πολλοί Αθηναίοι που δεν αγαπούν την Αθήνα;»
ρώτησα πριν από λίγο καιρό έναν φίλο-blogger-atenista.
Καιρό ψάχνω την απάντηση. Περίπου μια δωδεκαετία τώρα, για να είμαι ακριβής –τόσος καιρός έχει περάσει από την πρώτη φορά που θαμπώθηκα από τα φώτα της πόλης, παιδί της επαρχίας γαρ. «Γιατί υπάρχει αυτή η νοοτροπία που λέει ότι ο τόπος σου είναι ένα χωριό, κι εδώ είσαι απλά φιλοξενούμενος. Στις νεότερες γενιές αρχίζει να ξεθωριάζει, μην ανησυχείς» μου απάντησε.
Είναι δύσκολο, αλλά ταυτόχρονα διασκεδαστικό, να προσπαθείς να εξηγήσεις γιατί σου αρέσει να ζεις εδώ στους μεγαλύτερους Αθηναίους, που όντως θεωρούν τόπο τους κάποιο χωριό, αλλά και στους κατοίκους της υπόλοιπης Ελλάδας, που βρίσκουν την Αθήνα «άσχημη, βρώμικη και επικίνδυνη», κι ας μην την έχουν δει παρά ελάχιστα. Αν, δε, προσπαθήσεις να αναπτύξεις επιχειρήματα που να υποστηρίζουν ότι για κάποιους εξ ημών αυτό είναι επιλογή, και όχι χτύπημα της μοίρας και της ανεργίας που μαστίζει την ελληνική ύπαιθρο, η κουβέντα μπορεί άνετα να εξελιχθεί σε ολονυχτία.
Για τους… συμπάσχοντες που χρειάζονται καινούρια επιχειρήματα για να μην βαριούνται να κάνουν την ίδια κουβέντα κάθε φορά, αλλά και για όσους ακόμα αναρωτιούνται, σκεφτήκαμε να συγκεντρώσουμε όλους τους λόγους για τους οποίους αγαπάμε την Αθήνα, σε μια λίστα. Μπορείτε ελεύθερα να διαφωνήσετε, να συμφωνήσετε, να προσθέσετε μερικούς ακόμα, να την εκτυπώσετε και να την στερεώσετε στο ψυγείο για να της ρίχνετε μια ματιά όποτε έχετε ακεφιές.
- Γιατί όσα χρόνια και αν ζεις εδώ, υπάρχει πάντα ένα κτίριο που δεν είχες προσέξει, μια γειτονιά που δεν είχες περπατήσει, μια μυστική αυλίτσα πίσω από μια σιδερένια πόρτα που δεν είχες σπρώξει.
- Γιατί η «δράση» μεταφέρεται σχεδόν κάθε έξι μήνες από τη μία πλατεία στην άλλη, κι από τη μια γειτονιά στην επόμενη. Κι οι άνθρωποι που βαριούνται εύκολα βρίσκουν κάπως έτσι τον παράδεισό τους.
- Γιατί, από την άλλη, αν είσαι από εκείνους που προτιμούν τις «σταθερές αξίες» υπάρχουν κι αυτές: Οι γειτονιές που δεν θα ερημώσουν ποτέ, τα μπαρ που θα σερβίρουν το ίδιο ποτό στους ίδιους πελάτες τους οποίους γνωρίζουν με το μικρό τους όνομα, τα εστιατόρια που δεν θα ρίξουν ποτέ τα στάνταρ τους. Σαν να λέμε, όσες καινούριες πλατείες και αν εμφανιστούν, η Πλάκα θα είναι πάντα η Πλάκα και το Κολωνάκι θα παραμένει Κολωνάκι.
www.in2life.gr
