δεν είμαι από εκείνους
που απαραιτήτως και για
όλα γκρινιάζουν,βλέπουν παντού «δράκους» και σκοπιμότητες και το
ποτήρι πάντα μισοάδειο.. Ωστόσο, την ημέρα της απονομής του Νόμπελ Ειρήνης στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ήταν σα να με χτύπησε ηλεκτρικό
ρεύμα...
βλέποντας στα ασπρόμαυρα πλάνα που έστελναν τα διεθνή πρακτορεία, τον Ρομπέρ Σούμαν…
Από τη Συνθήκη για την Κοινή Διαχείριση του Άνθρακα και του Χάλυβα, των βασικών υλικών του πολέμου, ώστε να αποφευχθεί η επανάληψη μιας φρικτής πραγματικότητας σαν αυτής του Β’ Παγκοσμίου, έως τη Συνθήκη για την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας του 1957, την Κοινή Αγροτική Πολιτική και τις άμεσες και καθολικές εκλογές για την ανάδειξη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, η ιστορία, αλλά και οι κοινές προσπάθειες, μας έφεραν στην ΟΝΕ, και έκαναν τα έξι ιδρυτικά μέλη της τότε Κοινότητας, είκοσι επτά….
Στάθηκα στις δηλώσεις του Μάρτιν Σουλτς, με την αφορμή της απονομής του Νόμπελ Ειρήνης:«Αυτό το βραβείο ανήκει σε όλους τους Ευρωπαίους πολίτες…», είπε ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Ποιους Ευρωπαίους πολίτες, εννοείτε κύριε Σούλτς; Τους δανειστές ή τους δανειζόμενους; Ή εκείνους που απέχουν διακριτικά και τα λόγια τους προδίδουν ότι δεν θεώρησαν ποτέ εαυτούς πολίτες της Ένωσης;
Ποιους Ευρωπαίους πολίτες, εννοείτε κύριε Σούλτς; Τους δανειστές ή τους δανειζόμενους; Ή εκείνους που απέχουν διακριτικά και τα λόγια τους προδίδουν ότι δεν θεώρησαν ποτέ εαυτούς πολίτες της Ένωσης;
Διαβάζω επίσης: «Ανοίγονται ευκαιρίες για ένα νέο διακανονισμό μεταξύ Βρετανίας και Ευρώπης», απάντησε ο Πρωθυπουργός της Βρετανίας, Ντέιβιντ Κάμερον, ερωτηθείς εάν η χώρα του απομακρύνεται από την ΕΕ και εάν-εν πάσει περιπτώσει- ο ίδιος είναι ικανοποιημένος με το status quo της Γηραιάς Ηπείρου.
«Γιατί αυτός ο διαχωρισμός;» θα σκεφτόταν κάποιος αφελής.
«Είναι ικανό το διαφορετικό νόμισμα και ο εκφοβισμός περί άσκησης βέτο του Βρετανού Πρωθυπουργού, να καθιστούν τη χώρα του ένα ξεχωριστό μόρφωμα από την υπόλοιπη Ευρώπη;»
Γι’ αυτό δεν επιθυμεί να παραστεί στο Όσλο για την παραλαβή του Νόμπελ ο κύριος Κάμερον;
«Γιατί αυτός ο διαχωρισμός;» θα σκεφτόταν κάποιος αφελής.
«Είναι ικανό το διαφορετικό νόμισμα και ο εκφοβισμός περί άσκησης βέτο του Βρετανού Πρωθυπουργού, να καθιστούν τη χώρα του ένα ξεχωριστό μόρφωμα από την υπόλοιπη Ευρώπη;»
Γι’ αυτό δεν επιθυμεί να παραστεί στο Όσλο για την παραλαβή του Νόμπελ ο κύριος Κάμερον;
Διαβάζω πως η εν λόγω τελετή θα αποτελέσει μια σκληρή δοκιμασία για τις υπηρεσίες ασφαλείας της Νορβηγίας , σε περίπτωση που όλοι οι ηγέτες της Ένωσης αποφασίσουν να παραστούν, με τους επικεφαλής των τοπικών αρχών της αστυνομίας να προχωρούν σε δηλώσεις ανησυχίας, υπό το φόβο επεισοδίων.
Επεισόδια για την Ειρήνη; Δεν κάνει σχήμα οξύμωρο;
Επεισόδια για την Ειρήνη; Δεν κάνει σχήμα οξύμωρο;
Ο Φρανσουά Ολάντ λέει πως μίλησε με την Καγκελάριο Μέρκελ και αποφάσισαν να πάνε στο Όσλο να παραλάβουν το βραβείο, εάν, λέει, παραστούν και οι υπόλοιποι ηγέτες. Βάζοντας πιο βαθειά, το κεφάλι του στην άμμο, ο Κάμερον έθεσε, λέει, μια νέα πρόταση στο τραπέζι: «Ας πάει», είπε, «για την παραλαβή του βραβείου, ένα παιδί από κάθε μία από τις 27 χώρες της Ε.Ε. Τα παιδιά και μόνο συμβολίζουν το μέλλον.»
Πάμε, λοιπόν, πίσω στο… μέλλον.
Σε μια Ευρώπη κουρελιασμένη και καταμαστιγωμένη από τον Πόλεμο ….
Σε μια Ευρώπη που αναγκάστηκε να «χτίσει» το εμπειρικό της οικοδόμημα για να αποφύγει και πάλι τον πόλεμο και να εξασφαλίσει την Ειρήνη, πάνω σε μια βάση «ίσων κρατών και ίσων ευκαιριών»…
Σε μια Ευρώπη που άνοιγε, επί σειρά ετών, τα διαρθρωτικά της ταμεία -σαν τον καλό κηδεμόνα- και έβγαζε φρέσκο χρήμα και γέμιζε τις τσέπες των πιο αδύναμων μαθητών του Νότου, για να αγοράσουν καλύτερα παπούτσια να τρέχουν πιο γρήγορα, έτσι ώστε μια μέρα να φθάσουν τους συνετούς μαθητές του Βορρά…
Σε μια Ευρώπη που δε θα διαμορφωνόταν δια μιας, κατά τον Σούμαν το 1950, αλλά θα διαμορφωνόταν μέσα από συγκεκριμένα επιτεύγματα, τα οποία θα δημιουργούσαν πρώτα πραγματική αλληλεγγύη.
Έτσι, ήρθαμε στο σήμερα, σε μια Ευρώπη δανειστών και δανειζόμενων, σε μια Ευρώπη αποσχιστικών τάσεων, σε μια Ευρώπη που διστάζει και οπισθοχωρεί, αντί να βαδίζει μπροστά, σε μια Ευρώπη που ένα Νόμπελ Ειρήνης, μόνο ως κακόγουστο αστείο μπορεί να εκληφθεί…
Σε μια Ευρώπη που αναγκάστηκε να «χτίσει» το εμπειρικό της οικοδόμημα για να αποφύγει και πάλι τον πόλεμο και να εξασφαλίσει την Ειρήνη, πάνω σε μια βάση «ίσων κρατών και ίσων ευκαιριών»…
Σε μια Ευρώπη που άνοιγε, επί σειρά ετών, τα διαρθρωτικά της ταμεία -σαν τον καλό κηδεμόνα- και έβγαζε φρέσκο χρήμα και γέμιζε τις τσέπες των πιο αδύναμων μαθητών του Νότου, για να αγοράσουν καλύτερα παπούτσια να τρέχουν πιο γρήγορα, έτσι ώστε μια μέρα να φθάσουν τους συνετούς μαθητές του Βορρά…
Σε μια Ευρώπη που δε θα διαμορφωνόταν δια μιας, κατά τον Σούμαν το 1950, αλλά θα διαμορφωνόταν μέσα από συγκεκριμένα επιτεύγματα, τα οποία θα δημιουργούσαν πρώτα πραγματική αλληλεγγύη.
Έτσι, ήρθαμε στο σήμερα, σε μια Ευρώπη δανειστών και δανειζόμενων, σε μια Ευρώπη αποσχιστικών τάσεων, σε μια Ευρώπη που διστάζει και οπισθοχωρεί, αντί να βαδίζει μπροστά, σε μια Ευρώπη που ένα Νόμπελ Ειρήνης, μόνο ως κακόγουστο αστείο μπορεί να εκληφθεί…
Ψάχνοντας, και πάλι πίσω, στα συντρίμμια της μεγαλόπνοης Ευρωπαϊκής ιδέας, όταν ο Ουίνστον Τσώρτσιλ έδινε το 1946, τη φημισμένη ομιλία του στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης, όπου μίλησε και περιέγραψε το όραμά του για τις «Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης», δε θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ασφαλώς, τη σημερινή πραγματικότητα.
Σήμερα, δεν μπορούμε, δυστυχώς, να μιλήσουμε ούτε καν για τα «Ηνωμένα Έθνη της Ευρώπης». Φαίνεται πως η ιστορία, δε μας δίδαξε πολλά, ούτε εμάς τους Έλληνες, ούτε τους Ευρωπαίους εταίρους μας.
Φαίνεται πως η ιστορία δεν υπήρξε καλός δάσκαλος ούτε για τους απουσιολόγους Γερμανούς. Διότι, εάν είχαν αφομοιώσει το ιστορικό τους μάθημα, δε θα χρειαζόταν να «επιστρέψουν στο… μέλλον» για να θυμηθούν. Θα γνώριζαν, ήδη, πως κάθε προσπάθεια να επιβληθούν σε άλλες χώρες- είτε στρατιωτικά, είτε οικονομικά -οδηγείται αργά ή γρήγορα σε τραγωδία, που έρχεται για να «καταπιεί» και τους ίδιους.
Φαίνεται πως η ιστορία δεν υπήρξε καλός δάσκαλος ούτε για τους απουσιολόγους Γερμανούς. Διότι, εάν είχαν αφομοιώσει το ιστορικό τους μάθημα, δε θα χρειαζόταν να «επιστρέψουν στο… μέλλον» για να θυμηθούν. Θα γνώριζαν, ήδη, πως κάθε προσπάθεια να επιβληθούν σε άλλες χώρες- είτε στρατιωτικά, είτε οικονομικά -οδηγείται αργά ή γρήγορα σε τραγωδία, που έρχεται για να «καταπιεί» και τους ίδιους.
Επιστροφή στο… μέλλον, λοιπόν, για μελέτη και περισυλλογή, χρειαζόμαστε και εμείς, οι φτωχοί, πλην, τίμιοι(;) πολίτες του Νότου, ασθενικοί, άσχημοι, σχεδόν τυφλοί, σαν τον Βωβενάργκ, τον Γάλλο συγγραφέα, που πέθανε άσημος, όμως σήμερα θεωρείται επιφανής, εξαιτίας των γνωμικών του που άφησαν εποχή. «Δεν μπορεί να είμαστε πολύ ευτυχισμένοι, όταν άλλοι άνθρωποι αποφασίζουν για τα καθήκοντα και τις απολαύσεις μας», είχε γράψει ο Βωβενάργκ περί τα μέσα του 18ου αιώνα, περιγράφοντας με τα πιο αλληγορικά, αλλά και επιτυχή χρώματα, την τεχνοκρατία του σήμερα.
Επειδή, λοιπόν, ο «πόλεμος» που, τεχνηέντως, προσπαθούμε, επί σειρά ετών, να αποφύγουμε είναι λιγότερο επαχθής από την υποδούλωση, πάμε πίσω στο μέλλον, όχι μόνο για να θυμηθούμε και επιτέλους να μάθουμε, αλλά ίσως και για να πάρουμε φόρα για την επανεκκίνηση.
