Κατεβαίνω από το λεωφορείο. Η πρωινή
δροσιά ξυπνάει τις
αισθήσεις.Κατευθύνομαι προς το κυλικείο της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου (Κρήτης). Ένας ζεστός καφές είναι
ό, τι πρέπει για να...
ξεκινήσω τη μέρα μου. Παίρνω καφέ, κάθομαι έξω, κάτω απ’ τον γκρίζο ουρανό και χάνομαι στις σκέψεις μου.
Έχουν περάσει τρία χρόνια από τότε που πήρα το πτυχίο μου. Προσπαθώ, ωστόσο, να μην χάνω την επαφή μου μ’ αυτό το αγαπημένο μέρος. Επισκέπτομαι συχνά τη Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου. Μου αρέσει η ησυχία εκεί μέσα, η μυρωδιά του κομμένου ξύλου, οι απέραντες βιβλιοθήκες, τα όμορφα ταξίδια του μυαλού σε κόσμους άλλους, πέρα και πάνω από εδώ. Εκεί νιώθω μια ασφάλεια, μιαν ηρεμία απερίγραπτη.
Αρχίζει να ψιλοβρέχει. Τελειώνω τον καφέ μου, που έχει πια κρυώσει, και ξεκινώ για τη Βιβλιοθήκη. Η άσφαλτος πίνει το νερό της βροχής λες και διψάει. Δεν κρατώ ομπρέλα, αφήνω τη βροχή να πλύνει την ψυχή μου. Μπαίνω στη Βιβλιοθήκη, κάθομαι σ’ έναν υπολογιστή και ψάχνω τους κωδικούς των βιβλίων που έχω στη λίστα μου. Τους γράφω δίπλα από τους τίτλους και το ψάξιμο ξεκινά. Χάνομαι ανάμεσα στον Κάφκα και στον Τολστόι, στον Όργουελ και στον Σαραμάγκου.
Βρίσκω τους κωδικούς των πέντε πρώτων βιβλίων. Κάθομαι σ’ ένα τραπεζάκι, δίπλα στο παράθυρο και ξεκινώ με «Το ημερολόγιο ενός τρελού». Έπειτα, κάνω έναν μοναχικό περίπατο στους παγωμένους δρόμους της Ρωσίας, φορώντας «Το παλτό» του Νικολάι Γκόγκολ. Συναντώ μια γκαλερί με «Το πορτραίτο» του και μένω να το κοιτάζω εκστατική και λίγο τρομαγμένη. Κοιτάζω το ρολόι, είναι μεσημέρι, βιάζομαι. Δανείζομαι τα βιβλία που έμειναν και τρέχω να προλάβω το λεωφορείο. Έχω ραντεβού με τη «Μαντάμ Μποβαρύ» του Γουστάβου Φλωμπέρ. Θα’ χει τόσα να μου πει…
*Η Ζωή Αλεξαντωνάκη είναι απόφοιτη του τμήματος Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης
