ότι δεν μπορείς να καταλάβεις πλέον σε
ποια χώρα γίνονται
τα επεισόδια.».
Το σχόλιο είναι του Αλέξανδρου Χαρούλη (@fragilealex) και δημοσιεύθηκε στο twitter, μαζί με τη φωτογραφία που βλέπετε. Σωστό. Μπροστά μας είναι τα Starbucks και οι άλλες πινακίδες που διακρίνονται θα μπορούσαν να τοποθετηθούν σε οποιοδήποτε σημείο του κόσμου - από το Τόκιο ως το Βανκούβερ.
Ο φωτογράφος και ο εικονολήπτης φορούν αντιασφυξιογόνες μάσκες και ο αέρας έχει πάρει χρώμα από τα χημικά. Αν δεν σου πουν πού είναι, δεν μπορείς να το βρεις, θα πρέπει να το μαντέψεις. Δεν ξέρω αν είναι οι εκδηλώσεις των ανθρώπων που μοιάζουν ή οι πολυεθνικές που βρίσκονται παντού. Πιθανότατα ισχύουν και τα δύο. Σε περιβάλλον παγκοσμιοποίησης αγοράζεις λίγο ως πολύ τα ίδια πράγματα και αναπτύσσεις κοινά αντανακλαστικά. Δεν ξέρω αν καταναλώνεις και τα ίδια χημικά, εν προκειμένω ο ανταγωνισμός ίσως να λειτουργεί καλύτερα. Είναι μάλλον δύσκολο ο Τούρκος να καταπίνει τα made in Israel χημικά που ποτίζεται ο Έλληνας. Οι Τούρκοι θα έχουν δικά τους.
Είναι και το δίκτυο, βέβαια. Ναι, το δίκτυο που καλεί, συντονίζει, ενημερώνει. Μπορεί η χρήση του να δημιούργησε τον ακτιβισμό του καναπέ, όμως χωρίς αυτό, οι διαδηλώσεις δεν θα ήταν τόσο μαζικές όσο ποτέ.
Είναι και το δίκτυο, βέβαια. Ναι, το δίκτυο που καλεί, συντονίζει, ενημερώνει. Μπορεί η χρήση του να δημιούργησε τον ακτιβισμό του καναπέ, όμως χωρίς αυτό, οι διαδηλώσεις δεν θα ήταν τόσο μαζικές όσο ποτέ.
Και μετά; Είναι κοινό το κίνητρο; Δεν νομίζω. Άλλοι διεκδικούν στοιχειώδη δικαιώματα και άλλοι διαμαρτύρονται για την υποβάθμιση της ζωής τους. Μπορεί στο δρόμο να σε βγάλει η οργή, μπορεί και η ελπίδα - συνήθως έχεις μέσα σου και τα δύο. Όμως, άλλος λόγος έβγαλε έξω τους Έλληνες και τους Ισπανούς, εντελώς διαφορετικός τους Άραβες, ξεχωριστός τους Τούρκους. Και είτε σας αρέσει, είτε όχι, όπου υπάρχουν εκλογές, τα πράγματα αλλάζουν μέσα από την κάλπη, όχι από τον δρόμο.
