`

Λευκός μετανάστης στην Αφρική

Επενδυτές από την Αγκόλα αναζητούν ευκαιρίες στις ιδιωτικοποιήσεις της Πορτογαλίας και...
άνεργοι Ισπανοί καταφεύγουν στο Μαρόκο. 

Την ίδια ώρα, κάπου 850.000 Μαροκινοί εξακολουθούν να ζουν στην Ισπανία… Παραζάλη; Ναι - αλλά και όχι. Στα χρόνια της κρίσης οι άνθρωποι προσελκύονται από όποια τρύπα προσπορισμού ανακαλύψουν. Διότι η ζωή είναι μικρή και η ανεργία μεγάλη.

Μια ανταπόκριση της «Monde» από την Ταγγέρη φωταγωγεί το ρεύμα των Ισπανών που αναζήτησαν την τύχη τους στο Μαρόκο, όπου πριν από την κρίση ζούσαν κάπου 3.000 Ισπανοί μετανάστες, ο αριθμός των οποίων την τελευταία τριετία τετραπλασιάστηκε. Βεβαίως, ο «φυσικός» προορισμός των Ισπανών είναι η Λατινική Αμερική λόγω της γλώσσας. Όμως και το Μαρόκο είναι μια λύση, καθώς βρίσκεται μόλις 13 χλμ. από την Ισπανία.

Η Καρλότα, κοινωνιολόγος στις σπουδές, γκουβερνάντα στο επάγγελμα και μετά άνεργη, έψαχνε δουλειά στη Γαλλία και την Ολλανδία, μια μικρή αγγελία όμως την προσγείωσε στο Μαρόκο, όπου εργάζεται σε μια μικρή ισπανική επιχείρηση. Οι προοπτικές της επιχείρησης είναι καλές, καθώς εκεί άνοιξε το εργοστάσιο της Renault. «Κερδίζω 1.200 ευρώ, δεν θα μπορούσα να ονειρευτώ τέτοιο μισθό στην Ισπανία» λέει. Όμως η ανασφάλεια που τρύπωσε στη ψυχή της δεν φεύγει: «φοβάμαι το μέλλον, ξέρω ότι αν χάσω τη δουλειά μου, τέλειωσε» σημειώνει.

Στο δημοσίευμα υπογραμμίζεται ότι στο Μαρόκο οι μισθοί είναι χαμηλοί και δεν είναι εύκολο να βρεις δουλειά, αν δεν την έχεις εντοπίσει από πριν. Ο Χουάν Κάρλος που διεύθυνε εργοτάξιο σε μια τσιμεντοβιομηχανία στην Ισπανία, έμεινε άνεργος όταν έσκασε η φούσκα των ακινήτων και με τα πολλά, αποφάσισε να μετοικήσει στο Μαρόκο και να ανοίξει έναν ζωολογικό κήπο. Όταν δυσκολεύτηκε στη δουλειά, το γύρισε στην παέλια και άνοιξε ένα εστιατόριο με έναν συμπατριώτη του στη Ραμπάτ.
Μετανάστες είναι τέλος κι οι συνταξιούχοι, όπως ο Τόνι που φυτοζωούσε στην Ισπανία με τη χαμηλή του σύνταξη. Ζώντας σε ένα μικροσκοπικό διαμέρισμα στην Ταγγέρη (που, όμως, βλέπει στο λιμάνι), αγοράζει το ψαράκι του, πίνει το τσαγάκι του στο καφενείο. «Απολαμβάνω αυτά που δεν θα μπορούσα να έχω στην Ισπανία. Κι όταν μου λείπουν οι φίλοι μου, επικοινωνώ μαζί τους με Skype» λέει.

Άνθρωποι ανήσυχοι, που δεν τους καθήλωσε η μιζέρια και η αδράνεια, πήραν τη ζωή τους στα χέρια τους και αναζήτησαν το καλύτερο εφικτό. Έτσι κι αλλιώς, σκορποχώρι έγινε ο κόσμος μας - όπου γης και πατρίς, λέει το ρητό. Πατρίς, όμως, δεν είναι.


www.protagon.gr
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...