πιο απρόσμενο τρόπο,
η κυβέρνηση κλυδωνίζεται,
ο κόσμος απεργεί και...
τρεις σταρ του παγκόσμιου
σινεμά (ο Ίθαν Χοκ, η Ζυλί
Ντελπί και ο Ρίτσαρντ
Λινκλέιτερ) ήρθαν στην
Ελλάδα και είπαν ότι είναι «η
πιο όμορφη χώρα του
κόσμου».
Παράλογο; Άσκοπο;
Ασήμαντη πολυτέλεια την ώρα της καταιγίδας;
Παρουσιάζοντας το «Πριν τα Μεσάνυχτα» στην Αθήνα, ο σκηνοθέτης και οι δύο
ηθοποιοί του, είπαν ακόμα ότι θέλουν να ξαναδουλέψουν εδώ κι ότι η Ελλάδα
έχει ιδανικές τοποθεσίες για γυρίσματα μεγάλων ταινιών.
Το πρόβλημα, βέβαια, είναι ότι οι Έλληνες συνάδελφοί τους δεν μπορούν να
δουλέψουν στην Ελλάδα. Και δεν είναι μόνο η έλλειψη χρημάτων, αλλά η
έλλειψη στρατηγικής που τους εμποδίζει. Για παράδειγμα, κανείς δεν ξέρει τι θα
γίνει με τις κινηματογραφικές παραγωγές στις οποίες επρόκειτο να συμμετάσχει
η ΕΡΤ.
Ο παραγωγός της ταινίας Χρήστος Κωνταντακόπουλος και η σκηνοθέτης
Αθηνά-Ραχήλ Τσαγγάρη (η οποία εργάστηκε σκληρά για να γυριστεί το «Πριν
τα Μεσάνυχτα» στην Ελλάδα και παίζει ένα μικρό, αλλά χαρακτηριστικό ρόλο)
πιστεύουν επίσης ότι τέτοιες ταινίες βοηθούν στην βελτίωση της εικόνας της
χώρας μας. Το ίδιο πιστεύει και η υπουργός Τουρισμού Όλγα Κεφαλογιάννη, η
οποία υποστήριξε την ταινία με θέρμη.
Της «εικόνας». Τι γίνεται, όμως, με το «περιεχόμενο»; Πώς μπορείς, δηλαδή,
να πείσεις τους ξένους δημιουργούς να έρθουν στην Ελλάδα, όταν εδώ οι
πάντες τσακώνονται με τους πάντες;
Η ταινία του Λινκλέιτερ, πάντως, παίζεται ήδη παντού και είναι συνέχεια του
«Πριν το Ηλιοβασίλεμα», το οποίο με τη σειρά του ήταν συνέχεια του «Πριν το
Ξημέρωμα». Σ΄αυτά τα δύο προηγούμενα μέρη της τριλογίας ο Τζέσι (Ίθαν Χοκ)
και η Σελίν (Ζιλί Ντελπί) είχαν γνωριστεί στην Βιέννη, είχαν ερωτευτεί, είχαν
χάσει ο ένας τα ίχνη του άλλου και είχαν ξαναβρεθεί στο Παρίσι.
Τώρα έρχονται για διακοπές στην Πελοπόννησο. Είναι παντρεμένοι, έχουν δυο
κόρες και φυσικά (όπως και στις προηγούμενες ταινίες) συνεχίζουν να συζητούν
ακατάπαυστα για τον έρωτα και τις σχέσεις.
Τι αξία, όμως, έχουν αυτές οι συζητήσεις για τον έρωτα και τις σχέσεις
σήμερα στην Ελλάδα όπου κανείς δεν θέλει να συζητήσει με κανένα και όλοι
είναι σίγουροι ότι το πρόβλημα «το άρχισε ο άλλος»;
Στους δρόμους της Πύλου και στην Καρδαμύλη, στα αμπέλια και στα ξωκλήσια,
στις παραλίες και στις γραφικές ταβέρνες –όλα απολύτως ενταγμένα στην ταινία
και καθόλου φολκλορικά- οι δυο κεντρικοί ήρωες θα προσπαθήσουν να ορίσουν
από την αρχή την έννοια του έρωτα, της αγάπης και της αφοσίωσης.
Μέσα στον χαμό, δυο ξένοι (ένας Αμερικανός και μια Γαλλίδα) επιλέγουν
την Ελλάδα για να συζητήσουν και να καυγαδίσουν, αλλά κυρίως για να
συνεννοηθούν και να κάνουν αμοιβαίες υποχωρήσεις. Έτσι μόνο θα
συνειδητοποιήσουν τι ακριβώς σημαίνει αυτό το «για πάντα» που έχουν
υποσχεθεί ο ένας στον άλλο. Εμείς πάλι εδώ είμαστε σίγουροι ότι το αυτό «για
πάντα» ούτε υπάρχει ούτε υπήρξε ποτέ: το στενό «ιδιωτικό μας αύριο» (για να
μην πω «κομματικό αύριο») είναι η μόνη ελληνική βεβαιότητα.
Το «Πριν τα Μεσάνυχτα» δεν είναι μια απλή «ερωτική κομεντί», αλλά η απόδειξη
ότι μερικά πολύ σημαντικά πράγματα γίνονται στην Ελλάδα ακόμη και μέσα στο
χαμό, ακόμη και κατά την διάρκεια της καταιγίδας, ακόμη και την ύστατη ώρα,
ακόμη και… «μετά τα μεσάνυχτα».
