του Λονδίνου Μπόρις Τζόνσον κι έγραψε...
ένα βιβλίο που βασίστηκε σε αυθεντικές μαρτυρίες, καταγράφοντας τις σχέσεις μιας μεγάλης μερίδας της βρετανικής αριστοκρατίας με το Γ΄ Ράιχ.
Σε συνέντευξή της στο «Spiegel» υποστηρίζει πως «πρόσφατα» ανακάλυψε ότι η οικογένειά της είχε στενούς δεσμούς με τη ναζιστική Γερμανία, όπως εξάλλου είχε και η οικογένεια του άντρα της. «Ήξερα ας πούμε, ότι η μάνα του πατέρα μου ήταν Γαλλίδα, ανακάλυψα όμως πως ήταν Γερμανίδα και καταγόταν από το Μόναχο, ενώ η μάνα της μητέρας μου είχε πάει στη Βαυαρία τη δεκαετία του ΄30. Όταν παντρεύτηκα ανακάλυψα επίσης, ότι η πεθερά μου ήταν στο Μόναχο την ίδια περίοδο. Προφανώς, ανάμεσα στους δύο πολέμους είχαν αναπτυχθεί δεσμοί και φιλίες στις ανώτερες τάξεις των δύο χωρών» παρατήρησε.
Υπενθυμίζοντας εξάλλου ότι ο Γεώργιος ο 5ος είχε αλλάξει το όνομά του από Σαξμπούργκος σε Γουίνδσορ το 1917, η Ρέιτσελ Τζόνσον σημειώνει ότι τη δεκαετία του ΄30 η Αγγλία ήταν «πολύ πνιγηρή - τεράστια ανεργία, ελλείψεις τροφίμων, κακός καιρός». Οι καλές οικογένειες επομένως συνήθιζαν να στέλνουν τα κορίτσια τους να τελειώσουν το σχολείο στη Βαυαρία. «Με όσες συνομίλησα, όλες άνω των 90 ετών σήμερα, μου είπαν ότι ήταν η καλύτερη περίοδος της ζωής τους. Ωραία χώρα, ψηλά βουνά κατάλληλα για σκι, καθαρή ατμόσφαιρα, ωραίο φαγητό, κοντσέρτα και ωραίοι άντρες, μια ζωή χωρίς γονείς και συνοδούς» σημείωσε. «Καλοπερνούσαν και δεν είχαν συνείδηση του τι γινόταν στη χώρα. Αν έβλεπαν στο κολυμβητήριο την πινακίδα που έλεγε «απαγορεύεται η είσοδος σε Εβραίους» θα σκεφτόντουσαν «τι είναι οι Εβραίοι;»…
Εξάλλου, παρατηρεί η συγγραφέας, η ανώτερη τάξη της Αγγλίας ήταν σε μεγάλο βαθμό αντι-σημιτική. «Ζούσαμε την άνοδο της ακροδεξιάς, του Όσβαλντ Μόσλι και της Βρετανικής Ένωσης των Φασιστών, που παρήλαυναν με τα καφέ πουκάμισα. Πολλές αριστοκρατικές οικογένειες ήταν τότε φιλο-ναζιστικές» λέει.
Οι γυναίκες τις οποίες συνάντησε η Ρ. Τζόνσον θυμήθηκαν με αγάπη τη νιότη τους στη ναζιστική Γερμανία και με τη σημερινή επίγνωση «δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι αυτοί οι θαυμάσιοι άνθρωποι με τους οποίους έζησαν τόσο καιρό, μπορούσαν να κάνουν τέτοια πράγματα…».
Κατά τη συγγραφέα, η αγγλική κοινωνία γύρισε κι έγινε αντι-γερμανική το ΄39, μετά από την επέμβαση στην Πολωνία - «εκείνο το καλοκαίρι πολλοί Βρετανοί έφυγαν από τη Γερμανία» σημειώνει.
Το βιβλίο «Χειμερινά παιχνίδια» ήταν άλλη μια αφορμή για το γερμανικό «Spiegel» να αναδείξει μιαν ακόμη πτυχή της μαύρης ιστορίας της χώρας του. Και είναι πραγματικά εντυπωσιακή η προσήλωση των Γερμανών στην αναζήτηση, την έρευνα, την αποκάλυψη της νοοτροπίας και της ψυχολογίας του κόσμου εκείνης της εποχής. Η συγκλονιστική ανάδυση της συλλογικής αδιαφορίας και της απάθειας ενός λαού, είναι το εύρημα όλων των ερευνών, όπως εξαιρετικά μας έδειξε πρόσφατα η ταινία «Χάννα Άρεντ». Και αυτό, πρέπει να το πιστώσουμε στους Γερμανούς: είναι από τους ελάχιστους λαούς που δεν έχουν εθνικά ταμπού και αναζητούν με επιμονή την αυτογνωσία τους. Από την οποία, όμως, δεν μαθαίνουν.
Υπενθυμίζοντας εξάλλου ότι ο Γεώργιος ο 5ος είχε αλλάξει το όνομά του από Σαξμπούργκος σε Γουίνδσορ το 1917, η Ρέιτσελ Τζόνσον σημειώνει ότι τη δεκαετία του ΄30 η Αγγλία ήταν «πολύ πνιγηρή - τεράστια ανεργία, ελλείψεις τροφίμων, κακός καιρός». Οι καλές οικογένειες επομένως συνήθιζαν να στέλνουν τα κορίτσια τους να τελειώσουν το σχολείο στη Βαυαρία. «Με όσες συνομίλησα, όλες άνω των 90 ετών σήμερα, μου είπαν ότι ήταν η καλύτερη περίοδος της ζωής τους. Ωραία χώρα, ψηλά βουνά κατάλληλα για σκι, καθαρή ατμόσφαιρα, ωραίο φαγητό, κοντσέρτα και ωραίοι άντρες, μια ζωή χωρίς γονείς και συνοδούς» σημείωσε. «Καλοπερνούσαν και δεν είχαν συνείδηση του τι γινόταν στη χώρα. Αν έβλεπαν στο κολυμβητήριο την πινακίδα που έλεγε «απαγορεύεται η είσοδος σε Εβραίους» θα σκεφτόντουσαν «τι είναι οι Εβραίοι;»…
Εξάλλου, παρατηρεί η συγγραφέας, η ανώτερη τάξη της Αγγλίας ήταν σε μεγάλο βαθμό αντι-σημιτική. «Ζούσαμε την άνοδο της ακροδεξιάς, του Όσβαλντ Μόσλι και της Βρετανικής Ένωσης των Φασιστών, που παρήλαυναν με τα καφέ πουκάμισα. Πολλές αριστοκρατικές οικογένειες ήταν τότε φιλο-ναζιστικές» λέει.
Οι γυναίκες τις οποίες συνάντησε η Ρ. Τζόνσον θυμήθηκαν με αγάπη τη νιότη τους στη ναζιστική Γερμανία και με τη σημερινή επίγνωση «δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι αυτοί οι θαυμάσιοι άνθρωποι με τους οποίους έζησαν τόσο καιρό, μπορούσαν να κάνουν τέτοια πράγματα…».
Κατά τη συγγραφέα, η αγγλική κοινωνία γύρισε κι έγινε αντι-γερμανική το ΄39, μετά από την επέμβαση στην Πολωνία - «εκείνο το καλοκαίρι πολλοί Βρετανοί έφυγαν από τη Γερμανία» σημειώνει.
Το βιβλίο «Χειμερινά παιχνίδια» ήταν άλλη μια αφορμή για το γερμανικό «Spiegel» να αναδείξει μιαν ακόμη πτυχή της μαύρης ιστορίας της χώρας του. Και είναι πραγματικά εντυπωσιακή η προσήλωση των Γερμανών στην αναζήτηση, την έρευνα, την αποκάλυψη της νοοτροπίας και της ψυχολογίας του κόσμου εκείνης της εποχής. Η συγκλονιστική ανάδυση της συλλογικής αδιαφορίας και της απάθειας ενός λαού, είναι το εύρημα όλων των ερευνών, όπως εξαιρετικά μας έδειξε πρόσφατα η ταινία «Χάννα Άρεντ». Και αυτό, πρέπει να το πιστώσουμε στους Γερμανούς: είναι από τους ελάχιστους λαούς που δεν έχουν εθνικά ταμπού και αναζητούν με επιμονή την αυτογνωσία τους. Από την οποία, όμως, δεν μαθαίνουν.
