και ξανάρχεται:
τι είναι, τελικά, βία;
Τα μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής και τα μνημόνια; Να μην μπορεί κανείς να ταΐσει το παιδί του, να μην έχει ρεύμα για τα βασικά, να μην έχει φάρμακα, όπως είχε δηλώσει ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, Β. Διαμαντόπουλος;
Αποτελεί βία (και, μάλιστα, πρωτοφανή) η δικαστική απόφαση που καταδικάζει τον Σ. Μπερλουσκόνι σε 7ετή φυλάκιση κι εφ’ όρου ζωής στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων;
Είναι στην πολιτική επιστήμη ταυτόσημες οι έννοιες «δύναμη» ή «εξαναγκασμός» και «βία»;
Κατά τη Χ. Άρεντ(*), η συχνή χρήση της δύναμης και της βίας ως συνωνύμων εννοιών δεν προκαλεί λιγότερη σύγχυση ή πλάνη από την τρέχουσα εξομοίωση υπακοής και υποστήριξης. «Η δύναμη αναδύεται όποτε οι άνθρωποι συνευρίσκονται και δρουν από κοινού, αλλά αντλεί τη νομιμότητά της από την αρχική συνεύρεση μάλλον παρά από οποιαδήποτε πράξη μπορεί να επακολουθήσει… Η βία μπορεί να είναι δικαιολογήσιμη, αλλά δεν θα είναι ποτέ νόμιμη. Η δικαιολόγησή της φαίνεται τόσο λιγότερο εύλογη όσο ο επιδιωκόμενος σκοπός της απομακρύνεται στο μέλλον…».
(*) «Περί Βίας», Αλεξάνδρεια (2000) - Εισαγωγή και μετάφραση Β. Νικολαΐδου - Κυριανίδου
