`

Η ομολογία ενός τσόγλανου

Πάντα στις παρέες είχα 
να πω τις καλύτερες 
ιστορίες από το σχολείο, τόσο αστείες και...
ακραίες που θα μπορούσαν εύκολα να αποτελέσουν μέρος του σεναρίου της ιστορικής πια βιντεοκασέτας «Ρόδα, τσάντα και κοπάνα».

Εδώ και λίγο καιρό όμως σταμάτησα να τις αφηγούμαι, μια καθηγήτριά μας, που πρωταγωνιστούσε σε αρκετές από αυτές, πέθανε αιφνίδια, την πρόδωσε η καρδία της, παρότι ήταν κάτω από σαράντα ετών.

Από την τελευταία φορά που την είδα πέρασαν αρκετά χρόνια, δεν ξέρω τι ακριβώς της συνέβη, δεν ξέρω ποια είναι τα αίτια του χαμού της αλλά όποτε τη θυμάμαι νιώθω τύψεις.

Κάθε πλάκα που της κάναμε κάθε χοντράδα, νιώθω ότι ήταν ένα χτύπημα στην εύθραυστη υγεία της, και ήταν τόσες πολλές, από τόσες διαφορετικές γενιές μαθητών που νομίζω ότι όλοι μας πρέπει να νιώθουμε ότι της κάναμε κακό.

Δεν είναι όμως η μόνη τραγική ιστορία που μια καθηγήτρια «δευτερεύοντος» μαθήματος -που για πάνω από είκοσι χρόνια ήταν ο σάκος του μποξ για εκατοντάδες μαθητές- κατέληξε στο ψυχιατρείο, κοντά τους και δεκάδες ιστορίες με ακατάλληλους ανθρώπους που για χρόνια έμπαιναν στις τάξεις και είτε αδυνατούσαν να επιβληθούν στα παιδιά που τους κανιβάλιζαν κυριολεκτικά είτε από το φόβο ότι θα καταντήσουν θύματα γινόντουσαν επικίνδυνοι θύτες.

Όλα αυτά βέβαια σε ένα τυπικό αθηναϊκό σχολείο, όχι στη Σιβιτανίδειο, στην Γκράβα ή στα Πολυκλαδικά της Ηλιούπολης. Όλοι αυτοί οι επικίνδυνοι για τον εαυτό τους πρώτα και κύρια, πλάι σε σπουδαίες μορφές της εκπαίδευσης και σε δεκάδες εργάτες του Δημόσιου Σχολείου που αγωνίζονταν καθημερινά για να μας κάνουν ανθρώπους.

Πώς να ξεχάσεις τα δάκρυα στο πρόσωπο του δασκάλου εκείνο το απόγευμα που μας είχε πιάσει όλους αδιάβαστους στην Ιστορία; Δεν είναι όλοι ίδιοι ή, μήπως, τελικά, είναι;

Αυτές οι ιστορίες δεν κουβεντιάζονται ποτέ στα συμβούλια των καθηγητών, εκεί αποφασίζονται μόνο αποβολές, η συναδελφική αλληλεγγύη τα καλύπτει όλα, καμία από τις αμέτρητες ιστορίες που έζησα ή που μου μεταφέρουν καθημερινά οι πιτσιρικάδες δεν έφτασε στο Υπουργείο και κανένας δεν απομακρύνθηκε από τις αίθουσες, όχι επειδή ήταν ανίκανος ή επικίνδυνος αλλά έστω για να προστατευθεί τουλάχιστον ο ίδιος.

Τώρα που η επίταξη τελείωσε οι εκπαιδευτικοί πρέπει να βγουν στους δρόμους να αγωνιστούν για τα αιτήματά τους, να δείξουν ότι θέλουν να αλλάξουν τα πράγματα τώρα, πριν αρχίσει η σχολική χρονιά, να βγουν και να φωνάξουν επιτέλους την αλήθεια για τους συνδικαλιστές που δεν δουλεύουν, για τις ελλείψεις σε βιβλία, για τις παγωμένες αίθουσες, για τα άδεια εργαστήρια, για την αξιολόγηση που πρέπει άμεσα να ξεχωρίσει τους πραγματικούς δασκάλους από τους ακατάλληλους.
Ελάτε, βγείτε στους δρόμους και φωνάξτε, κρούστε τον κώδωνα του κινδύνου για τον Σεπτέμβρη που έρχεται, μαζευτείτε χιλιάδες και κλείστε όσους δρόμους θέλετε, θα είμαστε μαζί σας. Αν όμως δεν διαμαρτυρηθείτε, αν δεν πείτε κουβέντα και προτιμήσετε τις παραλίες, τις τρίμηνες διακοπές σας και κρατήσετε την αγωνιστική σας ορμή για τον σχολικό Σεπτέμβρη, που πια θα είναι αργά, να ξέρετε ότι για ακόμα μία φορά θα έχετε την κοινωνία απέναντί σας.

*Αφιερωμένο στον κ. Ηλία τον Δάσκαλο που ήταν λεβεντιά.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...