ίσως αυτό που διαβάσατε να καταλάβατε ότι είναι από τις πιο αποκαλυπτικές δισκοκριτικές μου...
Αλκιβιάδης.
