Ούτε η πανσέληνος, ούτε η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου μπορούσαν να με αναστατώσουν. Σιγά, μια γωνία είναι. Είμαστε σε ένα σημείο της Γης που βλέπουμε αυτήν τη μέρα το φεγγάρι υπό μία ορισμένη γωνία, και το βλέπουμε ολόκληρο. Η εκλογίκευση όλων των φαινομένων αυτού του πλανήτη και η αποκαθήλωση των όποιων «θεϊκών» ιδιοτήτων του, ήταν ανέκαθεν δύο αυτόματες αντιδράσεις μου. Το ίδιο και με τα αστέρια. Η σχέση μου αποτυπώνεται στην ατάκα ενός φίλου μου συνθέτη. Είμαστε στην παρουσίαση ενός δίσκου και κάποια στιγμή ακούγεται ένα τραγούδι που μιλούσε για πεφταστέρια. Σκύβει προς το μέρος μου και μου λέει «όποιος γράφει για πεφταστέρια, γαμιέται!». Ήμουν πάντα ενός λόγου πιο τραχύ, συναισθηματικού μεν, αλλά στα μέτρα του ανθρώπου, γήινου, να μπορώ να τον πάρω στα χέρια μου.
Παρ' όλα αυτά όμως είχα ζαλιστεί -όταν είδα για πρώτη φορά το «Τσάι στη Σαχάρα»- στο άκουσμα των τελευταίων φράσεων του Πωλ Μπόουλς: «Επειδή δεν ξέρουμε πότε θα πεθάνουμε, βλέπουμε τη ζωή σαν ανεξάντλητο πηγάδι. Κι όμως, όλα συμβαίνουν μόνο ορισμένες φορές κι αυτές είναι ελάχιστες. Πόσες φορές θα θυμάσαι ένα απόγευμα των παιδικών σου χρόνων, ένα απόγευμα που είναι τόσο βαθιά μέρος της ύπαρξής σου, ώστε δεν μπορείς να διανοηθείς τη ζωή σου χωρίς αυτό; Ίσως τέσσερις ή πέντε φορές. Ίσως, ούτε καν τόσες. Πόσες φορές θα δεις την πανσέληνο να ανατέλλει; Ίσως είκοσι. Κι όμως, όλα φαίνονται απεριόριστα…».
Άναψα ένα τσιγάρο μέσα στον πυρετό μου των τελευταίων ημερών και άκουσα τον Μπόουλς να συνεχίζει: «Τι άλλο πρέπει να κάνετε πια σε αυτήν τη χώρα για να μην έχετε κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ; Με 5% στις δημοσκοπήσεις θα έχετε Βενιζέλο αντιπρόεδρο και μισούς υπουργούς ΠΑΣΟΚ! Πόσες φορές ακόμα θα αισθανθείς τόσο μαλάκας σε μια αντιπροσωπευτική δημοκρατία που έχει γίνει πια για τον πούτσο;».
