αλλά νομίζω ότι άρθρα για τις gay pride παρελάσεις έχουν ενδιαφέρον μόνο
όταν τα γράφουν ομοφυλόφιλοι.
Όλοι οι άλλοι κινδυνεύουν να πέσουν στην πολιτικά ορθή παγίδα «πώς θα έπρεπε να ήταν τα πράγματα», που μπερδεύει την κοινωνία που έχουμε με αυτήν που θα θέλαμε να είχαμε. Θα θέλαμε να ζούμε σε μια πραγματικότητα στην οποία οι ομοφυλόφιλοι δεν θα βρίσκονταν εν αμύνη - μέχρι τότε η παρέλαση των γκέι θα είναι σωστή και μόνο για τον λόγο ότι οι ίδιοι θέλουν να την κάνουν ή λάθος γιατί οι ίδιοι νομίζουν ότι τους δυσφημεί. Οι στρέιτ απλώς πάνε ή δεν πάνε - η άποψή τους ενδιαφέρει ελάχιστα.
Ας το ομολογήσει η πλειοψηφία των ετεροφυλόφιλων. Το πρόβλημα δεν είναι η άποψή τους για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων αλλά η νεύρωσή τους. Είμαι σίγουρος ότι στον δημόσιο διάλογο, αν εξαιρέσεις μερικούς σκαστούς φασίστες ή θρησκόληπτους, δεν υπάρχει κάποιος που θα αμφισβητήσει στα σοβαρά, όχι μόνο το δικαίωμα αλλά πια και την κανονικότητα τού να είναι κανείς ομοφυλόφιλος. Δυστυχώς σε πολύ μεγάλο ποσοστό στα λόγια. Όχι γιατί φταίνε αλλά γιατί δεν παλεύεται εύκολα η αδυναμία τους να εντάξουν στην ψυχική τους σφαίρα αυτό που με ωραία πειστικά λόγια μπορούν θαυμάσια να περιγράψουν ή και εγκεφαλικά να αποδεχτούν, ότι πρόκειται δηλαδή για μια άλλη φυσιολογική κατάσταση στην επιλογή του φύλου.
Δεν έχω την επάρκεια να δώσω απάντηση στο τίνος επιλογή ακριβώς είναι, αν δηλαδή το φύλο σε επιλέγει ή το επιλέγεις εσύ. Ξέρω όμως, παρατηρώντας επί χρόνια τους γύρω μου στρέιτ, ότι η πηγαία, ανακλαστική συμπεριφορά στην καθημερινότητά τους εύκολα υπονομεύει την πολιτική ορθότητα με την οποία όλο και περισσότεροι θέλουν να φέρονται. Το διαφορετικό, το ξένο, αυτό που δεν μπορείς να ενδοβάλεις θέλει μεγαλύτερη προσπάθεια από την απλή κατανόηση και υιοθέτηση του Χάρτη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για να γίνει ουσιαστικό κτήμα σου, κομμάτι της δικής σου κανονικότητας. Απαιτεί ενσυνείδητη επίπονη εσωτερική διεργασία και αυτό δεν αφορά μόνο την εξοικείωση με τη διαφορετικότητα του φύλου αλλά με κάθε τι διαφορετικό και κατ` αρχάς ξένο, με το οποίο δεν μπορείς μοιραία να ταυτιστείς.
Για αυτό, όσοι διαλαλούν το λάθος των παρελάσεων των γκέι με στρέιτ κριτήρια, του είδους γιατί κάνουν αυτοί αφού δεν κάνουν οι ετεροφυλόφιλοι, αγνοούν τη βοώσα πραγματικότητα ότι βρισκόμαστε σε έναν ακόμα αιώνα που το φύλο των γκέι είναι συστατικό στοιχείο του κοινωνικού βιογραφικού τους. Για τους υπόλοιπους αυτό δεν συμβαίνει άρα κάθε αναλογία είναι απλώς επινοημένη. Οι στρέιτ γιατί να υπερασπιστούν κάτι που κανέναν δεν ξενίζει; Η ίδια συζήτηση έχει γίνει στο παρελθόν στις ΗΠΑ, με το πολιτικά ορθό επιχείρημα "γιατί δεν υπάρχουν οργανώσεις για τα δικαιώματα των λευκών" να ακούγεται γκροτέσκο.
Αν το ομολογήσουμε στους εαυτούς μας, αν συνειδητοποιήσουμε όλοι εμείς που σεβόμαστε τη διαφορετικότητά τους ότι παρ' όλα αυτά λέμε "ήμουν με έναν φίλο μου. Γκέι" και όχι "ήμουν με έναν φίλο μου", θα έχουμε κάνει το πρώτο βήμα να καταλάβουμε γιατί κάποιοι από τους ομοφυλόφιλους θέλουν να διατρανώσουν με τρόπο θεαματικό και επιβλητικό τη διαφορετικότητά τους, δηλαδή την ομοιότητά τους με τους στρέιτ. Υποψιάζομαι ότι λιγότερο το κάνουν για να προκαλέσουν τους οργανωμένους, επίσημους ομοφοβικούς και περισσότερο για να επισπεύσουν την ένταξή τους στην κανονικότητα των ετεροφυλοφίλων εκείνων, που σέβονται μεν τη διαφορετικότητά τους αλλά δεν έχουν απαλλαγεί από τη νεύρωσή τους.
Έχω επίσης την πεποίθηση ότι το μέλλον είναι πολύ πιο ελπιδοφόρο. Δηλαδή, οι νέοι και τα παιδιά. Αρκετές φορές ένιωσα την ευχάριστη έκπληξη να μου μιλούν τα παιδιά μου για φίλους τους που μετά συνειδητοποίησα ότι είναι γκέι, χωρίς αυτά να θεωρούν απαραίτητο να το έχουν διευκρινίσει. Αυτά είναι που μας οδηγούν σε μία κοινωνία που δεν θα χρειάζεται γκέι παρελάσεις ή έστω τότε θα μπορούν οι στρέιτ να συζητούν επί ίσοις όροις με τους ομοφυλόφιλους για τη σκοπιμότητά τους. Μέχρι τότε για τους πρώτους θα είναι μία πολυτελής, εκ του ασφαλούς και άρα αδιάφορη συζήτηση και για τους δεύτερους ένας ουσιώδης διάλογος που προσωπικά θα παρακολουθώ με σεβασμό και με όρους πέραν του σωστού και του λάθους.
