παίδες μου αγαπημένοι.
Τα διαβάζω αυτά
που γράφετε.
Διάβασα, λοιπόν, προσεκτικά τα σχόλιά σας - αυτή τη φορά μάλιστα δεν τα διάβασα απλά, τα μελέτησα. Κανά δυο από σας ξεδίνετε κάτω από τη στήλη γράφοντας κάτι εντελώς αμελέτητα, οπότε δεν θα τα σχολιάσω.
(Μου λέει, φερ’ ειπείν, η ΚΤ., να τσακιστώ να βρω καμιά κανονική δουλειά για να ‘ρθω στα συγκαλά μου. Μα, μαντάμ βλέπετε εσείς καμιά «κανονική» δουλειά; Ρωτάω γιατί είμαστε κάπου 1,5 εκατομμύριο ατομάκια που ψάχνουμε ολημερίς κι ολονυχτίς, αλλά παραμένουν Στελθ οι κανονικές οι θέσεις εργασίας. Που, διάολο, κοιτάτε εσείς και βρίσκετε τόσες περισσευούμενες, που μοιράζετε κιόλας; Άλλωστε, είμαι πετεινό του ουρανού, μαντάμ, εγώ. Ούτε τρώω πολύ, ούτε αγοράζω Γκουτσιές. Προτιμώ, λοιπόν, να είμαι resident socio-philosopher στο Protagon, παρά να λούζομαι καθημερινά έναν μαλάκα που απαιτεί να δουλεύω στο μαγαζί του χωρίς καν το βασικό, φυσικά χωρίς να πληρώνει υπερωρίες και με απαίτηση να μην κάθομαι σε σκαμπό ακόμα και την ώρα που στο μαγαζί κυκλοφορούν μόνο μύγες. Γιατί αυτή είναι η τελευταία «κανονική» δουλειά που βρήκα. Και το ομολογώ, μαντάμ, ναι, δεν την πήρα γιατί απλούστατα δεν τη βρίσκω και τόσο κανονική. Εγώ είμαι πιο κανονική απ’ αυτήν, για να καταλάβετε…)
Το γενικό συμπέρασμα που έβγαλα πάντως ήταν πως πολλοί από σας πιστεύετε πως η αφήγησή μου ήταν λίγο «η Φίνος Φιλμ παρουσιάζει» και πως το κορίτσι που περιγράφω ήταν η Μάρω Κοντού. Ε, λοιπόν, παίδες μου αγαπημένοι, δίκιο έχετε, το παραδέχομαι: Δεν τις βλέπω μόνο τις παλιές ελληνικές ταινίες, τις αναλύω προσεκτικά με το κοινωνιολογικό μου μάτι για να διαπιστώσω με τρόμο πως τίποτα δεν έχει αλλάξει, αν και τίποτα δεν είναι όπως παλιά (έκανα και εργασία, μάλιστα, πάνω σ’ αυτές στο Λονδίνο και είχε βογκήξει το Greek movies). Πλανάστε πλάνην οικτράν αν νομίζετε ότι ξεπεράστηκαν οι ελληνικές ταινίες. Μαλάκας είναι, δηλαδή, ο διάσημος συνάδελφος Παπακαλιάτης που στράφηκε ήδη στη Μάρω για έμπνευση;
Θα πάρω δυο από τις πιο εμβληματικές μόνο, απλά για να μπείτε στο νόημα.
Τιμώντας τον λαοφιλή Χριστόφορο θα ξεκινήσω με το "Η δε Γυνή να φοβείται τον άνδρα", όπου η Μάρω Κοντού κάνει τη γλυκούλα μέχρι να παντρευτεί τον Αντωνάκη και μόλις περάσει τη βέρα ξεσπαθώνει όπως ο Έλλην απέναντι στην προοπτική να του φάνε το φυσικό του αέριο τα ξένα μονοπώλια (άσχετο, αλλά με ξέρετε, παίδες: όταν εκνευρίζομαι, ξεφεύγω) Νομίζετε ότι αυτό είναι λαστ γίαρ; Ε, λοιπόν, το μόνο που άλλαξε κατά βάθος από τότε είναι πως τώρα μπορούμε να μείνουμε άνετα με όποιο γκομενάκι τραβάει ο οργανισμός μας, άνευ σχολίων των κυρατσών. Όμως, η συμβουλή της Μπεμπέκας «Πάτα του πόδι να σε αποκαταστήσει», καλά κρατεί. Το ψιθυρίζουν οι μάνατζερ στα αυτιά των κοριτσιών τους όταν πάνε για επιθεώρηση των σπιτιών τους αναδιατυπωμένο σε «και πότε με το καλό θα κάνετε κάνα παιδάκι; Περνάνε τα χρόνια». Διότι σήμερα που δεν μπορεί κανείς να μας πει ότι είμαστε η ντροπή της κοινωνίας ψεύτρας άμα ζούμε με τον γκόμενο, το παιδάκι είναι ο δούρειος ίππος του status quo ante. «Δεν υπάρχει λόγος να παντρευτούμε», της λες εσύ. «Και θα είναι το παιδάκι σας αγνώστου πατρός, να το κοροϊδεύουν στο σχολείο;», ρωτά με γουρλωμένο μάτι η μάνατζερ. «Μα, δεν υπάρχει παιδάκι», λες εσύ. «Ε, θα υπάρξει», λέει αυτή. «Ε, άμα υπάρξει, βλέπουμε», λες εσύ. «Τι βλέπετε, παιδί μου;», επιμένει αυτή. «Ώχου, ρε μαμά, δεν ξέρω, Θα το αναγνωρίσει ο Θανάσης, τι θες τώρα;», λες εσύ. «Τι αναγνωρίσεις και βλακείες, μου λες; Το εγγόνι το δικό μου θα έχει μπαμπά κανονικό και με το νόμο», στο ξεκόβει αυτή. Δηλαδή, αρχίστε να ράβεστε, έχουμε γάμο. Σε συνδυασμό με τα βαφτίσια - πόσο γαμάτο;
Είναι τρελό - ιδίως αν κοιτάξεις τις στατιστικές, παίδες μου αγαπημένοι. Οι μισοί γάμοι διαλύονται στα πέντε χρόνια (άσχετο αν δεν χωρίζουν τώρα γιατί δεν υπάρχουν φράγκα για δικηγόρους και διατροφές). Κι όμως, ακόμα και μέσα στη μαύρη κρίση οι απανταχού μάνατζερς προθυμοποιούνται να τα χώσουν χοντρά στο κτήμα Η ΑΙΩΝΙΑ ΕΥΤΥΧΙΑ, για να δεξιωθούν 250 άσχετους καλεσμένους που πλήττουν βαθύτατα και βρίζουν από μέσα τους όλη την ώρα. Ξέρετε τι άκουσα στον πρώτο γάμο-βάφτιση που δούλεψα προχτές; Μια κυρία γύρω στα 65 να λέει στον διπλανό της ότι νιώθει «αποτυχημένη σαν μητέρα». Του διπλανού της του ‘φυγε το περουκίνι:
-«Μα, τι 'ναι αυτά που λες, Στέλλα μου; Έχεις δυο χρυσά κορίτσια, αποκαταστημένα, με καλές δουλειές, γιατί το λες αυτό;».
-«Τι να τις κάνω εγώ τις δουλειές, κύριε Μάκη; Εγώ είχα ένα όνειρο πάντα», απαντάει μελαγχολικά αυτή. «Πήραμε δάνειο, σηκώσαμε ένα τρίπατο στην Πεντέλη -ένας όροφος η μεγάλη, ένας η μικρή και στο ισόγειο εμείς- έβαλα παντού γκαζόν και περίμενα τη στιγμή που θα δω δυο παιδάκια να παίζουν στο γκαζόν. Εγώ θα ήμουν στη σεζλόνγκ, θα έπινα τον καφέ μου και θα τα κοίταγα να παίζουν. Έλα, όμως, που καμιά τους δεν θέλει να κάνει παιδιά. Η μεγάλη φοβάται ότι θα την απολύσει η πολυεθνική σ’ αυτή τη φάση και η μικρή έχει πολυκυστικές ωοθήκες». Στο λόγο μου, παίδες, ακόμα να συνέλθω από το λογύδριο της αποτυχημένης μάνατζερ. Σκεφτόμουνα πόσο κιλά εγωισμό πρέπει να έχεις, ρε γαμώτο, για να θεωρείς επιτυχία σου μόνο αν αναγκάσεις το παιδί σου να υλοποιήσει ολόκληρο το σενάριο που έχεις σχεδιάσει για αυτό αντί για αυτό. Διότι τα έρμα τα κορίτσια της είχαν φτάσει μέχρι την τρίτη πράξη του δράματος: και είχαν παντρευτεί με καλούς γαμπρούς και είχαν εγκατασταθεί σε δυο στρώσεις πάνω από το κεφάλι της μανούλας. Όμως, αυτή, ακόμα δεν ήταν ευχαριστημένη. Της λείπανε δύο παιδάκια να παίζουν στο γκαζόν για να ολοκληρωθεί το επουράνιό της σχέδιο και, επιτέλους, να ικανοποιηθεί. Όπως καταλαβαίνετε, έφαγα μια φρίκη και όλη την υπόλοιπη νύχτα που βολόδερνα στο κτήμα προσπαθούσα να διακρίνω ποιες είναι οι κόρες της για να τους πασάρω κάνα Ζανάξ.
Το γενικό συμπέρασμα που έβγαλα πάντως ήταν πως πολλοί από σας πιστεύετε πως η αφήγησή μου ήταν λίγο «η Φίνος Φιλμ παρουσιάζει» και πως το κορίτσι που περιγράφω ήταν η Μάρω Κοντού. Ε, λοιπόν, παίδες μου αγαπημένοι, δίκιο έχετε, το παραδέχομαι: Δεν τις βλέπω μόνο τις παλιές ελληνικές ταινίες, τις αναλύω προσεκτικά με το κοινωνιολογικό μου μάτι για να διαπιστώσω με τρόμο πως τίποτα δεν έχει αλλάξει, αν και τίποτα δεν είναι όπως παλιά (έκανα και εργασία, μάλιστα, πάνω σ’ αυτές στο Λονδίνο και είχε βογκήξει το Greek movies). Πλανάστε πλάνην οικτράν αν νομίζετε ότι ξεπεράστηκαν οι ελληνικές ταινίες. Μαλάκας είναι, δηλαδή, ο διάσημος συνάδελφος Παπακαλιάτης που στράφηκε ήδη στη Μάρω για έμπνευση;
Θα πάρω δυο από τις πιο εμβληματικές μόνο, απλά για να μπείτε στο νόημα.
Τιμώντας τον λαοφιλή Χριστόφορο θα ξεκινήσω με το "Η δε Γυνή να φοβείται τον άνδρα", όπου η Μάρω Κοντού κάνει τη γλυκούλα μέχρι να παντρευτεί τον Αντωνάκη και μόλις περάσει τη βέρα ξεσπαθώνει όπως ο Έλλην απέναντι στην προοπτική να του φάνε το φυσικό του αέριο τα ξένα μονοπώλια (άσχετο, αλλά με ξέρετε, παίδες: όταν εκνευρίζομαι, ξεφεύγω) Νομίζετε ότι αυτό είναι λαστ γίαρ; Ε, λοιπόν, το μόνο που άλλαξε κατά βάθος από τότε είναι πως τώρα μπορούμε να μείνουμε άνετα με όποιο γκομενάκι τραβάει ο οργανισμός μας, άνευ σχολίων των κυρατσών. Όμως, η συμβουλή της Μπεμπέκας «Πάτα του πόδι να σε αποκαταστήσει», καλά κρατεί. Το ψιθυρίζουν οι μάνατζερ στα αυτιά των κοριτσιών τους όταν πάνε για επιθεώρηση των σπιτιών τους αναδιατυπωμένο σε «και πότε με το καλό θα κάνετε κάνα παιδάκι; Περνάνε τα χρόνια». Διότι σήμερα που δεν μπορεί κανείς να μας πει ότι είμαστε η ντροπή της κοινωνίας ψεύτρας άμα ζούμε με τον γκόμενο, το παιδάκι είναι ο δούρειος ίππος του status quo ante. «Δεν υπάρχει λόγος να παντρευτούμε», της λες εσύ. «Και θα είναι το παιδάκι σας αγνώστου πατρός, να το κοροϊδεύουν στο σχολείο;», ρωτά με γουρλωμένο μάτι η μάνατζερ. «Μα, δεν υπάρχει παιδάκι», λες εσύ. «Ε, θα υπάρξει», λέει αυτή. «Ε, άμα υπάρξει, βλέπουμε», λες εσύ. «Τι βλέπετε, παιδί μου;», επιμένει αυτή. «Ώχου, ρε μαμά, δεν ξέρω, Θα το αναγνωρίσει ο Θανάσης, τι θες τώρα;», λες εσύ. «Τι αναγνωρίσεις και βλακείες, μου λες; Το εγγόνι το δικό μου θα έχει μπαμπά κανονικό και με το νόμο», στο ξεκόβει αυτή. Δηλαδή, αρχίστε να ράβεστε, έχουμε γάμο. Σε συνδυασμό με τα βαφτίσια - πόσο γαμάτο;
Είναι τρελό - ιδίως αν κοιτάξεις τις στατιστικές, παίδες μου αγαπημένοι. Οι μισοί γάμοι διαλύονται στα πέντε χρόνια (άσχετο αν δεν χωρίζουν τώρα γιατί δεν υπάρχουν φράγκα για δικηγόρους και διατροφές). Κι όμως, ακόμα και μέσα στη μαύρη κρίση οι απανταχού μάνατζερς προθυμοποιούνται να τα χώσουν χοντρά στο κτήμα Η ΑΙΩΝΙΑ ΕΥΤΥΧΙΑ, για να δεξιωθούν 250 άσχετους καλεσμένους που πλήττουν βαθύτατα και βρίζουν από μέσα τους όλη την ώρα. Ξέρετε τι άκουσα στον πρώτο γάμο-βάφτιση που δούλεψα προχτές; Μια κυρία γύρω στα 65 να λέει στον διπλανό της ότι νιώθει «αποτυχημένη σαν μητέρα». Του διπλανού της του ‘φυγε το περουκίνι:
-«Μα, τι 'ναι αυτά που λες, Στέλλα μου; Έχεις δυο χρυσά κορίτσια, αποκαταστημένα, με καλές δουλειές, γιατί το λες αυτό;».
-«Τι να τις κάνω εγώ τις δουλειές, κύριε Μάκη; Εγώ είχα ένα όνειρο πάντα», απαντάει μελαγχολικά αυτή. «Πήραμε δάνειο, σηκώσαμε ένα τρίπατο στην Πεντέλη -ένας όροφος η μεγάλη, ένας η μικρή και στο ισόγειο εμείς- έβαλα παντού γκαζόν και περίμενα τη στιγμή που θα δω δυο παιδάκια να παίζουν στο γκαζόν. Εγώ θα ήμουν στη σεζλόνγκ, θα έπινα τον καφέ μου και θα τα κοίταγα να παίζουν. Έλα, όμως, που καμιά τους δεν θέλει να κάνει παιδιά. Η μεγάλη φοβάται ότι θα την απολύσει η πολυεθνική σ’ αυτή τη φάση και η μικρή έχει πολυκυστικές ωοθήκες». Στο λόγο μου, παίδες, ακόμα να συνέλθω από το λογύδριο της αποτυχημένης μάνατζερ. Σκεφτόμουνα πόσο κιλά εγωισμό πρέπει να έχεις, ρε γαμώτο, για να θεωρείς επιτυχία σου μόνο αν αναγκάσεις το παιδί σου να υλοποιήσει ολόκληρο το σενάριο που έχεις σχεδιάσει για αυτό αντί για αυτό. Διότι τα έρμα τα κορίτσια της είχαν φτάσει μέχρι την τρίτη πράξη του δράματος: και είχαν παντρευτεί με καλούς γαμπρούς και είχαν εγκατασταθεί σε δυο στρώσεις πάνω από το κεφάλι της μανούλας. Όμως, αυτή, ακόμα δεν ήταν ευχαριστημένη. Της λείπανε δύο παιδάκια να παίζουν στο γκαζόν για να ολοκληρωθεί το επουράνιό της σχέδιο και, επιτέλους, να ικανοποιηθεί. Όπως καταλαβαίνετε, έφαγα μια φρίκη και όλη την υπόλοιπη νύχτα που βολόδερνα στο κτήμα προσπαθούσα να διακρίνω ποιες είναι οι κόρες της για να τους πασάρω κάνα Ζανάξ.
2. Αν το η γυνή που φοβείται τον άνδρα αναλύει τα θέματα γάμου, η "Δεσποινίς διευθυντής" ξεκαθαρίζει το ζήτημα "γυναίκα και καριέρα". Σας καλώ να το δείτε προσεκτικά με κοινωνιολογικά μάτια, παίδες μου αγαπημένοι, και μετά να μου πείτε πόσα άλλαξαν στην πραγματικότητα από τότε. Ε, λοιπόν, αν σηκώσεις λίγο το χαλί, θα διαπιστώσεις δυστυχώς ότι τίποτα σπουδαίο δεν άλλαξε. Ακόμα και σήμερα η γυναίκα καριέρας δεν θεωρείται θηλυκό, σέξι, κρεβατάμπλ, γκόμενα. Θεωρείται καραμπίτσω, εγωίστρια, φιλόδοξη και άρα ασέξουαλ - «αυτή προσπαθεί να με πηδήξει, πού να την πηδήξω», σου λέει ο στελεχάνθρωπος. Και στρέφεται προς τη γραμματέα του που είναι λιγότερο ανταγωνιστική, χαμογελάει συνέχεια, του φτιάχνει ωραιότατο καφέ, του θυμίζει τα γενέθλια της μαμάς του, τον παρηγορεί όταν χάνει deal και διαθέτει και ντεκολτεδάκι μέχρι τον αφαλό. Έχει, δηλαδή, τα προσόντα και τις προδιαγραφές συζύγου (κάτι ξέρουν που στην αγγλοσαξωνία αυτές τις λένε office wives). Έτσι, μην απορείτε, κορίτσια, που ο κύριος Σαμιωτάκης της σήμερον εξακολουθεί να γουστάρει, τελικά, τη Νίτσα Μαρούδα - εκτός κι αν η Τζένη βάλει μυαλό, βγάλει έξω βυζί και ανεβεί στα τραπέζια για τσιφτετελάκι, όπως τη συμβουλεύει η φίλη-μάνατζερ. Με λίγα λόγια, το κρίμα στο κεφάλι σας αν πάτε χαμένες. Η Φίνος Φιλμ σας έχει προειδοποιήσει.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ
Ρε παίδες, σοβαρά τώρα, είμαι ντοκτορέσα Φιλοσοφίας λέμε (να σας δείξω και τα πιστοποιητικά) πιστέψατε ότι δεν ξέρω τα τριγενή και δικατάληκτα; Έκφραση του ενδόξου συναδέλφου Μποστ είναι «το συμπαθής παιδί». Το 'πα κιόλας πριν το γράψω για πρώτη φορά, σας ενημέρωσαν και άλλοι ενημερωμένοι αναγνώστες εν τω μεταξύ, αλλά εσείς, το χαβά σας. Με διόρθωσαν τουλάχιστον 78 άτομα την ατυχής φιλόσοφερ…
Ρε παίδες, σοβαρά τώρα, είμαι ντοκτορέσα Φιλοσοφίας λέμε (να σας δείξω και τα πιστοποιητικά) πιστέψατε ότι δεν ξέρω τα τριγενή και δικατάληκτα; Έκφραση του ενδόξου συναδέλφου Μποστ είναι «το συμπαθής παιδί». Το 'πα κιόλας πριν το γράψω για πρώτη φορά, σας ενημέρωσαν και άλλοι ενημερωμένοι αναγνώστες εν τω μεταξύ, αλλά εσείς, το χαβά σας. Με διόρθωσαν τουλάχιστον 78 άτομα την ατυχής φιλόσοφερ…