ροζ ουλές κατά μήκος...
των μαστών στη φωτογραφία της Sarah.
Ένα πλούσιο στήθος μίας νεαρής γυναίκας, την οποία αν τη συναντούσες στον δρόμο δεν θα σου περνούσε από το μυαλό πως κάτω από την μπλούζα της κρύβεται η μνήμη του καρκίνου. Κι όμως, το βλέμμα μου προσπερνά γρήγορα τις ουλές και στέκεται στο πρόσωπό της και στα μουσκεμένα μάγουλά της. Δεν γνωριζόμαστε και είναι μάλλον αδύνατον αυτό κάποτε να γίνει. Παρ' όλα αυτά, μου τα έχει διηγηθεί όλα. Δεν ξεγελιέσαι. Και ίσως να μην ξέρεις λεπτομέρειες -δεν χρειάζεται, άλλωστε- όμως ό,τι πρέπει να καταλάβεις για να προβληματιστείς, είναι εδώ μπροστά σου. Και αυτός είναι ο σκοπός της φωτογραφίας, μία από τις πολλές του «The Scar Project».
Πρόκειται για μία σειρά από πορτραίτα του David Jay που φωτογραφίζει γυναίκες οι οποίες έχουν υποβληθεί σε μαστεκτομή και έχουν νικήσει τον καρκίνο. Άλλες γελαστές, άλλες θλιμμένες, άλλες χωρίς καθόλου στήθος κι άλλες στο στάδιο της ανάπλασης. Όλες μπροστά σου, εθελοντικά, να εμπνεύσουν και να αφυπνίσουν. Γιατί, όπως λέει και το μότο του «The Scar Project», «ο καρκίνος του μαστού δεν είναι μία ροζ κορδέλα». Είναι μια πραγματικότητα που οφείλεις να την απομονώνεις από ωραιοποιήσεις, παγκόσμιες ημέρες και επετειακή διάθεση. Είναι ένα ενδεχόμενο που πρέπει να το μετράς με τη σοβαρότητα και την υπευθυνότητα που του αρμόζει.
Διαβάζω στο blog του «The Scar Project» ιστορίες, εξομολογήσεις και συνεντεύξεις. Σε μία από αυτές, ο David Jay εξηγεί πώς τραβήχτηκε η φωτογραφία της Sarah. Δεν ήταν προγραμματισμένο να βγει έτσι. Αφού τελείωσαν τις πρώτες λήψεις και φόρτωσε τις φωτογραφίες στον υπολογιστή, η Sarah τις είδε και δάκρυσε. Μαζί και ο φωτογράφος. Ίσως κι εγώ, ίσως κι εσείς. Κι όμως, υπάρχουν πολλοί που ενοχλούνται από την ωμότητα των πορτραίτων, που υποστηρίζουν πως δεν είναι αναγκαίο. Πώς όμως μπορείς να μετρήσεις την ανάγκη για ζωή; Διότι περί αυτού πρόκειται. Και η εικόνα ως μέσο έχει τη δύναμη να κάνει πολλά περισσότερα απ' όσα κατάφερε η Αντζελίνα Τζολί με τη δημοσιοποίηση της προσωπικής της ιστορίας. Είναι δυνατόν να σοκάρει η θέα μίας γυναίκας χωρίς στήθος; Ή, για να επανέλθω, χρειαζόμαστε κάτι τέτοιο στις μέρες μας; Πριν απαντήσετε, αναλογιστείτε πόσες γυναίκες από το περιβάλλον σας κάνουν τις καθιερωμένες εξετάσεις ρουτίνας, όπως ψηλάφηση, μαστογραφία και τεστ ΠΑΠ. Για να σας βοηθήσω, δείτε την έρευνα του 2011, όπου αναφέρεται πως μόνο 2 στις 10 γυναίκες υποβάλλονται τακτικά σε τεστ ΠΑΠ. Συνεπώς, η ερώτηση αναδιατυπώνεται: Πόση ειλικρίνεια αντέχει ο καρκίνος σήμερα;
