τις τελευταίες ημέρες, γνώμες διαφορετικές, σενάρια,αντικρουόμενες απόψεις:
Η ΕΡΤ των παιδικών μας χρόνων, η ΕΡΤ των παχυλών μισθών, η ΕΡΤ του Ζαχόπουλου, η ΕΡΤ των τεχνών, η ΕΡΤ των τεμπέλιδων, η ΕΡΤ των δημιουργών...
2.600 απολυμένοι σήμερα, η αλήθεια είναι ότι δε μπορω να στεναχωρηθώ περισσότερο γι΄ αυτό από τους ένα κάρο απολυμένους των προηγούμενων χρόνων στον ιδιωτικό τομέα. Κάπως πρέπει να γίνει αυτή η ριμάδα η εξυγείανση!
Πήγα λοιπόν και εγώ στην ΕΡΤ ,αισθάνθηκα ότι πρέπει να είμαι εκεί... όχι για τους απολυμένους όμως! Πήγα για τον κλεφτοπόλεμο που έζησα την Τρίτη το βράδυ για να ενημερωθώ, που για δύο ώρες περίπου ό,τι link και να έβρησκα που γινόταν αναμετάδοση της ΕΡΤ...κοβόταν μετά από δύο λεπτά, πήγα γιατί ήθελαν να με κρατήσουν ανημέρωτη ενώ γινόταν μία από τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις στην Αθήνα, πήγα γιατί θέλω να έχω το δικαίωμα επιλογής στο τι θα βλέπω, πήγα γιατί δεν υπάρχει κράτος στον πλανήτη που δεν έχει κρατική τηλεόραση, πήγα γιατί πιστεύω ότι μέσα εκεί υπάρχουν και άνθρωποι που αγαπούν την δουλειά τους και έχουν κοπιάσει για το αποτέλεσμα, πήγα γιατί είμαι σίγουρη ότι το 90% των Ελλήνων εαν μπορούσε...θα είχε «βολευτεί» και αυτό μέσα στην ΕΡΤ και ας κατηγορούν τώρα αυτούς που τα είχαν «καταφέρει», πήγα γιατί δεν διάλεξαν να κλείσουν τον ΟΣΕ που βάζει το κράτος μέσα αρκετά εκατομμύρια τον χρόνο... πήγα γιατί δε θέλω να ξεφτύσει και αυτό σαν το κίνημα των Αγανακτισμένων, πήγα γιατί τόσα ξένα μέσα μαζικής ενημέρωσης, με δημοσιογράφους που μετρούν χρόνια εμπειρίας...δε μπορεί να κάνουν λάθος που είναι αντίθετοι στο κλείσιμο!
Θεώρησα λοιπόν ότι το λιγότερο που μπορούσα να κάνω είναι να είμαι ένας από τους πολλούς που πήγαν και που θα ξαναπάνε...χωρίς σημαίες και φαμφάρες, για το βαθύτερο νόημα των πραγμάτων και όχι για τα προφανή... με μία ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει.
Μυρτώ Αξαρλή
