τα παιδιά που κάνουν τατουάζ ως θύματα
της μόδας/πρόβατα/ποζεράδες.
☛ Πρόσφατα στην έντυπη Λάιφο, ο Δημήτρης Κυριαζής προσπάθησε να κατανοήσει τη μαζική μανία των Αθηναίων με τα τατουάζ, στο ρεπορτάζ του «Η Αθήνα κεντάει το σώμα της». Οι αντιδράσεις ποικίλλουν.
Ο Δον Ιδιώτης σχολιάζει: «Κάποτε ήταν μόδα οι βάτες, πιο παλιά τα καπέλα ή οι κορσέδες. Με μια διαφορά: αυτά, όταν τα βαριόταν κάποιος, απλώς δεν τα ξαναφόραγε. Κατά τα άλλα, δεν θεωρώ ότι με ένα τατουάζ κάνεις επανάσταση, ούτε ότι είσαι "ακομπλεξάριστος" αν γεμίσεις τα μπράτσα σου κινέζικους δράκους. Πιο πολύ μου έρχονται στον νου αυτοί που έκαναν ουρές για να προμηθευτούν πρώτοι το iΡhone...».
Ο Άρης αναλύει: «Μόδα. Κι έχει για όλους. Και για τον κάγκουρα που θα χτυπήσει το τράιμπαλ, και για τον οπαδό, τον μεταλλά, τον φασίστα, τον χίπστερ, τον γκέι. Απέλπιδες προσπάθειες εγκαθίδρυσης ταυτότητας μιας γενιάς που έχει χάσει την ταυτότητά της (ή μάλλον δεν τη βρήκε ποτέ). Θλίψη! Είκοσι χιλιάδες άνθρωποι σε ένα συνέδριο για τατουάζ. Αν, βέβαια, ήταν ένα συνέδριο για το πώς διάολο θα ζήσουμε με αξιοπρέπεια και πώς θα φρενάρουμε το τρένο της εξαθλίωσης, μάλλον θα μάζευε υποπολλαπλάσιους...».
Σε αυτό απαντά η Marta: «Εδώ κάθε Σάββατο μαζεύονται πολλοί περισσότεροι στα σκυλάδικα, το συνέδριο τατουάζ σε πείραξε;».
«Η δερματοστιξία είναι σίγουρα τέχνη, είναι έκφραση, είναι μια πολύ σοβαρή δήλωση και απόφαση αυτού που την κάνει» συμπληρώνει ο/η Hapster. «Αλλά, ναι, έχει γίνει μόδα και δεν βρίσκω τίποτα κακό σε αυτό. Σίγουρα θα υπάρχουν και μερικοί που το κάνουν για να επιδειχθούν, όπως για τον ίδιο λόγο άλλοι πάνε σε γυμναστήρια, οδηγούν γρήγορα αυτοκίνητα, κάνουν extreme sports κ.λπ. Σε οποιαδήποτε δραστηριότητα, υπάρχουν άνθρωποι που δεν ακολουθούν από πραγματική αγάπη, αλλά για να νιώσουν ότι "ανήκουν". Αυτό δεν σημαίνει ότι φταίει η ίδια η δραστηριότητα, έτσι; Όταν έκανα τατουάζ πριν από 15 χρόνια με ρωτούσαν αρκετοί "πώς σου ήρθε, παιδί των βορείων προαστίων κ.λπ." (το τι αηδίες είχα ακούσει δεν λέγεται - μέχρι και αν είμαι γκέι κι αν έχω σχεδιάσει και τίποτα στα γεννητικά μου όργανα!). Νομίζω ότι πλέον η δερματοστιξία έχει απενοχοποιηθεί από το... ευρύ κοινό και αυτό μόνο καλό είναι».
Ο DFthenakis γράφει: «Γι' άλλους είναι μορφή δέσμευσης, γι' άλλους μορφή έκφρασης και γι' άλλους τέχνη (δείτε τι τατουάζ «χτυπάνε» σε Sake, Tatooligans και One Love και θα καταλάβετε τι εννοώ). Όσο δεν μπορούμε να το συνειδητοποιήσουμε αυτό, παραμένουμε οπισθοδρομικοί».
«Μη μου πείτε ότι ξαφνικά το 2013 όλοι οι Έλληνες ανακάλυψαν το βαθύτερο νόημα πίσω από το τατουάζ» αντιδρά ο Άρης Κων. «Εμένα, τουλάχιστον, μου φαίνεται απίθανο. Εκείνο που θα ήταν καλό να σκεφτούν όσοι έσπευσαν να διακοσμήσουν το σώμα τους είναι ότι κάποια στιγμή στο μέλλον θα χρειαστεί (και πάλι για χάρη της μόδας) να το ξε-διακοσμήσουν. Είναι μεγάλο το κόστος και η ταλαιπωρία και για το τατού και για το ξε-τατού!».
«Το τατουάζ ήταν κάποτε άποψη, τρόπος ζωής, στίγμα...», υποστηρίζει ο Σταύρος, «και τώρα έχει γίνει τόσο μπανάλ, που και η κάθε κυρα-Κατίνα έχει ένα τουλάχιστον... για να φαίνεται όταν πάει για ψώνια στη λαϊκή». Ο Θέμος έχει αρνητική άποψη: «Μου φαίνεται περίεργο να διαφημίζει κανείς πόσο λίγο αυτοέλεγχο έχει και να θέλει να μοιάσει με ανθρώπους του υποκόσμου (όπως συνέβαινε παλιά)».
Και ο/η Dio77 κλείνει με μια μεγάλη αλήθεια για τα τατουάζ: «Έχω ακούσει αρκετούς που δεν έχουν τατουάζ να κριτικάρουν τα παιδιά που κάνουν τατουάζ ως θύματα της μόδας/πρόβατα/ποζεράδες, αλλά δεν έχω ακούσει κανέναν άνθρωπο με τατουάζ να σχολιάζει αρνητικά όποιον επιλέγει να μην έχει».
Πηγή: www.lifo.gr
