της εποχής.Μια λειτουργία ανθρώπινης υποταγής σε πρόσκληση άνευ ουσίας.
Ένα μέτρο, που ζυγίζει
και αξιολογεί το «τίποτα».
Αν είχε σεξουαλικό αντίκρυσμα έστω,
θάλεγες...
«τουλάχιστον φχαριστήθηκα μιαν αρπαχτή».
Εδώ, ανταμοίβεται μόνο η ματαιοδοξία σου ή αποκαλύπτεται ο άλλος σου εαυτός, ο ανώμαλος.
Το «φρούτο» ευδοκιμεί στο Ίντερνετ. Το καλλιεργώ και εγώ, παρά τη θέλησή μου, στο ιστολόγιό μου. Το συναντώ πολλές φορές να συνοδεύει, ως νεκροθάφτης, ακόμα και θλιβερές ειδήσεις ή εικόνες. Στο YouTube, όταν αναρτήθηκε για πρώτη φορά η φωτογραφία του τραγουδιστή Μάικλ Τζάκσον νεκρού, μέσα σε 30 λεπτά καταγράφηκαν 987 «likes»!
Που σημαίνει τι, άραγε; Ότι σε 987 ηλίθιους, ή άρρωστους, ή σχιζοφρενείς, ή ανώμαλους, «άρεσε» η εικόνα ενός νεκρού ανθρώπου; Κι αν όχι, τι άλλο μπορεί να σημαίνει αυτό το «like», αν δεν σημαίνει αποδοχή;
Εκείνο, όμως, που ξέρω στα σίγουρα, είναι ότι αυτά τα δήθεν αθώα «κτυπήματα», διάφοροι αυτοονομαζόμενοι γκουρού του μάρκετιγκ και της επικοινωνίας τα μεταφράζουν με άλλους τρόπους και άλλους κώδικες, και φτάνουν έτσι να καθορίζουν εμπορικές πολιτικές και τακτικές προώθησης προϊόντων, ιδεών και τάσεων.
Σε sites και blogs που φιλοξενούν άρθρα απόψεων, τα «likes» ή τα «κτυπήματα» μπορεί να καθορίσουν κάποιο άρθρο ως δημοφιλές, που σημαίνει ότι θα διατηρηθεί για περισσότερο χρόνο στη βιτρίνα του πόρταλ ή του ιστολογίου, γεγονός που κατά πολλούς ισοδυναμεί με καταξίωση η οποία, με άλλα κριτήρια, πιο σοβαρά, μπορεί και να μην υπήρχε καν.
Στις τηλεοπτικές μετρήσεις, «ποσοτική υπεροχή» δεν ισοδυναμεί αναγκαστικά με αποδοχή. Δηλαδή, μπορεί να βλέπω στην οθόνη μια πρωινή ενημερωτική εκπομπή, ή να είναι απλώς «ξεχασμένη» εκεί η τηλεόρασή μου, και η AGB θα με καταγράψει ως «μονάδα», και μάλιστα «θετική». Ποιος τόπε;
Ίδια μέθοδος ακολουθείται και στο Ιντερνετ. Κάνεις «κλίκ» και διαβάζεις ένα άρθρο, και αμέσως το καθιστάς «δημοφιλές». Ποιος με ρώτησε; Κανείς. Ένα κουμπί. Και αυτό το κουμπί, «καθορίζει» και την μοίρα του προϊόντος στην αγορά. Εξωφρενικό.
Υπάρχουν πράγματα στη ζωή που δεν μπορούν να είναι μόνο θέμα γούστου. Ένα πιροσκί, ναι μπορεί. Ένα χρώμα, και αυτό. Μία μπλούζα, επίσης. Ένα εστιατόριο, οπωσδηποτε. Δεν μπορείς, όμως, να κάνεις «like», ή «dislike» τον Σαίξπηρ, ή τον Όμηρο, λες και μόλις δοκίμασες ένα γιαούρτι με μέλι, και ένα άλλο με φρούτα. Δεν μπορείς να κάνεις «like» ή «dislike», μια καντάτα του Μπαχ ή μια σονάτα του Μπετόβεν, σαν να προβάρεις μια φούστα σε κατάστημα, ή να κρίνεις τραγουδάκια στο τσίρκο της Γιουροβίζιον.
Εγώ προσωπικά, δεν δίνω ποτέ σημασία σε αυτά τα «προκάτ» σχόλια. Τι σημαίνει cool; Τι σημαίνει interesting;
Επί του τελευταίου, έχω και μια ενδιαφέρουσα ιστορία. Αληθινή. Επί πρωθυπουργίας του, ο κ. Μητσοτάκης επισκέφθηκε κάποτε το BBC στο Λονδίνο, και έγινε δεκτός από τον επικεφαλής του Οργανισμού. Κατά την διάρκεια της συνομιλίας τους, ήταν προφανές ότι ο Βρετανός δεν έβρισκε ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα την κουβέντα και μάλιστα κάποιες στιγμές έδειχνε να δυσφορεί και να βαριέται αφόρητα. Και χωρίς να δίδει πολλή σημασία σε όσα του έλεγε ο κ. Μητσοτάκης, χαμογελούσε παγωμένα και ειρωνικά σχολίαζε “very interesting”.
Ο κ. Μητοστάκης, μετά τη συνάντηση, έδειχνε πολύ ευχαριστημένος. Διότι, όπως μας είπε, ο Εγγλέζος έβρισκε «πολύ ενδιαφέροντα όσα του έλεγα». Στην πραγματικότητα, βεβαίως, συνέβαινε ακριβώς το αντίθετο.
Να, λοιπόν, και μια άλλη πτυχή του πόσο εύκολα μπορεί να εξευτελίσει κάποιος ακόμα και μία λέξη που, «στεγνή», έχει θετική ερμηνεία. Very interesting, έλεγε ο Άγγλος. Και ο δικός μας χάρηκε με αυτό που του έλεγε, αγνοώντας όμως εκείνο που εννοούσε!
Ηθικό δίδαγμα; Αγνοήστε όλες αυτές τις ηλίθιες «ταμπέλλες» που συνοδεύουν κάθε σχεδόν ανάρτηση. Μην δίνετε σ’ αυτές καμία σημασία, διότι πραγματικά δεν έχουν καμία σημασία. Και να είστε βέβαιοι πως, όταν μια μέρα πεθάνετε και βρεθεί κάποιος ηλίθιος να ανεβάσει φωτογραφία από την κηδεία σας, θα βρεθεί άλλος ένας πολύ πιο ηλίθιος να πατήσει το «like»!
