και τι θ' αλλάξει",
ξεχασμένα σχέδια
καρμπόν, συναντήσεις γνωριμίας του βρόντου.
ΕΡΤ – 6 μέρες πίσω...
Εμπαθές κατέβασμα του «διακόπτη», πρώτες ειλικρινείς αντιδράσεις, αυθόρμητες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας στο προαύλιο του Ραδιομεγάρου, livestreaming, ξεσπάσματα αλήθειας στον «αέρα» της πάντα κομματικά μπανταρισμένης ΕΡΤ και μετά παλιοκαιρισμένη αισθητική ντουντούκας, τσιρίδες, «αγωνιστική» φλυαρία που δεν καταλήγει πουθενά, πόστερ του Χατζιδάκι και της Κάλλας εκεί που ο άλλος έφτυνε και σβάρνιζε για να συνεχίσει «επαναστατικά».
Και ώρες ώρες μια αίσθηση ότι οι «μηχανισμοί» είναι παρόντες, κανοναρχούν το συναίσθημα έξω από την ΕΡΤ, αυτή η 80sαποφορά συντεχνίας, τα αφελή στιχάκια της συναυλίας σαν κουρασμένο «Δελφινάριο», αυτό το «τουρλού» πραγματικά εργατικών ανθρώπων και διάσημων τεμπέληδων κάνει πολύ κόσμο να πισωπατήσει, ενώ θέλει να πάει, να φωνάξει, να, να...
Και μετά όμορφα βίντεο, προσεγμένες μουσικές επιμέλειες, συναίσθημα στη δουλειά (σου), κλάματα (από εκείνους που έτσι κι αλλιώς τραβούσαν κουπί χρόνια για να βγαίνεις εσύ να λες για το μαντήλι που δεν έχεις να κλάψεις), σοβαρά ρεπορτάζ, σοβαρές δηλώσεις, κανένας κομματικός μπαμπούλας από πάνω, κάτι που μοιάζει με ελευθερία.
Και πάλι πίσω, το συναίσθημα στο προαύλιο ψιλονοθεύεται, «σκονισμένες» αντιδράσεις, παλιά συνθήματα, παλιά επιχειρηματολογία, σημαδούρα ότι χάνεται η ψυχραιμία, ότι δεν υπάρχει PlanB, ή ότι μπορεί και να μην υπήρξαν ποτέ.
«Σκαρτεύουν» οι αντοχές, που και που μια τρομακτική σιγουριά ότι όλα – ακόμη και κάτι τόσο χοντροειδές, τόσο ισοπεδωτικό - μπορούν να γίνουν πανηγύρι, να ξεχειλώσουν, να φλερτάρουν με το γραφικό και σε λίγο καιρό να γίνει ένα τεράστιο συλλογικό «πουφ», να ‘χει έρθει κάτι άλλο, κάτι ακόμη πιο βάρβαρο, να ξεχαστεί το πράγμα, να μην ασχολείται σχεδόν κανείς.
Και μετά η «απάντηση» του ΣτΕ. Ξανά δάκρυα (χαράς; Αισθήματος δικαίωσης; Κούρασης από το συγχρωτισμό με τις συντεχνίες που είναι εκεί και περιφέρονται με την προβιά του αγωνιστή; Τι;) και μια χρυσή ευκαιρία. Τώρα που έπεσε η «σφαλιάρα» στο «μαύρο», τώρα που για πρώτη φορά έγιναν ειλικρινείς κουβέντες στον «αέρα» της ΕΡΤ, τώρα που οι δημοσιογράφοι πήραν την «παρτίδα» πάνω τους, να γίνεις πρότυπο. Ξέρεις, μπορείς, έχεις το υλικό.
ΕΡΤ – 3 χρόνια πίσω...
29 Απριλίου του 2010: Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης. Εκεί είχε επιλέξει ο τότε Πρόεδρος – Διευθύνων Σύμβουλος της ΕΡΤ, Γιώργος Γαμπρίτσος, να κάνει τη συνάντηση γνωριμίας με τους δημοσιογράφους. Είχε έρθει με τα μπλοκάκια του, τους υπολογισμούς του, τόσοι οι συμβασιούχοι, τόσες οι συμβάσεις μίσθωσης έργου, αλλά από κάτω συγκίνηση καμιά. «Ρε, συ! Τι σημειώνεις; Πάλι τα ίδια θα πούνε! 30 χρόνια τα ίδια λένε! Αναδιάρθρωση – εξορθολογισμός – περιστολή δαπανών…. Έλα, τα μάθαμε. Μη σημειώνεις! Πάμε για καφέ».
Αυτή ήταν η αντίδραση συναδέλφου. Η δε συμβουλή του προϊσταμένου στο Μέσο που εργαζόμουν ήταν να μην το παρακάνω με τα νούμερα, γιατί δεν ενδιέφεραν κανέναν...).
Ρίχνω μια ματιά στις σημειώσεις του τότε.
«Γενική Διεύθυνση Ενημέρωσης: Συμβάσεις εργασίας 901, συμβάσεις μίσθωσης έργου 345, Γενική Διεύθυνση Τηλεόρασης: Συμβάσεις εργασίας 518, συμβάσεις μίσθωσης έργου 166, (ομοίως) Γενική Διεύθυνση Ραδιοφωνίας 865- 156, Διοικητικές και Οικονομικές Υπηρεσίες 263-19…». Μην τα πολυλογώ: 3.500 συμβασιούχοι, 1047 με συμβάσεις έργου, σύνολον 4547).
19 Αυγούστου 2011: Τη «συνάντηση» οργανώνει ο Ηλίας Μόσιαλος. Τότε κραυγές και ψίθυροι για αθρόες απολύσεις, δραστικές περικοπές, «φρένο» στη σπατάλη. Ναι, ναι, θα κλείσει η ΕΤ1, ναι ναι, θα συγχωνευθούν οι ραδιοφωνικοί σταθμοί, διαβεβαιώσεις για ποιοτική αναβάθμιση, αποκομματικοποίηση, πλήρη αξιοποίηση των πολυμέσων και της περιουσίας της ΕΡΤ, μύδροι από το ΚΚΕ,η ψυχολογία του «έλα μωρέ, τι θ’ αλλάξει;» συνεχίζεται, όμως, το «πλεχτό» έχει αρχίσει να ξηλώνεται άγρια.
2 Μαΐου του 2012: Στο Ραδιομέγαρο αυτή τη φορά, ο Διευθύνων Σύμβουλος της ΕΡΤ ΑΕ, Λάμπης Ταγματάρχης μαζί με τον προεδρεύοντα του ΔΣ της ΕΡΤ, Στέλιο Στεφάνου και λοιπά μέλη του ΔΣ, είχαν παρουσιάσει τα αποτελέσματα της οικονομικής χρήσης 2011 και τον απολογισμό της διετίας 2010-2011.
«Οι δράσεις της Δημόσιας Τηλεόρασης κατά την τελευταία διετία σε συνδυασμό με τον εξορθολογισμό των δαπανών στα κόστη λειτουργίας της, αποτελούν την καλύτερη απάντηση σε όλους, όσοι προσπαθούν να πείσουν την κοινή γνώμη ότι η η ΕΡΤ δεν πρέπει να υπάρχει»…Τότε είναι που γίνεται λόγος για το περίφημο πλεόνασμα των 91 εκ. ευρώ, για μείωση των οφειλών προς τρίτους σε 43 εκ. ευρώ και για τον τραπεζικό δανεισμό που από 10 εκ. ευρώ το 2009, μειώθηκε σε μόλις 1 εκ. ευρώ το 2011. Τελευταία βήματα στην πασαρέλα).
Και μια ανάμνηση, μάλλον διδακτική: Πρώτη φορά βρέθηκα στην ΕΡΤ, για ρεπορτάζ το 2000. Ήταν η αρχή άπειρων δρομολογίων προς την Αγία Παρασκευή. Όσο επιβλητικό φάνταζε το κτήριο απ’ έξω, τόσο βαριοϊσκιωτο ήταν εντός. Από τα γραφεία των δημοσιογράφων απουσίαζαν τα βασικά. Σκόρπια στυλό, πιασμένα με κορδόνι σε γραφεία, αγαπημένο φετίχ του Δημοσίου, τόπους τόπους βρωμιά, ελάχιστα προσωπικά είδη των ανθρώπων που (πραγματικά) δούλευαν εκεί, φωτογραφίες κολλημένες με σελοτέιπ ή μπλου τακ στους τοίχους.
Τελευταία φορά, στην... παλιά ΕΡΤ, βρέθηκα τον Δεκέμβριο του 2012, στο γραφείο του Κώστα Αρβανίτη, για μια συνέντευξη μετά τις γνωστές αναξιοπρεπείς φάσεις που «παίχτηκαν» με την εκπομπή του από την αρχή της σεζόν. Η ίδια εικόνα. Μηνύματα κολλημένα στον τοίχο, λίγα προσωπικά αντικείμενα, εικόνα εγκατάλειψης, αίσθημα ότι τα πάντα στηρίζονται και εξαρτώνται από ανθρώπους που αγαπούν πολύ αυτό που κάνουν. Αυτά τα ολίγα για την πρώτη σε τηλεθέαση εκπομπή της κρατικής – απ’ ό,τι αποδείχθηκε – τηλεόρασης.
Σαν εσύ, που είσαι ο κύρης (λέμε τώρα) του σπιτιού, να το αφήνεις για χρόνια να ρημάζει, να απαξιώνεται, να ταλαιπωρείται απ' ό,τι παθογένεια και σκάνδαλο υπάρχει, να μην δίνεις ποτέ απαντήσεις, να διοργανώνεις συναντήσεις γνωριμίας και συνεντεύξεις Τύπου γιατί έτσι πρέπει, να αφαιρείς, περικόπτεις, διορίζεις "δικά σου παιδιά", για να δικαιολογήσεις μετά την επιχείρηση κατεδάφισης. Οργανώνοντας την μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο, χρησιμοποιώντας τους πάντες, εν γνώσει ή εν αγνοία τους, έχοντες καλές ή κακές προθέσεις, αδιάφορο. Αριστουργηματικό.
Πηγή: www.lifo.gr
