`

Σβήστε το φεγγάρι

Είναι μη σε βάλει σημάδι 
το φεγγάρι. Ανακριτικός φακός. Θα τα πεις όλα.


«Σβήστε τα φώτα, σβήστε το φεγγάρι. Σαν θα με πάρει...». Φου! Φεγγάρι. Φου! Σβήσ’ το αν μπορείς. Καημένη. Τι σε περιμένει.
«Φεγγαράκι μου λαμπρό, φέγγε μου να περπατώ» ύπουλο ποίημα. Δήθεν αγνός ο σκοπός της συνοδείας. Βοήθεια. Μας εξοικειώνουν με τον πιο στυγνό ανακριτή. Με τον μόνο ευδιάκριτο Θεό. Έτσι απλό το νομίζεις να δεις Θεό; Έτσι ατιμώρητο θα σ΄ άφηνε. Μην το κοιτάς! Μη σου λέω! Την πάτησες. Είπες... .«τι ωραίο φεγγάρι απόψε». Ωχ! Είναι το σύνθημα. Ξέχασα να στο πω. Αιώνια ξεχνάμε να το πούμε ο ένας στον άλλον. Σχεδόν συνωμοτούμε. Την πάτησες. Καημένη.
Ξεκίνα να μιλάς. Πάρ' το απόφαση. Θα τα πεις όλα. Εντάξει... Χαμογέλα να το καλοπιάσεις. Τι αγνή που είσαι! Ψηλά καθώς κοιτάς. Πώς γλυκαίνει το βλέμμα σου, πώς γέρνεις το κεφάλι σαν σε αγκαλιά φιλόξενη, πώς σκαρφαλώνει η κόρη του ματιού σου και κρεμιέται από τις βλεφαρίδες. Χαμογελάς. Σου ρίχνει φακό. Την πάτησες! Στo είπα. Το χαμόγελο θα ξεκλειδώσει λυγμό. Θα βγει από το λακουβάκι του λαιμού. Δεν είναι τυχαία το λακουβάκι εκεί. Αποθηκεύει. Το φεγγάρι reception. Πάρε το κλειδί του δικού σου λυγμού. Έλα που δεν θέλεις! Μην κωλυσιεργείς... Την πά-τη-σες! Πάρ’ το απόφαση. Άνοιξε... Όχι αριστερά. Δεξιά στρίβει. Βγάλε τα παπούτσια σου. Βοηθάει. Δείξ’ του ότι και καλά πατάς λίγο γη. Μη σε πάρει αύτανδρη. Μη σε καταπιεί... Καημένη. Μίλα! Πες τα όλα. Λέγε! Τραγούδα. 
«Ίσως φταίνε τα φεγγάρια που ΄μαι τόσο μοναχή, νιώθω πως γερνώ τα βράδια και χρωστάω στη ζωή». Κι ας μη χρωστάς δεκάρας μέρα... Εμένα θα μου πεις; Τοκογλυφία. Είναι και το φεγγάρι στο κόλπο. Θα νιώθεις ότι χρωστάς μέχρι την τελευταία σου ανάσα. Μια ζωή χρεωμένος θα ‘σαι στη ζωή.

«Και πολλούς νέους, πιο ωραίους κι από σένα ακόμη, του εθυσίασα». Ξέρεις... Ρίτσος. «Σονάτα του Σεληνόφωτος». Το διάβαζες από έφηβη και βούρκωνες. Τι καταλάβαινες; Μυστήριο. Το ποίημα αυτό θέλει να ‘χεις χρόνια φορεμένα. Μήπως ήσουν γριά πριν γίνεις νέα; Θέλει χρόνια να νιώσεις το δίκοπο του «εθυσίασα». Να γίνει μαχαίρι. Να καρφωθείς καταπάνω του σαν τη Στέλλα. «Εθυσίασα» στην κυριολεξία. Δεν έβλεπα. Όταν είσαι νέος... Όλα αφή. Ούτε αφή. «Πιάνεις»... έχει διαφορά. Δεν βλέπεις. Ωραία κορμιά, λογικά, θα είχαν. Μυς ευδιάκριτους. Δέρματα σκληρά. Μάτια χωρίς πολλές-πολλές καταγραφές. Καθαρά χωρίς μουτζούρες και αποτυχίες. Ωραίοι θα ‘ταν απ΄ ό,τι θυμάμαι φευγαλέα. Όταν είσαι νέος έτσι κι αλλιώς όλα φευγαλέα. Ούτε «φευγαλέα». Ας πω αλήθεια. Δεν τους βλέπεις ενώ τους βλέπεις. Τώρα που μεγάλωσα βλέπω. Σατανική η όραση του μεσήλικα. Θαυμάζει τόσο που τρέμει μη και αγγίξει. Ασυντόνιστες τελικά οι αισθήσεις όρασης και αφής στους ανθρώπους. Σίγα μη με «σοφία τα εποίησε»! Εμένα θα μου πεις; Κολακείες ανθρώπων για να τα ‘χουν καλά με Θεούς. Κοίτα τι βγάζει το φεγγάρι. Στo είπα! Θα πεις κι άλλα. Το μόνο που σε σώζει είναι να σε φωνάξουν. Κάποιος θα σε φωνάξει δεν μπορεί, διάβολε! Δεν ακούω κανέναν... Την πάτησες. Δεν γλιτώνεις. Έλα, πες μου.
Τον σκέφτεσαι; Τρυπώνει στη σκέψη. Μπορεί να κρύβεις ότι σου λείπει. Άδικος κόπος. Θα στον φέρει το φεγγάρι. Όχι ολόκληρον. Ούτε έναν. Ποτέ το φεγγάρι δεν σου φέρνει αρτιμελή άνθρωπο... Ένα στόμα. Το στόμα του όταν... Ένα χέρι. Το χέρι του όταν... Ένα μάτι. Θες το δεξί; Τo δεξί του μάτι όταν χαμογελάει. Μπορεί μια τούφα μαλλιά που πέφτει στο μέτωπο όταν... Μέλη ανδρών. Γαμημένα «όταν» απόλυτα δικά τους... Όταν. Μέλη. Κομμάτια. Κόβει και ανθρώπους, σου λέω, το φεγγάρι. Ωπ! Κάτι ακούω. Ρέεεεεεεαααααα! Σε φωνάζουν. Τη γλίτωσες! Για σήμερα, τουλάχιστον... Αύριο, είπαν, θα μεγαλώσει κι άλλο το φεγγάρι. Ψυχές που θα πάρει στο λαιμό του!... Κλειδιά που θα μοιράσει. Θα ‘χει δουλίτσα.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...