- Οι ιδιοκτήτες smart. Όχι, δεν ψάχνουν όλοι κάποιο τρόπο να σας το αρπάξουν- μπορείτε να το παρκάρετε ελεύθερα στην Αθήνα, τα βράδια. Οι πιθανότητες να σας το κλέψουν, είναι πάνω κάτω ίδιες με τις πιθανότητες κλοπής των περισσότερων αυτοκινήτων. Αν λάβουμε μάλιστα υπόψη πόσο άσχημο είναι το δικό σας, δεν χρειάζεται να ανησυχείτε καθόλου.
- Οι δογματικοί υπερασπιστές των δυο άκρων στο θέμα της κατάργησης της ΕΡΤ. Το ενδεχόμενο να αφήσουμε την ούτως ή άλλως άκαιρη αξιολόγηση περιεχομένου και να προβληματιστούμε αποκλειστικά με το πολιτικό κομμάτι της κατάστασης, δεν φαίνεται να έχει ιδιαίτερο έρεισμα στα μυαλά του υστερικού πλήθους.
- Οι ατυχείς συναντήσεις στο λεωφορείο, που εξελίσσονται σε μακράς διαρκείας παρέες, γιατί απλώς, αυτός που τις επιδιώκει, δεν έχει κάτι καλύτερο να κάνει εκείνη τη στιγμή. Η διαδρομή που είχες φανταστεί ήρεμη και ξέγνοιαστη, μετατρέπεται σε ένα αφόρητο δεκάλεπτο/ εικοσάλεπτο καταναγκαστικού socializing, κατά το οποίο θα βομβαρδιστείς από πληροφορίες που δε ζήτησες ποτέ να μάθεις.
- Τα ΚΤΕΛ. Ok, ξέρουμε όλοι ότι πρόκειται για το μέσο μαζικής μεταφοράς με την πιο κακή φήμη, κυρίως λόγω των πολιτισμικών ρήξεων που προκαλεί, συνδυάζοντας την πόλη με την επαρχία τόσο άτεχνα. Μερικές φορές όμως, το μαρτύριο μοιάζει σχεδόν προμελετημένο για να δώσει στον σύγχρονο επιστήμονα το μεγαλύτερο δυνατό κίνητρο να καταπιαστεί με το θέμα της τηλεμεταφοράς.
- Το φαινόμενο ΑΠΟΨΑΡΑ στο facebook. Δεν είναι ότι ο καθένας πλέον αισθάνεται την ανάγκη να εκφραστεί. Αυτό είναι θεμιτό. Είναι ότι όλοι αισθάνονται την ανάγκη να αισθανθούν την ανάγκη να εκφραστούν, ακόμα και όταν δεν υπάρχει λόγος. Ηρεμήστε παιδιά, μερικές φορές η σιωπή είναι πιο εύγλωττη από τα λόγια.
- Οι απατεωνιές των ταξιτζήδων. Υπάρχει λόγος που το taxibeat αποτελεί πια όαση στο τοπίο των αστικών μετακινήσεων, και αυτός ελάχιστα αφορά το σχεδιαστικό κομμάτι και την πρωτοτυπία της πλατφόρμας του. Το θέμα είναι πως ήρθε και κάλυψε ένα αβάσταχτο πολιτισμικό κενό, απαλλάσσοντάς μας από το αίσθημα εξαπάτησης και ανασφάλειας που μας διακατείχε μέχρι πρότινος όταν χρησιμοποιούσαμε ταξί. Δυστυχώς όμως, είμαστε ακόμα υποχρεωμένοι να ανεχόμαστε τη ληστρική καφρίλα των συμβατικών ταξιτζήδων, όταν απομακρυνόμαστε απ' το πεδίο δραστηριότητας αυτού του θεόπνευστου app. Υπομονή.
- Οι άγνωστοι γείτονες. Η αμηχανία όταν προτάσσεις το χέρι για να πληρώσεις αυτόν που εμφανίζεται στο κατώφλι σου, νομίζοντας ότι είναι ο ντιλιβεράς, ενώ στην πραγματικότητα είναι ο ένοικος του διπλανού διαμερίσματος, δεν περιγράφεται με λόγια. Χτυπήστε την πόρτα του διπλανού σας, άνθρωποι, γνωρίστε όσους αναπνέουν πίσω από τον τοίχο σας. Είναι επιτακτική ανάγκη.
- Το trend των επικλήσεων στην αυθεντία. Δεν ξέρω αν η έμπνευση και η αυθυπαρξία των ανθρώπων βρίσκονταν πάντα σε τόσο χαμηλά επίπεδα, αλλά σίγουρα στην εποχή που διανύουμε, ελάχιστοι προσωπικότητες μπορούν να σταθούν αυτοτελώς σε έναν διάλογο, χωρίς να ποντάρουν στα σιγουράκια της επιχειρηματολογίας του βλάκα. Κάποιος εξακριβωμένα έξυπνος είπε κάτι κάπως κάποτε, που για αιώνες θα αποτελεί αξιωματικό επιχείρημα για όσους βαριούνται να σκεφτούν μόνοι τους, απέναντι σε όποιον τολμάει να αρθρώνει δική του άποψη.
- Οι εξουσιομανείς επιτηρητές. Ήμασταν συμφοιτητές, πήρες πτυχίο πιο γρήγορα από μένα, πέρασες και στο μεταπτυχιακό. Τώρα με επιτηρείς. Εντάξει, δεν κατέκτησες και τον κόσμο, ούτε εφηύρες το αυτόματο προφυλακτικό. Μπορείς και να κλάσεις λίγο. - Τα manuals της ΙΚΕΑ. Έχει πολλή πλάκα που κάποιες σημαντικές λεπτομέρειες τις κάνετε έτσι μικρές μικρές, σα να κοιτάς απ' το διάστημα τη μύξα που κόλλησες κάτω απ' το θρανίο στην τρίτη δημοτικού. Ούτως ή άλλως οι χοντροκοπιές δεν βοήθησαν ποτέ κανέναν. Στο κάτω κάτω, καλύτερα διακριτικές και στυλάτες οι οδηγίες, παρά να σου βγει σωστή η βιβλιοθήκη.
Πηγή: www.lifo.gr
