στενά της Βομβάης,στα λασπόσπιτα της Ντάκκα...
στους μεντρεσέδες και τα τζαμιά της Λαχώρης και του Ισλαμαμπάντ, στα φτωχοκάλυβα της υπερ- και υπο-σαχάριας Αφρικής, στις παραγκουπόλεις της Μανίλας, στις εξουθενωμένες πρώην σοσιαλιστικές δημοκρατίες των Βαλκανίων, στην κατεστραμμένη Αλβανία του Εμβέρ.
Το σλόγκαν αυτό του ΕΟΤ δυστυχώς ευτύχησε να επιτύχει πολλαπλάσια στην απάνθρωπη «αγορά» του ανθρώπινου πόνου και της οικονομικής απελπισίας παρά στην εύρωστη τουριστική αγορά των πλούσιων τουριστών στην οποία αρχικά στόχευε. Και πώς να μην έχει επιτυχία, όταν ολόκληρο το σύμπαν συνωμότησε για την διευκόλυνση των παρανόμως εισερχομένων οικονομικών μεταναστών στην ταλαίπωρη χώρα μας;
Πραγματικά, η συνύπαρξη τόσων υποβοηθητικών της λαθρομετανάστευσης παραγόντων σε μία και μόνη ευρωπαϊκή χώρα είναι κάτι το εκπληκτικό και ανησυχητικό ταυτόχρονα. Αρχικά, η απουσία ορθολογικής, αυστηρής και σταθερής μεταναστευτικής πολιτικής από όλες σχεδόν τις τελευταίες ελληνικές κυβερνήσεις. Κατόπιν, μια (σκοπίμως;) λάθος πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τα Δουβλίνα Ι και ΙΙ που καθιστούσαν τις περιφερειακές χώρες (όπως η Ελλάδα) όχι μονάχα πύλες εισόδου της μεταναστευτικής ακρίδας αλλά και υποχρεωτικές αποθήκες παρανόμως εισελθόντων οικονομικών μεταναστών, που άπαξ και εισέρχονταν απαγορευόταν να κατευθυνθούν οπουδήποτε αλλού στην Ευρώπη και κυρίως στην «καρδιά» του πλούσιου ευρωπαϊκού βορρά που για τους περισσότερους από αυτούς ήταν ο ιδεατός προορισμός του δύσκολου και επικίνδυνου εγχειρήματος που αναλάμβαναν. Επιπλέον, προσθέστε: Μια οικονομία που μέχρι το 2008 «φούσκωνε» με δανεικά χρήματα και εδώ και δεκαετίες είχε ανάγκη από φθηνά και «μαύρα» ξένα χέρια, για τις εργασίες που οι μπρούκληδες ντόπιοι απαξιούσαν πλέον να αναλάβουν. Μια περίπλοκη, πολυσχιδή, δύσκολη στην εποπτεία και μεγάλη σε μήκος συνοριακή γραμμή (χερσαία και κυρίως θαλάσσια), που η φύλαξή της σε όλο της το μήκος είναι σχεδόν αδύνατη. Τέλος, υπολογίστε και έναν γείτονα ορκισμένο εχθρό της Ελλάδας, ολοπρόθυμο να μεταβληθεί σε επίσημο νταβατζή και διακινητή κυρίως μουσουλμάνων λαθρομεταναστών προς την χώρα μας, πολλές φορές με το αζημίωτο, πολλές φορές δωρεάν, στην καταφανή προσπάθειά του να αλλοιώσει τελικά την συμπαγή εθνική και θρησκευτική σύνθεση του πληθυσμού της χώρας, κάτι που τελικά σχεδόν το έχει καταφέρει.
Όλοι αυτοί οι παράγοντες, λειτούργησαν ως ισχυρότερος μαγνήτης και δέλεαρ για τους ανεπιθύμητους παράνομα εισερχόμενους στην χώρα οικονομικούς μετανάστες, παρά οι παραλίες, ο ήλιος και το τζατζίκι για τους επιθυμητούς νόμιμα εισερχόμενους τουρίστες. Τα νέα κυκλοφορούσαν γρήγορα στις κατακαημένες τις πατρίδες αυτής της λαθρομεταναστεύουσας ακρίδας: στην Ελλάδα μπαίνεις εύκολα, σε βοηθούν σε αυτό οι Τούρκοι δουλέμποροι, βγαίνεις δύσκολα, σπάνια σε διώχνουν ή σε απελαύνουν, σου νοικιάζουν εύκολα σπίτι ακόμη κι αν δεν έχεις πάνω σου ούτε ένα χαρτί, βρίσκεις «πατριωτάκια» οργανωμένα από ΜΚΟ ή κόμματα να σε «προωθήσουν», βρίσκεις και δουλειά που όσο κι αν φαίνεται σκληρή και κακοπληρωμένη στους ντόπιους «ωνάσηδες», σου επιτρέπει να συντηρείς την πολυμελή φαμίλια σου στην Αφρική ή την Ασία, να τρως εσύ και να πίνεις και να βάζεις και κάτι στην άκρη ώστε μια μέρα να τους φέρεις όλους μαζί εδώ (παιδιά, πεθερικά, γυναίκες, αδελφοξάδερφα). Υπάρχει ελπίδα δε, κυρίως αν βοηθήσεις κι εσύ να ανεβεί στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ, να πάρετε όλοι μαζί σε μια σεμνή και σύντομη τελετή και την ελληνική υπηκοότητα. Τι άλλο να ζητήσει ο Αχμέτ από το Καράτσι και ο Ντεσάν από την Ντάκκα; Ισ-Αλλάχ! Ένα τζαμί λείπει τζάνεμ, αλλά ακούγεται ότι κι αυτό θα γίνει, είναι θέμα χρόνου.
Η αλήθεια είναι πως μετά την οικονομική κρίση, τα πράγματα έγιναν κομμάτι δύσκολα. Δουλειές πια δεν έβρισκαν τόσο εύκολα και ο κόσμος γύρω, που άλλοτε ούτε καν τους πρόσεχε, άρχισε να τους στραβοκοιτάζει. Τελευταία, από την μια ο Δένδιας με τον Ξένιο Δία από την άλλη το «σφράγισμα» του Έβρου, από την παράλλη τα στρατόπεδα-κέντρα «φιλοξενίας» τα κόζια πήρανε να αλλάζουν. Όμως, υπάρχει μια παγιωμένη κατάσταση πλέον στην χώρα. Με τους μετριοπαθέστερους υπολογισμούς, υπάρχουν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες παρανόμως εισελθόντες και λάθρα διαβιούντες οικονομικοί μετανάστες στην χώρα, κυρίως από χώρες της Ασίας και δευτερευόντως της Αφρικής στην συντριπτική τους πλειοψηφία μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα. Πολλοί τους χαρακτηρίζουν φανατικούς μουσουλμάνους. Χωρίς να έχω τέτοια διάθεση χαρακτηρισμού, η αλήθεια είναι πως ελάχιστους μη φανατικούς μουσουλμάνους έχω συναντήσει στην ζωή μου. Και το ερώτημα είναι: με όλους αυτούς τι κάνουμε; Μια μεγάλη πλειοψηφία τους σύντομα (αν δεν έχει συμβεί ήδη) θα μείνει χωρίς δουλειά και άρα χωρίς κανέναν πόρο διαβίωσης. Η λογική λέει πως αυτοί θα ζητήσουν να επιστρέψουν στις χώρες τους. Υπάρχει λογική όμως για άτομα που ζουν τόσον καιρό παράνομα στην χώρα μας, άτομα χωρίς καν ταυτότητα, χωρίς τους οικείους τους, χωρίς σπίτι και οικογένεια, πεινασμένα, χωρίς στέγη και περίθαλψη; Πως προετοιμαζόμαστε για το μοιραίο που έρχεται; Με αντιρατσιστικούς νόμους; Αστεία πράγματα!
Αργά ή γρήγορα, το θέμα των λαθρομεταναστών θα το βρούμε μπροστά μας. Είτε από την μία είτε από την άλλη είτε και από τις δύο πλευρές. Όσο γρηγορότερα σκύψουμε σοβαρά πάνω του, τόσο πιθανότερο να αποφύγουμε ως χώρα και ως κοινωνία τα χειρότερα. Τι εννοούμε να σκύψουμε πάνω του; Πρώτα από όλα, να φροντίσουμε οι ίδιοι ως Πολιτεία από πού θα αρχίσει να «ξηλώνεται» το πουλόβερ, προστατεύοντας κατά κύριο λόγο τους Έλληνες και τους νόμιμους οικονομικούς μετανάστες. Τούτο σημαίνει πως εφαρμόζουμε τους κείμενους νόμους για κάθε παρανόμως εισελθόντα στην χώρα και αν χρειαστεί αυστηροποιούμε το νομοθετικό πλαίσιο στην κατεύθυνση τιμωρίας όσων τους υποθάλπουν, δηλαδή όσων τους προσφέρουν «μαύρη» εργασία και αδήλωτη κατοικία. Κάτι τέτοιο θα απαιτήσει την συγκέντρωση των λαθρομεταναστών για κάποιο διάστημα και μέχρι την απέλασή τους, σε ανοικτές φυλακές λόγω του μεγάλου αριθμού τους. Ευτυχώς το ανάγλυφο της χώρας επιτρέπει την εύκολη και σχετικά αδάπανη δημιουργία τέτοιων ανοικτών εγκαταστάσεων (μιλάμε για μικρά ακατοίκητα νησιά), ενώ η χρηματοδότηση της δημιουργίας των εγκαταστάσεων, της συντήρησης, της φύλαξης, της υγειονομικής περίθαλψης και της διατροφής όλων αυτών των ανθρώπων, μπορεί να απαιτηθεί να αναληφθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Νομίζω πως είναι μια υποχρέωση της Ευρώπης έναντι της χώρας μας, που την έχει μεταβάλλει με το έτσι θέλω σε αποθήκη απελπισμένων ανθρώπινων υπάρξεων.
Η παραμονή των λαθρομεταναστών στις ανοικτές αυτές φυλακές θα είναι προαιρετική με την έννοια πως όποιος από αυτούς δεν επιθυμεί να παραμείνει τρόφιμος εκεί, θα μπορεί με μιαν απλή αίτησή του και αφού δηλώσει τα πραγματικά προσωπικά του στοιχεία, να απελαύνεται στην χώρα προέλευσής του με έξοδα του ελληνικού κράτους ή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως ακριβώς προβλέπει η νομοθεσία της χώρας μας. Η πολιτική αυτή, μπορεί να λειτουργήσει αμφίδρομα, τόσο στην κατεύθυνση της ανακατάληψης των πόλεων και της ίδιας της Πατρίδας μας από τους παρανόμως εισελθόντες οικονομικούς μετανάστες, όσο και στην κατεύθυνση της πρόληψης εισόδου νέων στο μέλλον. Γιατί όπως τα καλά νέα μεταδίδονται γρήγορα, τα κακά μεταδίδονται αστραπιαία. Και στον βαθμό που ο «μύθος» θα μετατραπεί σε «εφιάλτη», είναι σίγουρο πως όλο και λιγότεροι υποψήφιοι λαθρομετανάστες θα σκέπτονται στο μέλλον την χώρα μας ως πύλη εισόδου στον «παράδεισο» του αναπτυγμένου κόσμου.
Εν τέλει, ακόμη και αν αρκετές χιλιάδες από τους λαθρομετανάστες προτιμήσουν να ζήσουν στις ανοικτές φυλακές της ελληνικής δημοκρατίας αντί για τις ίδιες τις χώρες τους, τουλάχιστον θα γνωρίζουμε που βρίσκονται, θα είναι συγκεντρωμένοι, αποκλεισμένοι από πιθανές παρανομίες και κακουργηματικές πράξεις εναντίον των υπολοίπων πολιτών, και ίσως μελλοντικά, εάν ως κοινωνία χρειαστούμε νόμιμα και δηλωμένα εργατικά χέρια, προτιμήσουμε να εργασθούν κάποιοι έγκλειστοι ήδη παράνομοι αφού βεβαίως μας κάνουν γνωστά τα προσωπικά στοιχεία ταυτότητάς τους. Στόχος ενός τέτοιου προγράμματος θα είναι να μην κυκλοφορεί και να μην εργάζεται στην χώρα μας ουδείς που να έχει εισέλθει παρανόμως σε αυτήν ή στην τελική ουδείς του οποίου τα προσωπικά στοιχεία δεν μας είναι γνωστά ή αμφισβητούνται. Κανείς δεν μπορεί να μας κατηγορήσει γι’ αυτό, ακόμη και στις πιο φιλελεύθερες κοινωνίες, όσα παραπάνω ανέφερα θεωρούνται μη διαπραγματεύσιμα. Μονάχα στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, η αριστερή θολή και διεστραμμένη άποψη περί πολιτικής ορθότητας, μπαστάρδεψε το κοινό αισθητήριο ακόμη και της κεντροδεξιάς και νάρκωσε τους νευρώνες της κοινωνίας τους επιφορτισμένους να σημαίνουν «συναγερμό» όταν απειλείται ευθέως η ίδια της η υπόσταση ως κοινωνία.
Ε, λοιπόν, έφτασε η ώρα της συλλογικής αφύπνισης.
Akenaton
