Κάθισε στο μέτωπό μου, τώρα πέταξε στ’ αυτί μου, κρεμάστηκε σκουλαρικάκι, ξεκόλλησε, έφυγε...
φτερούγισε, στάθηκε στο πόδι μου, μετράει τα δάχτυλά μου, παίζει κουτσό απ’ το μεγάλο στο μικρό, γκρεμίζεται, πέφτει, σηκώνεται και της αρέσει.
Τρέχει στη ζάχαρη, στα φρούτα, στο καρπούζι, στα νερά, στο κουταλάκι το μικρό, στο παγωτό, στη γλύκα που άφησε το στόμα σου. Έρχεται στα σεντόνια και στον ύπνο σου, στο όνειρό σου μπαίνει, κλέβει σάλιο απ’ το μαξιλάρι σου και μου το φέρνει.
Ποια από τις δυο είσαι; Η Μυῖα ή η Μύγα; Ποια Mυῖα - Μύγα σαν το χελιδόνι κυνηγάω; Αυτήν με το υ το ποτηράκι, το γιώτα και την περισπωμένη ή αυτήν με το ύψιλον και την οξεία; Ποια είσαι; Είσαι μυῖα, μία εσύ! Ποιος δε σε ξέρει..
Ποια είναι πιο όμορφη, πιο νόστιμη;
Είσαι εκείνη, η ίδια μυῖα που κυνηγούσα το 1970 με τη μύγα που κυνηγώ το 2013; Έχεις τις ίδιες δύο μικρές κεραίες στο κεφάλι, προβοσκίδα στο στόμα, έξι πόδια, ένα ζευγάρι φτερά, δυο μικροσκοπικούς αλτήρες νήματα στο θώρακα, για να ισορροπείς στις τρελές τις πτήσεις σου, στις τσουλήθρες, στις γλίστρες, στις τούμπες, στα τζάμια, στα ταβάνια, στους καθρέφτες, στις ζαβολιές σου; Ή μήπως η αλλαγή της ορθογραφίας σε έχει αλλάξει;
Ποια πετάει πιο γρήγορα; Ποια φτερουγίζει σαν πουλάκι; Ποια φεύγει γρηγορότερα, ποια έρχεται ξανά, ξανά και ξανά; Ποια είναι πιο ενοχλητική, πιο αεροπλάνα, πιο πλάνα, πιο παιχνιδιάρα, πιο βρωμιάρα, πιο ρυπαρή, πιο παμφάγα, πιο βουλιμική, πιο ανακατωσούρα, πιο σκανταλιάρα, πιο πονηρή, πιο τσαχπίνα, πιο ευκίνητη, πιο γρήγορη από σένα;
Το χελιδόνι ξέρει, καταλαβαίνει, έχει ενημερωθεί, έχει λάβει τα μέτρα του, έχει πάρει τα νέα λεξικά, έχει αποσυρθεί.
Εγώ όχι. Κυνηγώ το ελάφι της Αρτέμιδος, και από χελιδόνι έχω γίνει Ηρακλής, με λεοντή και ρόπαλο μυγοσκοτώστρα.
Εγώ όχι. Κυνηγώ το ελάφι της Αρτέμιδος, και από χελιδόνι έχω γίνει Ηρακλής, με λεοντή και ρόπαλο μυγοσκοτώστρα.
