έχει ζήσει τη σκληρή ζωή
του μετανάστη […]
Όταν άλλες οικογένειες έμπαιναν στο καράβι για τις διακοπές τους, η δική του άλλαζε συχνά διαμερίσματα, στη διαδικασία αναζήτησης για ένα φθηνότερο ενοίκιο». Περίπου έτσι περιέγραφαν, πριν λίγα 24ωρα, οι «New York Times» την κατάσταση που επικρατεί στην καθημερινότητα του the next big thing στο ελληνικό μπάσκετ.
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο βρίσκεται από τα ξημερώματα της Παρασκευής στον μαγικό κόσμο του ΝΒΑ, αν και όχι τυπικά ακόμη αφού η ισπανική Σαραγόσα τον έχει «κλείσει» για του χρόνου. Τουλάχιστον έχει τη δυνατότητα να το κάνει, με τους Milwaukee Bucks να τον επιλέγουν στο νούμερο 15 του draft (εδώ το βίντεο και εδώ η συνέντευξή του). Για όσους δεν γνωρίζουν τι ακριβώς σημαίνει αυτό, υποθέστε απλοϊκά πως είστε αστροφυσικός και σας προσφέρει δουλειά η NASA ή πως ασχοληθήκατε με την πληροφορική και στο πεδίο "εργασιακή εμπειρία" στο βιογραφικό σας αναγράφεται η λέξη Google ή Microsoft.
Λογικά, θα έχετε διαβάσει, ήδη, για τα δύσκολα μαθητικά του χρόνια, για τις οικονομικές δυσκολίες, τη συνέχεια που εξελίσσεται σαν ταινία, κάτι σαν το Slum Dog Millionaire. Δακρύβρεχτα και συγκινητικά όλα αυτά, αλλά όχι και το θέμα μας.
Ο 18χρονος μπασκετμπολίστας σήκωσε ψηλά τη γαλανόλευκη, από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Οι σημαίες δεν είναι κενές περιεχομένου, απλά πανιά. Μπορεί να καθίστανται όλο και πιο ασήμαντες, ξεπεσμένα σύμβολα περασμένων αιώνων, ωστόσο, ενσαρκώνουν μνήμες και κοινές παραστάσεις. Δεν είμαι από αυτούς που ενθουσιάζονται από τέτοιες ενέργειες, δεν με συγκινούσαν ποτέ οι ταμπέλες που αφορούν εθνικότητες και κράτη και, προφανώς, είναι στη διακριτική ευχέρεια του καθενός να δηλώνει και να νιώθει οτιδήποτε. Ωστόσο, σκέφτομαι πως αυτό το παιδί, παραλίγο να στερηθεί την ελληνική ιθαγένεια, εάν δεν επισπεύδονταν οι ενέργειες της ομοσπονδίας για να αγωνιστεί με τα μικρότερα κλιμάκια της εθνικής ομάδας.
Ο Αντετοκούνμπο μετά από μερικά χρόνια, είτε θα βρίσκεται στον μαγικό κόσμο του ΝΒΑ, καταξιωμένος και επιτυχημένος, είτε στην κορυφή του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Μπορεί και τίποτα από αυτά, αν -χτύπα ξύλο- τραυματιστεί ή πάρουν τα μυαλά του αέρα. Σε κάθε περίπτωση, όμως, στη μόνη δεδομένα κορυφαία στιγμή της ζωή του ως τώρα επέλεξε να δείξει σε όλο τον μπασκετικό πλανήτη την καταγωγή του. Όχι τη βιολογική, την άλλη. Αυτή που τον έκανε να νιώθει πιο Έλληνας από τον Ελληνάρα.
Θα μπορούσε να είχε επιλέξει να κάψει τη σημαία στο παρελθόν. Εξάλλου, πολλά παιδιά στην ηλικία του έχουν τέτοια ερεθίσματα. Θα είχε αφορμές, αφού θα μπορούσε να είχε χτυπηθεί από αυτή, τυλιγμένη σε μαδέρια που στην άλλη άκρη βρίσκονται φουσκωμένα μπράτσα και ξυρισμένα κρανία. Λογικά, θα την έβλεπε σε μπαλκόνια ξεχασμένη από τον Οκτώβριο ως το Μάρτιο, ως εκδικητικό φράκτη που ικανοποιεί την ανάγκη απομόνωσης των ενοίκων. Δεν έκανε τίποτα από όλα αυτά. Απλά σήκωσε τα χέρια, έκανε τον σταυρό του μαζί με το πρώτο βήμα στη νέα του ζωή και θέλησε το πρώτο πράγμα να είναι να τιμήσει τη χώρα που γεννήθηκε και μεγάλωσε, θυμίζοντάς μας τον παραλογισμό που επικρατεί στο θέμα της ιθαγένειας. Και ο ίδιος ήταν, ασφαλώς, τυχερός και ευνοημένο-το μπάσκετ του έβαλε πολλές σφραγίδες στα χαρτιά. Και σκεφτείτε πως όλα άρχισαν από ένα διαμέρισμα στα Σεπόλια.
