«Μην πιάνεις το Stefanel μου», έλεγε κάθε φορά που κάποιος τον χτυπούσε στην πλάτη. «Μην τραβάς το Stefanel μου», ξανάλεγε κάθε φορά που κάποιος ήθελε να τον πειράξει. Έτσι, λοιπόν, σε ένα πάρτι που είχε κάνει η γνωστή Ευσταθία -σκεπτόμενο τρελοκομείο ήταν πάντα- μου μιλούσαν για τον Ιωσήφ με τα Stefanel. Και γνωρίζοντάς τον εντυπωσιάστηκα, πράγματι!
Τον θυμήθηκα, όταν βρέθηκα σε κατάστημα υποδημάτων και ο ιδιοκτήτης μου είπε: «Είναι το τελευταίο νούμερο και έχουν μόνο 15 ευρώ. Είναι Stefanel. Αυτά είχαν 175 ευρώ».
Τις προάλλες κάποιος φίλος που ταξιδεύει πολύ, μου είπε πως εκεί πάνω στα σύνορα της Μακεδονίας με τις Βαλκανικές χώρες, γνωστός καταστηματάρχης υποδημάτων της Ρόδου κουβαλούσε κούτες γεμάτες παπούτσια, που στο εμπόριο έχουν από 55 ευρώ και πάνω.
Πριν το Πάσχα ο Ευάγγελος -έτερος φίλος, μορφή πραγματικά- παραπονιόταν πως το Lacoste που αγόραζε πριν από τριάντα χρόνια έγραφε -και ήταν- made in France. Το Lacoste που αγοράζει σήμερα είναι made in China. Το Lacoste, το τότε, δεν ξέβαφε, δεν άπλωνε, δεν μάζευε, το Lacoste, το τώρα, στραβώνει, μουτσουνιάζει και ξεθωριάζει.
Φωτογράφισα τα παπούτσια μου. Αυτά που είχαν 175 και τα αγόρασα 15. Διόλου δε με μέλει, αν είναι γνήσια ή μούφα. Αν ήταν αυτή η μόνη ψευτιά, όλα θα ήταν καλά.
