`

Καροτσάκι για τον ανάπηρο

Ορκίζομαι ότι είναι εντελώς συμπτωματική η δημοσίευση αυτού του άρθρου σήμερα που έρχεται ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε στην Αθήνα.


Είδα, όμως, στο twitter, ακόμη μια φορά ανακοίνωση για αναζήτηση αναπηρικού αμαξιδίου και δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό να το γράψω.
Πριν από αρκετούς μήνες, επικοινώνησε μαζί μου στο facebook ένας φίλος από επαρχιακή πόλη, άτομο με ειδικές ανάγκες, τυφλός και με κινητικά προβλήματα. Και άπορος. Με πήρε τηλέφωνο, «έχω πρόβλημα» είπε. «Χάλασε το αναπηρικό μου αμαξίδιο και δεν μπορώ να πάρω άλλο. Η υπηρεσία της Πρόνοιας δεν χορηγεί, πια. Το προηγούμενο μου το είχε κάνει δωρεά κάποιος φιλάνθρωπος, μετά από δημοσίευση στην τοπική εφημερίδα».
Το έψαξα και, όντως, η Πρόνοια δε χορηγεί αμαξίδια. «Περίμενε να δούμε» του είπα. Το συζήτησα με κάποιον φίλο και μου είπε ότι είχε αμαξίδιο που χρειαζόταν η μητέρα του στο τελευταίο στάδιο της ζωής της και, κατόπιν, εκείνος το δώρισε στο Κοινωνικό Ιατρείο της Θεσσαλονίκης. Κάναμε, τότε, την πολύ απλή σκέψη: ότι, λογικά, υπάρχουν κι άλλα αχρείαστα αμαξίδια σε πολλά σπίτια κι απλώς πρέπει να τα αναζητήσουμε.
Το επόμενο πρωί έκανα μια απλή δημοσίευση στο facebook λέγοντας τι ψάχνω. Η ανταπόκριση ήταν συγκινητική. Μέσα σε λιγότερο από μιάμιση ώρα, πολλά μηνύματα και πάρα πολλές αναδημοσιεύσεις, εμφανίστηκε η δωρήτρια η οποία δεν ήταν, καν, φίλη δική μου, αλλά το είδε σε τοίχο φίλου. Την άλλη μέρα, το καροτσάκι ήταν στο σπίτι μου και σε λίγες μέρες ήρθε ο φίλος με τις ειδικές ανάγκες και το πήρε. Η εξεύρεσή του, για μένα, ήταν piece of cake, αλλά για τον ενδιαφερόμενο ήταν μια απίστευτα αγωνιώδης διαδικασία.
Δέχτηκα κι άλλα μηνύματα από ανθρώπους που είχαν ή μπορούσαν να βρουν από συγγενείς τους. Με το φίλο μου σκεφτήκαμε να φτιάξουμε μια σελίδα στο facebook όπου θα αναζητούμε αμαξίδια προκειμένου να τα προωθούμε σε άτομα χρήζοντα ανάλογης βοήθειας, αλλά το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει αποθηκευτικός χώρος, οπότε εγκαταλείψαμε το πλάνο.
Στο διάστημα από τότε ως τώρα είδα κι άλλες ανακοινώσεις στο facebook, από ενδιαφερόμενους από διάφορες πόλεις. Συνήθως σε κάποιο εύλογο διάστημα βρίσκεται αμαξίδιο, πράγμα εξαιρετικά παρήγορο. Τα αντανακλαστικά μας δουλεύουν, ίσως περισσότερο από ποτέ. Τα social media έχουν αντικαταστήσει στήλες εφημερίδων, μικρές αγγελίες, αφισέτες, ανακοινώσεις στο δρόμο, αναζητήσεις στο ραδιόφωνο, είναι, ακόμη-ακόμη, πιο άμεσα κι αποτελεσματικά από ρεπορτάζ στην τηλεόραση.
Ναι, σύμφωνοι, το κράτος είναι υπεύθυνο για τη χορήγηση αμαξιδίων σε άτομα που τα δικαιούνται. Η κοινωνική πρόνοια είναι υπόθεση του κράτους. Η ανταπόκριση των ιδιωτών δε σημαίνει ότι σταματά η απαίτηση από το κράτος.
Σημαίνει, όμως, αλληλεγγύη. Κι όσο κι αν η λέξη ακούγεται ελκυστική, όταν γίνεται πράξη είναι ακόμη καλύτερα.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...