Ρόι ΜακΚάρντελ.
Εκείνο που δεν λέγεται είναι ότι, παράλληλα, υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους… τεμπέληδες στο επάγγελμα αυτό. Όταν, το 1900, προσλήφθηκε από την εταιρεία American Mutoscope & Biograph, το συμβόλαιό του ανέφερε ότι έπρεπε να παραδίδει δέκα σενάρια την εβδομάδα, προς 15 δολάρια έκαστο. Επειδή, όμως, τα πρώτα χρόνια του κινηματογράφου οι ταινίες δεν ξεπερνούσαν σε διάρκεια τα 1 ½ - 2 λεπτά, ο ΜακΚάρντελ ανακάλυψε ότι μπορούσε να ολοκληρώσει τα σενάρια κάθε εβδομάδας σε ένα μόνο απόγευμα.
Αργότερα, με την ανακάλυψη του ήχου, οι ταινίες εμπλουτίστηκαν με μονολόγους και διαλόγους… ζορίζοντας τη δουλειά των σεναριογράφων. Όχι όλων, εντούτοις. Στην περίπτωση των 22, συνολικά, σεναριογράφων που δούλεψαν -και αναφέρονται ονομαστικά- στους τίτλους της ταινίας «Πριν σβήσει το παρελθόν» («Forever and one day», 1943), η δουλειά που μοιράστηκαν σίγουρα ήταν λιγότερη σε σχέση με όλους τους άλλους. Ολους πλην του Μελ Μπρουκς που, σε επίπεδο διαλόγων, ξεπέρασε κάθε προηγούμενο σε μια ταινία του. Τόσο, ώστε να καταχωρηθεί στο βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες.
Ο λόγος για το «Silent Movie» (ελληνικός, ανεκδιήγητος, τίτλος «Η τελευταία τρέλα του Μελ Μπρουκς», 1976). Μια παρωδία των παλαιών ταινιών της βουβής περιόδου, από την οποία απουσιάζουν εντελώς οι διάλογοι και υπάρχουν μόνο φυσικοί ήχοι (π.χ. κουδούνισμα τηλεφώνου). Σε όλη τη διάρκεια της ταινίας ακούγεται μόνο μια λέξη. Βγαλμένη, μάλιστα, από το στόμα κάποιου που ονομάστηκε ποιητής της σιωπής. Ηταν ο μίμος Μαρσέλ Μαρσό (1923-2007), που εμφανίζεται σε μία σκηνή έχοντας το λευκό προσωπείο του «Μπιπ», με το οποίο έγινε διάσημος.
Στη σκηνή αυτή το τηλέφωνο κουδουνίζει, ο Μαρσέλ Μαρσό μπαίνει στο δωμάτιο και μιμείται ότι παλεύει να κλείσει το παράθυρο γιατί φυσά φοβερός αέρας. Τα καταφέρνει και, κατάκοπος, σηκώνει το ακουστικό «ακούγοντας» (με τη χρήση των μεσότιτλων που χρησιμοποιούνταν στο βουβό σινεμά) τον Μελ Μπρουκς να του προτείνει να συμμετάσχει στη βουβή ταινία που ετοιμάζει. Χωρίς να το πολυσκεφθεί, απαντά με ένα ξερό «Όχι!». Αυτή η μοναχική λεξούλα στα 84 λεπτά σιωπής, χάρισε το ρεκόρ Γκίνες στο «Silent Movie». Όχι μόνο γιατί δεν υπάρχει άλλη ταινία τόσο… λακωνική όσο αυτή. Αλλά επειδή, για μία και μοναδική φορά, ακούγεται η φωνή ενός εξαίσιου καλλιτέχνη που «μιλούσε» μόνο με το σώμα, τις χειρονομίες και τις εκφράσεις του προσώπου του.
