Ανησυχώ πολύ τελευταία! Έχω
πάρα πολύ καιρό να κλάψω!
Και εννοείται αυτά περί αντρών
που κλαίνε ή δεν κλαίνε... δε
με αγγίζουν, δε με άγγιζαν ποτέ!
Ούτε ο παλιός ο μύθος που έλεγε
ότι οι άντρες δεν κλαίνε! ...ούτε
ο καινούργιος που λέει ότι ο
μοντέρνος άντρας οφείλει να
δείχνει τις ευαισθησίες του...
Άσε που τελευταία όσους βλέπω
να κλαίνε σκέφτομαι από μέσα
μου, «πρέπει να έχουν σπάσει
τελείως τα νεύρα τους!»
... Έχω ψιλοξεχάσει πως είναι να κλαις... Γενικά όμως κλαίω μονάχος! Δεν θέλω να κλαίω μπροστά σε κόσμο! Κρύβομαι σαν φρεσκοκουρεμένο «κανίς» όταν είναι να κλάψω! Μή λένε κιόλας ότι το κάνω για να συγκινήσω, «επίδειξη συναισθηματικής προσέγγισης και εξάρτησης από τους άλλους» το λένε οι ψυχολόγοι, κάπου διαβάζω! Γενικότερα τώρα που το καλοσκέφτομαι έχω πάψει πια να έχω τις ίδιες ευαισθησίες που είχα παλιά!... Ναι, κύριε Χατζή...η συζήτηση με το ούφο που συναντήσατε σε ένα απ’τα ταξίδια σας δε με αγγίζει πια!, και συγκεκριμένα πολλές φορές μου ρχεται να βγάλω καντήλες (Ξεκινάει ο Χορός: Κύριε!), τις υπόλοιπες να βάλω τα γέλια (Χορός: Κύριε!), αντί να ντύνομαι και να ξεντύνομαι λοιπόν, αυτή την ύπουλη διάθεση που έχετε για να συγκινήσετε, ντε και καλά, τον κόσμο, θα κάνω απεργία ‘κ"είνας! Αρνούμαι να συνοφρυάσω τα μάτια μου (εκτός και με βαρέσει ο ήλιος κατάματα) δεν μασάω, και όχι, δεν φοβάμαι μήπως έχασα την ψυχή μου... Απ’ όσο θυμάμαι δεν την έχω πουλήσει, ακόμα.... ή έτσι νομίζω... Άλλωστε το κλάμα που είχα ρίξει όταν πρωτοάκουσα τη «φάμπρικα» των Σκούρτη/Μαρκόπουλου θα πρέπει να έχει ισορροπήσει το συναισθηματικό μου κόσμο... για να κλαίω στην κάθε ιστορία που μας λέει ο «Μέγας Χατζής»! Ίσως και να χω γίνει πολύ τεχνοκράτης πια! Δεν ξέρω!
πάρα πολύ καιρό να κλάψω!
Και εννοείται αυτά περί αντρών
που κλαίνε ή δεν κλαίνε... δε
με αγγίζουν, δε με άγγιζαν ποτέ!
Ούτε ο παλιός ο μύθος που έλεγε
ότι οι άντρες δεν κλαίνε! ...ούτε
ο καινούργιος που λέει ότι ο
μοντέρνος άντρας οφείλει να
δείχνει τις ευαισθησίες του...
Άσε που τελευταία όσους βλέπω
να κλαίνε σκέφτομαι από μέσα
μου, «πρέπει να έχουν σπάσει
τελείως τα νεύρα τους!»
... Έχω ψιλοξεχάσει πως είναι να κλαις... Γενικά όμως κλαίω μονάχος! Δεν θέλω να κλαίω μπροστά σε κόσμο! Κρύβομαι σαν φρεσκοκουρεμένο «κανίς» όταν είναι να κλάψω! Μή λένε κιόλας ότι το κάνω για να συγκινήσω, «επίδειξη συναισθηματικής προσέγγισης και εξάρτησης από τους άλλους» το λένε οι ψυχολόγοι, κάπου διαβάζω! Γενικότερα τώρα που το καλοσκέφτομαι έχω πάψει πια να έχω τις ίδιες ευαισθησίες που είχα παλιά!... Ναι, κύριε Χατζή...η συζήτηση με το ούφο που συναντήσατε σε ένα απ’τα ταξίδια σας δε με αγγίζει πια!, και συγκεκριμένα πολλές φορές μου ρχεται να βγάλω καντήλες (Ξεκινάει ο Χορός: Κύριε!), τις υπόλοιπες να βάλω τα γέλια (Χορός: Κύριε!), αντί να ντύνομαι και να ξεντύνομαι λοιπόν, αυτή την ύπουλη διάθεση που έχετε για να συγκινήσετε, ντε και καλά, τον κόσμο, θα κάνω απεργία ‘κ"είνας! Αρνούμαι να συνοφρυάσω τα μάτια μου (εκτός και με βαρέσει ο ήλιος κατάματα) δεν μασάω, και όχι, δεν φοβάμαι μήπως έχασα την ψυχή μου... Απ’ όσο θυμάμαι δεν την έχω πουλήσει, ακόμα.... ή έτσι νομίζω... Άλλωστε το κλάμα που είχα ρίξει όταν πρωτοάκουσα τη «φάμπρικα» των Σκούρτη/Μαρκόπουλου θα πρέπει να έχει ισορροπήσει το συναισθηματικό μου κόσμο... για να κλαίω στην κάθε ιστορία που μας λέει ο «Μέγας Χατζής»! Ίσως και να χω γίνει πολύ τεχνοκράτης πια! Δεν ξέρω!
Ανησυχώ! Είναι και όλη αυτή η επιστημονική προσέγγιση του κλάματος που με τρομάζει γιατί αν δεν εκτονώνομαι βρέχοντας τα μάγουλα μου, ένας θεός ξέρει πως θα μου βγεί!! Η κόρη μου όταν κλαίει είναι πολύ όμορφη! Χαχαχα... Συγγνώμη... το μυαλό μου τρέχει ...να σας εξηγήσω... Εννοώ ότι τα μωρά για παράδειγμα εκφράζουν αυτή τη δυσφορία που νιώθουν με το κλάμα, άρα σίγουρα εγώ που νιώθω μια συνεχή δυσφορία, είναι να μην ανησυχείς όταν δεν βγαίνει στην επιφάνεια; Και δεν ξέρω πως να το επαναφέρω! Θέμα συνήθειας είναι και αυτό ? Θυμάμαι πολύ έντονα όταν ήμουν μικρός και πρωτοσκέφτηκα/συνειδητοποίησα το «θάνατο» με το μυαλουδάκι μου! Ήμουν ξαπλωμένος! Ήταν βράδυ, νύχτα! Κοιμόμασταν, οι γονείς στο δωμάτιο τους και τα τρια αδέρφια μαζί (δεν απέχαμε πολύ από τα «βλάχικα» έτσι πως ήμασταν ό ένας πάνω στον άλλον) και κάνω μια απλή σκέψη! Όταν έρθει η ώρα εκείνη απλά κλείνεις τα μάτια; Και τι; Αυτό ήταν; Μετά; Πίσσα σκοτάδι; Μετά από χρόνια το βάλαν και σε τραγούδι: «Με νήμα εξάκλωνο κεντάς τον έβδομο ουρανό σου υψώνεις το φανό σου και πας στο πουθενά»; Δεν τόλμησα να κλαψουρίσω γιατί φοβόμουν μη με μαλώσουν και από πάνω ...ξενέρωμα! (Χορός:ΚΟΙΜΗΣΟΥ)! Η προσταγή στα αναρχικά ανήλικα! (Χορός: ΚΟΙ – ΜΗ - ΣΟΥ!) Εγώ στενοχωριόμουν που θα πάψω να υπάρχω; Ούτε ποπάυ, ούτε παγωτά, ούτε καλοκαίρια... ούτε μαμά, ούτε μπαμπάς; Έκλαψα πολύ αλλά στο αθόρυβο... για αυτό και δεν θυμάμαι να με παρηγόρησε κανείς! Αλλά το σύστημα λειτούργησε! Πολύ εγκλωβισμένο συναίσθημα αυτό το κάνε ησυχία... τώρα το μυαλό μου με παραπέμπει στο μεσημεριανό ύπνο!... Με το ζόρι να σκάσω... αφού δε μπορούσα! Με το ζόρι; «Δεν θα πάμε βόλτα το απόγευμα», θυμάμαι να μου λένε... (Χορός: Στα αρχίδια μας και μας, Κωστής Παλαμάς)!! Ναι, μα όμως το μεσημέρι ήθελα να πάω βόλτα όχι το απόγευμα!
Συγγνώμη για τα γαλλικά μου, αλλά το θέμα μου είναι πιο βαθύ! Γερνάω! Και δεν αντιλαμβάνομαι τα πράγματα όπως έκανα παλιά... γιατί λίγο πολύ, πιστεύω ότι τα ίδια ζούμε σε κάθε εποχή με κάποια εναλλαγή στους ρόλους... δηλαδή τώρα που η σχέση μου με τους γονείς έχει γεφυρωθεί... και υπάρχει καταννόηση, αμοιβαία, κάπου χωλαίνει η σχέση μου με κάποιους φίλους... και ενώ η μικρή μου απομακρύνεται σιγά σιγά προς την εποχή της, με την γυναίκα μου απλά ... γερνάμε... ΟΚ δεν τα εννοώ με την κακή έννοια ούτε παραπονιέμαι… και, στην τελική, δε με ενδιαφέρει πως θα το πάρετε... εγώ γερνάω, τι σας νοιάζει αν αυτό το βλέπω στραβά ή φιλοσοφικά; Είδατε; έχω τα νεύρα μου... Για αυτό δεν κλαίω...περιμένω κι εγώ να σπάσουν τελείως μήπως και ξεσπάσω!...
Βάζω να ακούσω ξανά το «Loco motive» από «τον ελάχιστο του εαυτό». Περιμένω... περιμένω! Τίποτα!... Είπα να χρησιμοποιήσω την παλιά μέθοδο! Να προκαλέσω τον «μικρό μου εαυτό»... να τον βουτήξω στη στεναχώρια! Ακόμα περιμένω! Τίποτα! Βγάζω το «loco motive» και βάζω το «φευγιό της Άννας» του Παύλου! Περιμένω... Τώρα θα αναρωτιέστε τί περιμένω; Ατύχησαν και οι δύο επιλογές μου! Πάμε πάλι μήπως και τα καταφέρω! Ελένη Καραϊνδρου; ή μάλλον «Μαρμαρωμένος βασιλιάς» (μιλώ για αυτόν τον βρωμερό τζίνγκλ - τζόνγκ... της δεξιάς και της προόδου Σπανουδάκη, χαχα)... ας αφήσω τους Έλληνες και ας πάρω λίγο τους ξένους... Preisner; Α, πως το ξέχασα; Morricone!Cinema Paradiso; Δεν σας λέει κάτι; Το βρήκα... θα σταματήσω να «στριφογυρνάω μες στις μουσικές» θα πατήσω mute ...και θα μπω βαθύτερα στον «λόγο»! Θα ανοίξω το «Άλογο» του Καββαδία, το ξεφυλλίζω... τίποτα! (Χορός: ΤΙΠΟΤΑ!) Ανοίγω να διαβάσω λίγο Πολυδούρη, σίγουρα πράγματα ! (θα απέφευγα να συνδέσω την όλη κατάσταση με κάτι από τον εραστή της! Να κλάψουμε είπαμε όχι να αυτοκτονήσουμε! )... Καβάφης; Ανοίγω να διαβάσω τα «κεριά» ή τη «Σατραπεία» που μου διάβαζε η φίλη μου η Αφροδίτη.... «κάθε μέρα, παλιά» ... κάτι αρχίζει να γίνεται...συγχρόνως ξαναπατάω play...ακούω Χατζηδάκι, «το βαλς των χαμένων ονείρων» τώρα κατάλαβα τί γίνεται!...
Αν δεν έχει να πιστεύεις σε κάτι και σε έχει κατακλύσει η ρουτίνα, δεν έχεις και λόγο για να κλάψεις! Όταν δεν περιμένεις τίποτα δεν έχεις και λόγο για να απογοητευτείς! Αυτό δε προστάζει η κουλτούρα του ρεαλισμού;... (Και συνεχίζει ο Χορός) Έτσι έχουν τα πράγματα Κύριε (!)! Προσαρμοστείτε στη νέα πραγματικότητα!... Αφού έχετε γύρω στα 5 χρόνια να κάνεται όνειρα και ησυχάσατε από το άγχος της σφαίρας του φανταστικού, έτσι κι εμείς φροντίσαμε να μην ξανακλάψετε!!! Να κλάψω; γιατί να κλάψω; Για τη Δ.Ε.Η. , τη δουλειά, τα κοινόχρηστα; Όχι φίλοι μου! Είμαι αρκετά ώριμος για να γνωρίζω πως δεν αγχώνομαι για αυτά που δεν μπορώ να αλλάξω και συγχρόνως να προσπαθώ να αλλάξω αυτά που αλλάζουν... έτσι λοιπόν, κατάλαβα! Χορεύω ακόμα, αλλά πατάω στα βήματα που μου διδάξαν στην τάξη του χορού!
Πώς όμως να διαχωρίσω τη νέα ψυχική μου κατάσταση από την ανατροφή της μικρής μου; Πως θα κάτσω μαζί της να ζωγραφίσω... όταν εκείνη θα θέλει να πάρει τον μωβ μαρκαδόρο και θα θέλει να γεμίσει τον ήλιο (χωρίς να βγεί από τα περιθώρια, μη σας νοιάζει, θα τη μαλώσω και για αυτό) ή το πράσινο χρώμα και να τραβήξει εκείνη τη σουρεάλ γραμμή γνωστή ώς «ο ουρανός των παιδιών»! ή όταν θα θέλει να γεμίσει το πρόσωπο της μαμάς της με μπλε χρώμα; Λέτε να τα πάρω όπως έκαναν και με μένα και να της το κόψω; Ο ήλιος είναι κίτρινος, ο ουρανός μπλε και η μαμά είναι απαλή ώχρα! Στραβή είσαι;; Δεν μπορείς να γίνεις πιλότος, αστροναύτης! Φοράς γυαλιά! Δεν μπορείς να γίνεις μουσικός... θα πεινάσεις! Και όλη αυτή η μαγεία; Του να το προσπαθήσεις και ας μη βγεί πουθενά; Τι; (Χορός : ) Αυτη η μαγεία δε θα σου φτάσει για να πληρώσεις τα κοινόχρηστα! Για αυτό δεχτήκατε την ανταλλαγή! Καμία απογοήτευση κανένα όνειρο! Τα όνειρα, με αντάλλαγμα να μην ξανακλάψω! Τώρα θυμάμαι!... Την πούλησα τη ψυχή μου! Και με πολύ μικρό κόστος! Τα δάκρυα! Τα δάκρυα όμως για μένα ήταν «ο έπαινος του δήμου και των σοφιστών!» Η προσπάθεια μου να ξεχωρίσω! Η προσπάθεια μου να θρέψω το μυαλό μου... Τα δάκρυα μου.... αυτά που θα έκαναν τα μάτια μου να γυαλίζουν...Αυτά που θα προστάτευαν τα οράματά μου... η υγρή μου ασπίδα!
ΟΚ! Ίσως πρέπει να σταματήσω εδώ αυτή τη νέα «επίδειξη συναισθηματικής προσέγγισης και εξάρτησης από τους άλλους» που λέγεται κλάψα ή αλλιώς μουρμούρα!! Δεν αγχώνομαι ΠΙΑ!... Και πολύ απλά γιατί τώρα που το σκέφτομαι, δεν έχω χάσει το γέλιο μου! Όλο γελάω εδώ και πέντε χρόνια... (Χορός: Το γέλιο σου μας ξέφυγε, θα σου ‘ρθουμε σύντομα και για αυτό)! Η αλήθεια είναι ότι όταν αποφασίζεις να κάνεις οικογένεια μια μικρή πτυχή του εαυτού σου την χάνεις...αλλά κερδίζεις το ταξίδι στο άγνωστο! Αφιερώνεσαι σε ένα νέο στόχο, για τον οποίο, σας έχω γράψει και στο παρελθόν, δεν υπάρχει manual για να ακολουθήσεις τα βήματα ένα - ένα!! Εγώ κάπου τα ΄χασα.... Έχασα ένα κομμάτι του εαυτού μου και σε πολλές περιπτώσεις άφησα τελείως τα περισσότερα όνειρά μου!... Γιατί πολύ απλά αγχώθηκα! Και είναι και η χούντα του «γέρο-χρόνου»! Δεν προλαβαίνω πια να ονειρευτώ! Είμαι συχνά πυκνά κουρασμένος! Σπίτι δουλειά, δουλεία σπίτι! Αλλά τελευταία βγήκα με το φίλο μου τον Γιώργο!... και ακούσαμε μαζί τον Παύλο σε ένα νέο του στίχο, να λέει «η απόσταση μεγάλη αλλά η διαδρομή μικρή»; Ή το αντίθετο είπε ρε Γιώργο;... ούτε που θυμάμαι ούτε που με νοιάζει! Τό ίδιο βγαίνει για μένα! Άλλωστε ο ενας απ’ τους δυο έκοψε το τσιγάρο και οι δυο δεν πίνουμε πια αλκοόλ! Γερνάμε, αλλάζουμε... και στην τελική τι σας νοιάζει; .. άλλοι το βλέπουν στραβά κι άλλοι φιλοσοφικά.
(Μονολογώ) Μα πως δε το κατάλαβα νωρίτερα; «Η σατραπεία»!... «Το βαλς των χαμένων ονείρων!» Υπάρχουν όλοι εκεί για να μου θυμίζουν τί χάνω όταν κοντεύω να «το χάσω»!... Αυτό που δεν έγινα! Αυτά που δεν έκανα!! Τα δάκρυα μου... μια γλυκιά μελαγχολία από αυτά που περάσαν!... Πάει πέρασαν όμως... Μεγαλώνω.... Θα ‘ρθουν άλλα... Μεγαλώνω... Θα το παλέψω, το οφείλω σε μένα και στους γύρω μου...
(Χορός: ) Το νου σου, «και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις»!;
Η Σατραπεία (Κ.Π.Καβάφης)
--
Τι συμφορά, ενώ είσαι καμωμένος
για τα ωραία και μεγάλα έργα
η άδικη αυτή σου η τύχη πάντα
ενθάρρυνσι κ' επιτυχία να σε αρνείται·
να σ' εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες,
και μικροπρέπειες, κι αδιαφορίες.
Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις
(η μέρα που αφέθηκες κ' ενδίδεις),
και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα,
και πιαίνεις στον μονάρχην Αρταξέρξη
που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του,
και σε προσφέρει σατραπείες, και τέτοια.
Και συ τα δέχεσαι με απελπισία
αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις.
Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι' άλλα κλαίει·
τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών,
τα δύσκολα και τ' ανεκτίμητα Εύγε·
την Αγορά, το Θέατρο, και τους Στεφάνους.
Αυτά πού θα στα δώσει ο Αρταξέρξης,
αυτά πού θα τα βρείς στη σατραπεία·
και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις.
Αλκιβιάδης
