`

Βγαίνοντας από τη ντουλάπα

Με τη μαμά μου μαλώνουμε συνέχεια. Συνέχεια. 
Για ένα πράγμα μόνο δεν 
έχουμε μαλώσει ποτέ.
Για το ότι είμαι γκέι.

Ήταν περίοδος συρράξεων 
στο σπίτι. Τα δύο 
στρατόπεδα, εγώ και τα 
νεύρα μου κι η μαμά μου, 
οπλισμένη με τα δράματα και τη θλίψη της. Πολλή θλίψη, πολλή μιζέρια, οι λόγοι 
που εγώ εκνευριζόμουν μαζί της.
Δε θυμάμαι πώς ακριβώς έγινε και για να είμαι ειλικρινής δε θυμάμαι ούτε και 
πότε. Έχουν περάσει πολλά χρόνια. Να ήταν το 2005; Ο καβγάς μας ένας από 
τους συνηθισμένους, από εκείνους που μου ανέβαζαν το αίμα στο κεφάλι 
και με έκαναν έξω φρενών. Κι όμως, είχε κάτι το διαφορετικό. Ήταν κατά τη 
διάρκεια της ανταλλαγής πυρών. Είχα φτάσει στο αμήν. Είχα εξαντλήσει όλα τα 
πολεμοφόδιά μου, δε μπορούσα με τίποτα να την κάνω να σταματήσει να με 
επιβαρύνει με τα άγχη της. Κι ανάμεσα στα όσα έλεγε, χρόνια τώρα, πως δεν 
έχουμε λεφτά και τι θα κάνουμε και πώς θα ζήσουμε, πέταξε εκείνη τη φορά 
κάτι πρωτάκουστο. «Και σε λένε πούστη».
Δε δίστασα στιγμή. Είχα ένα τελευταίο όπλο. Ήθελα να την πληγώσω. 
(Δεν είμαι καλός άνθρωπος, ίσως είμαι ακόμη πιο απαίσιος γιος, αλλά πιστέψτε 
με, έχω τους λόγους μου και ξέρω πόσο λάθος είναι η συμπεριφορά μου). 
«Είμαι. Εσένα κι όσους το λένε τι σας αφορά;»
Δεν πάγωσε, δε δίστασε κι εκείνη. Απλά με κοίταξε και οι φωνές σταμάτησαν. 
Σήκωσε το βλέμμα της από τα χέρια της που είχε χώσει το πρόσωπό της και 
κλαψούριζε και απλά με κοίταξε με μάτια γουρλωμένα, διάπλατα. 
«Χριστέ μου», είπε, όχι τρομαγμένη, όχι αποτροπιασμένη από αυτό που μόλις 
της είχα παραδεχτεί, ήρεμη, με το συνηθισμένο όμως τόνο της drama queen που 
πάντα έκρυβε μέσα της, «πόσα ακόμη θα με βρουν; Θα πρέπει να γράψω 
βιβλίο»Η αλήθεια είναι πως την είχαν βρει πολλά τη μητέρα μου. Δεν ήταν 
ότι με έβλεπε σα συμφορά, απλά σαν ένα «χτύπημα της μοίρας», από την 
άποψη του μοιραίου και αναπάντεχου. Ή και όχι τόσο αναπάντεχου. 
«Μου λες αλήθεια;» «Ναι, μαμά» «Το ήξερα».
Πιστεύω πως κάθε γονιός και περισσότερο η μητέρα, έχει επίγνωση του τι 
παιδιά μεγαλώνει. Ό,τι και αν σημαίνει αυτό. Βλέπει πέρα από τη σάρκα, 
βλέπει πέρα από το χαρακτήρα, πέρα από την ψυχή και την καρδιά. 
Υπάρχει άλλη μια επιφάνεια που μόνο οι μανάδες γνωρίζουν, στην οποία 
αχνοφέγγει αυτό που πραγματικά είμαστε.
Μέσα στα νεύρα και τον πανικό μου, εγώ το μόνο που σκεφτόμουν ήταν 
«το όπλο μου δεν είχε αποτέλεσμα». Τα πυρά είχαν όμως παύσει, 
εμείς αγκαλιαζόμασταν και κλαίγαμε από αγάπη αλλά και νεύρα. «Εγώ θέλω 
εσύ να είσαι καλά και να είσαι καλός άνθρωπος και δε με νοιάζει τίποτα 
άλλο».
Λίγες μέρες αργότερα αναφέρθηκε πάλι στο θέμα, ρωτώντας με με αγωνία τις 
προτιμήσεις μου στο κρεβάτι. Μία συζήτηση που ποτέ δε θα έκανα με τους γονείς 
μου ακόμη κι αν ήμουν στρέητ. Της το έκοψα μαχαίρι, επιβεβαιώνοντάς της πως 
το ότι ήμουν γκέι δε σήμαινε ότι ήμουν λιγότερο «άντρας». Μία λέξη που 
είχα σιχαθεί από μικρός γιατί αποκτούσε στα αυτιά μου αρνητική χροιά όποτε την 
άκουγα. «Γίνε πιο άντρας». Δεν ήμουν ποτέ από τους άντρες που θα ρευτούν, 
θα παίξουν ξύλο και μετά θα κάνουν δυο ντρίμπλες μια μπάλα και θα 
καρφώσουν. Ήμουν ο ευαίσθητος, ο διακριτικός, ο υπερβολικά ντροπαλός, 
το παιδί που ένοιωθε πάντα πιο άνετα να κάνει παρέα με κορίτσια, από το 
φόβο του πως τα αγόρια θα τον απορρίψουν, γιατί μέσα του γνώριζε πως 
ήταν διαφορετικός.
Η μαμά μου δεν είχε άλλες ερωτήσεις. Την ενδιέφερε όντως απλά το να είμαι 
καλά. Και ήμουν. Ήμουν καλά με τον εαυτό μου και είχα καιρό αποδεχτεί τη 
σεξουαλική μου ταυτότητα. Η αποδοχή της ως προς εμένα ξεπερνούσε τα όρια 
της αποδοχής. Σταματούσε να με κατηγοριοποιεί ως γκέι. Συνέχιζα να είμαι το 
παιδί της. Την περίοδο που βρισκόμουν στο Λονδίνο για μεταπτυχιακό, μου είχε 
ευχηθεί να βρω «ένα καλό παιδί, τόσους έχει εκεί». Γέλασα πολύ, συγκινήθηκα 
περισσότερο.
Οι καβγάδες μας δεν έχουν σταματήσει, έχουν απλά ηρεμήσει. Και τη λατρεύω, 
μα δεν μπορώ να της το πω για διάφορους, εγωιστικούς λόγους. Θέλω πολύ 
όμως και προσπαθώ να της το δείχνω με τις πράξεις.
Οι μάχες μας δίνονται καθημερινά. Κι οι γκέι έχουμε πολλές μάχες να 
δώσουμε με τον κόσμο, οι αντιλήψεις δεν αλλάζουν εύκολα. Κι εγώ ήμουν 
τυχερός. Πολύ τυχερός. Δεν έχουν όλοι οι γονείς την ίδια αντίδραση όταν το 
παιδί τους «βγαίνει από τη ντουλάπα». Γνωρίζω πολλούς γκέι που ακόμη δεν 
το έχουν πει. Ίσως και γω να μην το έλεγα, απλά και μόνο γιατί πίστευα πως δε 
θα έπρεπε να ενδιαφέρει κανέναν το τι κάνω στην προσωπική μου ζωή. 

Οι γονείς όμως χρειάζεται να καταλάβουν πως δεν αλλάζει τίποτα. Τα παιδιά 
τους συνεχίζουν να είναι τα παιδιά τους. Τα ίδια που αγάπησαν την πρώτη
φορά που τα κράτησαν στην αγκαλιά τους, την πρώτη φορά που τα είδαν 
να χαμογελάνε, να λένε την πρώτη τους λέξη.
Μέσα στη ντουλάπα δεν υπάρχει σκοτάδι. Δεν τα κάνουμε όλα υπογείως, 
υποχθόνια, με δόλο, στα σκοτεινά, δεν είμαστε εγκληματίες. Μέσα στη 
ντουλάπα υπάρχει φόβος. Τρέμουμε τον κόσμο. Δώστε λοιπόν στα παιδιά 
σας την αποδοχή που χρειάζονται και διαλύστε μαζί τους το φόβο, σα 
σύμμαχοι. Αγαπήστε τα.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...