Αυτή των Iskra.
Τους ξέρετε;
Ή, τους θυμάστε;
Ξεκίνησαν τη δεκαετία του ’80 παίζοντας τζαζ μουσική. Εξαιρετική τζαζ μουσική. Εξαιρετικοί μουσικοί! Οι γνωστοί σήμερα David Lynch, Γιώργος Φακανάς, Τάκης Φαραζής και Νίκος Τουλιάτος, που έδωσαν το διαφορετικό τότε, επανασυντονίστηκαν τώρα για να δώσουν λίγες συναυλίες μετά 24 χρόνια από την εμφάνισή τους στο ελληνικό κοινό.
Τους παρακολουθούσα προχθές στο Badminton. Mα, πόσο ωραίοι είναι; Και πόσο προσηλωμένα τους παρακολουθεί ο κόσμος; Πού ήταν αυτός ο κόσμος τότε; Στο ‘84 που πρωτοξεκίνησαν; Μικρή αναδρομή στο παρελθόν… Πού πήγα, πού στάθηκα… Συγγρού, παραλιακή. Και στο «Διογένης». Μερσέντες. Την εποχή του Πανταζή και της Άντζελας, του «μπες μες στο καμπριολέ» και του «είμαι στα χάι μου». Την εποχή που «έπεφτε πόρτα», αν δεν σε γούσταρε ο φουσκωτός στην είσοδο, που περίμεναν στην ουρά τα σαββατόβραδα εκατοντάδες νοματαίοι για να μπουν στο παραλιακό κέντρο. Την εποχή της νηπιακής ξετσιπωσιάς του επαρχιώτη -Αθηναίου και μη- και της κατρακύλας της πολιτικής ζωής. Του μακαρίτη υπουργού που έκοβε βόλτες σε όλα τα σκυλάδικα της χώρας και της άλλης Ελλάδας που επικοινωνούσε την αξιόλογη δουλειά της στο εξωτερικό. Εκεί έβρισκε και ακροατές και οπαδούς. Εδώ «έτρωγε πόρτα». Ήταν την ίδια εποχή που έτερος πολιτικός ανήρ φωτογραφιζόταν με τα σουτιέν και τις κυλόττες στο κεφάλι. Ανερυθρίαστα. Μα ήταν ένας από τους «κράτος εν κράτει».
Ελλάδα - παραλήρημα. Ωχριά ο Χατζιδάκις. Τι να μας πει και ο Μάνος! Όταν μιλούσε τον έστηναν απέναντι κι ας λένε τώρα πως ήταν σπουδαίος. Στη δεκαετία του ’80 ήταν, για τους πολλούς, παρωχημένος. Δεν κουνούσε καμιά προκλητικά κώλο και στήθος με τη μουσική του Μάνου. Κι ας σε ξεγύμνωνε ο ίδιος όταν σου μιλούσε. Πάντα με το γάντι, πάντα με μια λεπτή ειρωνεία που διακρίνει τους οξύνοες. Τσίτσιδος έμενες όταν μιλούσε ο Μάνος. Όταν τοποθετείτο στα πράγματα. Ποιος τον άκουγε… Έτσι και τους Iskra, ποιος θα τους παρατηρούσε τότε; Το κοινό του Λευτέρη ή της Άντζελας; Ποιος να κτίσει πολιτισμό, ποιος να προάγει τη Μουσική; Εκείνος ο υπουργός που τηλεφωνούσε στον οδηγό του στις 12 τη νύχτα για να του ζητήσει να τον πάει στης Θεσσαλονίκης τα σκυλάδικα τα χαράματα; Ήταν το ίδιο πρόσωπο που έλεγε επίσης ανερυθρίαστα: Ποτά και γυναίκες για μένα και τους οδηγούς μου!». Και να τα βρακιά στο κεφάλι, να οι στηθόδεσμοι καπέλο. Πού να φτουρίσουν οι Iskra. Η σπίθα και η φωτιά άναβε αλλού. Στα γαβγάδικα της παραλιακής και της Σαλονίκης. Και να ο κόσμος να ακουμπά τα χρήματα με τα τσουβάλια στις γκόμενες. Και να τα τσιφτετέλια στις πίστες και στα μπαρ. Και να τα λουλούδια. Δίσκοι, εκατοντάδες. Κάθε βράδυ, όλη την εβδομάδα. Εξαργύρωναν τον μόχθο της αγροτιάς και της φτωχολογιάς, το κόμπλεξ του Έλληνα που παρακολουθώντας ό,τι ξέκωλο φούσκωνε σαν το παγόνι από την ικανοποίηση.
Τελικά, προχθές στο Badminton οι Iskra είχαν καλό κοινό. Μάλλον η πλειοψηφία που παρακολουθούσε στον Κήπο του θεάτρου ήταν άνω των 45. Οι «ψαγμένοι», όπως μ’ αρέσει να τους λέω. Αναθάρρησα. Είναι σπουδαίο να συναντάς την άλλη Ελλάδα. Σαν αυτή που είδαμε στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων. Το κρίμα είναι να ξεθυμάνει τόσο γρήγορα. Από τον Παπαϊωάννου στο σκυλάδικο και τη γαρδένια, σε λίγες μέρες. Ούτε μια ανάσα δεν πήραμε. Από την απόλυτη περηφάνια στην απόλυτη κατρακύλα. Και όλα σε έναν παρανομαστή: η Ελλάδα-ακροβάτης στο τσίρκο. Αυτό που δημιούργησε μόνη της. Αλλά ακόμα σε αυτόν τον τόπο δεν μάθαμε ούτε τον καθρέφτη μας να κοιτάμε, ούτε και να τον σπάμε.
Υ.Γ.: περιμένω διακαώς την έκτακτη εκπομπή των «Πρωταγωνιστών» της ερχόμενης Δευτέρας. Δύο δικοί μου αγαπημένοι σε μία εκπομπή. Τίποτα καλύτερο για το τέλος της σεζόν.
