και επί ένα τέταρτο...
κορνάρετε ρυθμικά, το πιθανότερο είναι να σας πιάσουν για άσκοπη χρήση ηχητικών οργάνων.
Αν βάλετε μουσική στη διαπασών, μάλλον θα σας κάνουν μήνυση για διατάραξη κοινής ησυχίας. Γενικότερα ο δημόσιος χώρος διέπεται από κανόνες αλληλοσεβασμού που περιλαμβάνουν και το δικαίωμά μας να ανεχόμαστε μόνον τους απαραίτητους θορύβους. Επομένως δημιουργούνται αντίστοιχες υποχρεώσεις στους παραγωγούς του θορύβου να κάνουν χρήση λελογισμένη και δικαιολογημένη.
Από αυτόν τον κανόνα, όπως και από πολλούς άλλους κανόνες, εξαιρείται η Εκκλησία. Είναι συγγνωστό και ανεκτό από την κοινωνία μας, ως ένα μέρος του ηχητικού τοπίου και των παραδόσεων, να θεωρούμε αναφαίρετο δικαίωμά της την πρόσκληση με τις καμπάνες των πιστών στη λειτουργία και τις άλλες εκδηλώσεις της θρησκευτικής λατρείας. Έστω και αν η κοινωνική σύνθεση έχουν μεταβληθεί και το προσκλητήριό της αφορά όλο και λιγότερους. Ακόμα και αν πολλές φορές υπερβάλλουν οι παπάδες και χαλάνε τον κόσμο επί ώρα τις Κυριακές και τις γιορτές αξημέρωτα, όταν κοιμάται ο περισσότερος κόσμος και οι ενδιαφερόμενοι έτσι κι αλλιώς φοράνε ήδη τα καλά τους, δεν το κάνεις θέμα.
Όταν όμως ο ήχος της καμπάνας γίνεται σάλπισμα μίσους και διχασμού, τότε ξανασκεφτόμαστε ότι η εκκλησία λειτουργεί στον κοινό μας χώρο. Αυτές τις ημέρες οι κάτοικοι της περιοχής Καλαβρύτων και Αιγιαλείας είναι υποχρεωμένοι εκόντες άκοντες να ακούνε τον πένθιμο ήχο των καμπανών όλων των εκκλησιών, καθότι ο γνωστός θαυμαστής του δολοφόνου Ντερτιλή τοπικός Μητροπολίτης αποφάσισε να καταγγείλει το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Με ένα κείμενο από το οποίο αναβλύζει μένος και χολή οι κήρυκες της αγάπης και της αδελφοσύνης των ανθρώπων αποφάσισαν να σημάνουν πένθιμα επί ημέρες τις καμπάνες για να διακηρύξουν την αντίθεσή τους στον νόμο που μεταξύ των άλλων δεν τους επιτρέπει να καταγγέλλουν από άμβωνος ή Ωραίας Πύλης την ομοφυλοφιλία, την πορνεία, τον γυμνισμό, τις διαστροφές, τους εμπόρους ναρκωτικών (;), τους χιλιαστές και “διάφορα ιδεολογικά ρεύματα της εποχής”.
Όπως καταλαβαίνουμε όλοι το πράγμα σοβαρεύει. Τα πένθιμα σήμαντρα ανακαλούν στιγμές εθνικής και κοινωνικής ομοψυχίας και οι καμπάνες γίνονταν επί αιώνες ευπρόσδεκτες ή ανεκτές γιατί ήσαν ήχος ενότητας και κοινής γλώσσας των πολλών. Όταν όμως οι παπάδες παίρνουν θέση, και μάλιστα συνοδευόμενη από υστερικά κείμενα, σε θέματα που, τουλάχιστον, διχάζουν την κοινωνία, οι καμπάνες τους πρέπει να σιγούν. Τα κηρύγματά τους οφείλουν να μένουν μέσα στις εκκλησίες τους, πράγμα επίσης συζητήσιμο γιατί και αυτές λειτουργούν με τα λεφτά όλων μας, οπαδών ή μη του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου. Σίγουρα πάντως δεν πρέπει να υποχρεώνουν τους πολίτες να ανέχονται την παραβίαση της ησυχίας τους από τον ήχο μιας καμπάνας που σημαίνει το μίσος κατά συνανθρώπων τους. Γιατί τότε ο οικείος ήχος της αγάπης γίνεται κορνάρισμα του κάγκουρα.
Δεν θα μου άρεσε μια κοινωνία που θα απαγόρευε σε οποιονδήποτε, ακόμα και στους παπάδες, την ελεύθερη έκφραση και διακίνηση των ιδεών. Για αυτό έχω ενστάσεις για κομμάτια του νομοσχεδίου, καταλαβαίνοντας πάντως τον προβληματισμό των υποστηρικτών του. Αλλά πραγματικά θα έδινα πολλά να ζούσα κάποτε σε μια κοινωνία στην οποία ο Αμβρόσιος θα καθόταν στο σκαμνί για διατάραξη κοινής ησυχίας.
