μας στο ίδιο… τριπάκι!
Ξεκινάμε να το αναλύουμε ως κάτι υπαρκτό, ενώ επί της ουσίας δεν πρόκειται παρά περί μίας προσωπικής προτίμησης, άσχετο αν πρόκειται για επιλογή σημαντικών ανθρώπων του χώρου (πρώην παίκτες, προπονητές και δημοσιογράφοι). Φυσικά, τα πάντα είναι διάθλαση υποκειμενικού πρίσματος με το οποίο όλοι μας παρακολουθούμε τα γεγονότα. Άλλες παραστάσεις έχει ένας 70χρονος, άλλες ένας 50χρονος, άλλες ένας 30χρονος και φυσικά πολύ λιγότερες ένας 18χρονος, κάτι άλλωστε που διαφοροποιεί και τα αποτελέσματα αν ένας διαγωνισμός ή ψηφοφορία διεξάγεται μέσω του διαδικτύου.
Τελευταία αφορμή για κουβέντα έδωσε το περιοδικό WORLD
SOCCER που, παραδοσιακά μισό αιώνα τώρα, υπήρξε από τα πιο αξιόπιστα στο χώρο,
με γκάλοπ που έκανε σχετικά με την καλύτερη ενδεκάδα στην ιστορία του
ποδοσφαίρου. Και τα τελικά αποτελέσματα, μοιάζουν απόλυτα φυσιολογικά αφού
«χώρεσαν» στην ίδια ενδεκάδα όλα τα κατά τεκμήριο κορυφαία ονόματα στο σπορ,
ωστόσο το πρώτο πράγμα που αντιλαμβάνεσαι διαβάζοντας τα ονόματα είναι η
αγωνιστική ανισορροπία που θα είχε μία τέτοια DREAM TEAM, αν ποτέ υπήρχε η
δυνατότητα να την βλέπαμε να αγωνίζεται μαζί!
Ας δούμε πρώτα την ενδεκάδα που βγήκε από το περιοδικό και
θα ρίξω νερό στο μύλο της αμφισβήτησης αμέσως μετά! Γκολκίπερ επιλέχτηκε ο
Γιασίν, ακραία μπακ οι Καφού και Μαλντίνι, κεντρικοί αμυντικοί οι Μπεκενμπάουερ
και Μουρ, χαφ οι Ντι Στέφανο, Ζιντάν, Μαραντόνα και Κρόιφ και επιθετικό δίδυμο
ο Πελέ με τον Μέσι! Ακούγεται άκρως εντυπωσιακή η ενδεκάδα, αλλά εδώ μπαίνει
και η πρώτη ένσταση: και ποιος από όλους αυτούς που βρίσκονται από τη μέση και
μπροστά θα μάρκαρε; Ποιος θα ήταν αμυντικός χαφ; Ποιος από τους δύο κυνηγούς θα
έπαιζε με πλάτη; Και, φυσικά, ξεκινώντας από τη θέση του γκολκίπερ, η βασική
πρώτη ερώτηση θα ήταν γιατί ο Γιασίν και όχι ο Σμάιχελ, που άφοβα
χαρακτηρίζεται από όποιους έπαιξαν απέναντι του, ο κορυφαίος της τελευταίας
30ετίας; Ποιος από τους δύο κεντρικούς αμυντικούς θα γινόταν αναγκαστικά στόπερ
σε κάποιες φάσεις όταν και οι δύο τους ήταν εξαιρετικοί τεχνίτες και απέφευγαν
τα τάκλιν;
Οι ενστάσεις τέτοιου τύπου μπορεί να είναι δεκάδες, χωρίς να
σημαίνει ότι ο ένας ή ο άλλος έχει δίκιο και κάποιος άδικο! Επειδή μιλάμε έτσι
και αλλιώς υποθετικά, είναι αδύνατο να ξέρουμε αν μία άλλη, πιο ισορροπημένη
ενδεκάδα που θα έπαιζε αντίπαλος της ιδανικής αυτής ομάδας, θα κατάφερνε να τη
μπλοκάρει!
Για παράδειγμα, μία ενδεκάδα με τον Σμάιχελ κάτω από τα
γκολπόστ, τον Μάνφρεντ Καλτς δεξιά, τον Ρομπέρτο Κάρλος αριστερά, κεντρικούς
αμυντικούς τον Μπαρέζι και τον Ράικαρντ αμυντικό χαφ τον Νέεσκενς και δεκάρι
τον Μπάτζιο, αριστερά στα χαφ τον Γκιγκς και δεξιά τον Τζορτζ Μπεστ με επιθετικό
δίδυμο τον τεράστιο Μάρκο Φαν Μπάστεν (που προσωπικά αδυνατώ να φανταστώ
κορυφαία ενδεκάδα χωρίς τη παρουσία του) με παρτενέρ τον Ρομάριο, δεν θα ήταν
ισάξια μέσα στο γήπεδο και ας υστερούσε ελάχιστα σε ταλέντο υπερτερώντας, όμως,
σε αγωνιστική πειθαρχία; Και για να το μπερδέψω ακόμη περισσότερο, μία τρίτη
ενδεκάδα με γκολκίπερ τον Γκόρντον Μπανκς, αμυντικούς τους Σουρμπίρ και Φακέτι
στα άκρα και Σιρέα με Χουλσόφ κεντρικούς τον Ρόι Κιν μπροστά τους, τον Πίρλο ως
οργανωτή, τον Φίγκο δεξιά και τον Ριβάλντο αριστερά, με επιθετικό δίδυμο τον
Βραζιλιάνο Ρονάλντο και τον Κένι Νταλγκλίς, πιστεύει κανείς πως θα έχανε εύκολα
από οποιαδήποτε από τις δύο άλλες ενδεκάδες;
Και συνεχίζοντας, μία τέταρτη ενδεκάδα με τον Τζοφ, τον
Χάαν, τον Μπράιτνερ, τον Κούμαν και τον Πασαρέλα στην άμυνα, τον Ταρντέλι χαφ
πίσω από τον Πούσκας δεκάρι, τον Μπόνιεκ και τον Ριβελίνο στα άκρα, με
επιθετικό δίδυμο τον Ρουμενίγκε και τον Μπατιστούτα θα ήταν εύκολο να
αντιμετωπιστεί από τον οποιονδήποτε; Και για να φτιάξω και μία ενδεκάδα μόνο με
αστέρια της δεκαετίας του ‘60 και του ‘70 θα έριχνα στο τραπέζι, τον
Ουρουγουανό Μαζούρκεβιτς για γκολκίπερ, τον Σάντος δεξιά και τον Τέρι Κούπερ
αριστερά τον Χιλιανό Φιγκερόα και τον Άλαν Χάνσεν στο κέντρο της άμυνας, τον
Μπόμπι Τσάρλτον, τον Τζιάνι Ριβέρα και τον Λουίς Σίβορι στα χαφ, με τον
Ζαιρζίνιο, τον Ντένις Λόου και τον Ολεγκ Μπλαχίν στην επίθεση, σε μία ενδεκάδα
που το ταλέντο θα ξεχείλιζε!
Για να θυμηθούμε μία από τις πιο σωστές ατάκες που έχουν
ειπωθεί, ο Λόταρ Ματέους (αλήθεια, αυτός ο παίκτης των πέντε Μουντιάλ και των
πέντε Euro δεν χωρούσε άνετα σε οποιαδήποτε ιδανική ενδεκάδα;) μία σπουδαία
ομάδα δεν την απαρτίζουν έντεκα καλοί παίκτες, αλλά έντεκα που μπορούν να
παίξουν καλά μαζί! Συνεπώς, αφού αποφασίσαμε με μία τέτοια πολύ δύσκολη
κουβέντα να επιλέξουμε από μία λίστα ατελείωτου ταλέντου, είναι φυσιολογικό για
κάθε έναν που επιλέγουμε να ξεχνάμε ή να αγνοούμε δεκάδες άλλους!
Σε όλες αυτές τις κουβέντες αγνοούνται, άλλωστε, σπουδαίοι
παίκτες της δεκαετίας του ‘30 ή του ‘40 ή του ‘50, ακριβώς επειδή όλο και
λιγότεροι πια έχουν εικόνα από τότε και τα τηλεοπτικά πλάνα ήταν ελάχιστα. Όπως
ακόμη αγνοούμε συχνά σούπερ σταρ της δεκαετίας του ‘60 ή του ’70 ( Ζέρσον,
Μάζοπουστ, Τζίμι Γκριβς, Σάντρο Ματσόλα, Γκερντ Μίλερ, Λουίς Σουάρεζ, Ασπαρούχοφ,
Γκίντερ Νέτσερ, Ντράγκαν Τζάιτς, Σεκουλάρατς) κάποιοι από αυτούς νικητές της
«Χρυσής Μπάλας» και άλλοι σπουδαίοι σταρ που όμως δεν έτυχαν της σημερινής
υπερπροβολής που μετατρέπει σε σταρ άμεσα ακόμη και κάποιον μέτριο!
Και, φυσικά, οποιαδήποτε τέτοια κουβέντα δεν μπορεί να έχει
λογική υπόσταση. Κάθε αντίρρηση δεν γίνεται να την τεκμηριώσεις παρά μόνο με
υποθέσεις, όμως αυτό είναι και το ωραίο σε οποιαδήποτε ανάλογη ιστορία. Το ότι
δηλαδή, μας δίνει αφορμή για να κάνουμε βουτιά σε ένα ωκεανό αναμνήσεων -και
από μόνο του αυτό το γεγονός είναι ανεκτίμητο!
