όρκα,έχει την απάντηση.
Όλες οι ερωτήσεις περί τροφής μπορούν να με μεταμορφώσουν σε ακατάσχετα φλύαρη, να σου μιλάω με τις ώρες για ντομάτες και μουσακάδες, για μαγειρέματα και μαγείρους με ένα πάθος που ξεπερνά κατά πολύ την ποσότητα που αντιστοιχεί σε ένα πιάτο φαί. Εκεί, όμως, που οι λέξεις μου εξαντλούνται και το νευρικό μου σύστημα αντιδρά σαν νεκρό καρδιογράφημα, είναι όταν στο τραπέζι πέσει το ζήτημα του κατά ποσον ο έρωτας περνά από το στομάχι και πόσο αφροδισιακές είναι οι γαρίδες και τα λοιπά θαλασσινά.
Έχοντας καταναλώσει πελάγη οστρακοειδών σε ποσότητες που θα τρόμαζαν μια όρκα, μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως η καραβίδα και η λίμπιντο δεν έχουν συστηθεί ακόμα, και πως το μόνο που συνάντησα στο τέλος μιας διαδρομής σπαρμένης με πολλούς αχινούς ήταν μια υπεριωδίωση ή αλλιώς, κάτι που μεταφράζεται σε ζαλάδες, ταχυκαρδία και μια ακαθόριστη κρίση πανικού. Όσο για τη σχέση του έρωτα με τα γεμιστά, θα μπορούσα διπλωματικά να απαντήσω πως, ναι, τα γεμιστά είναι έρωτας αλλά μάλλον δεν έχουν τη δύναμη να τον ξυπνήσουν την ώρα που κοιμάται.
Παρατηρώντας επί μισό αιώνα τα ήθη της πείνας ολόγυρα και εντός μου, δεν έχω να σας αναφέρω ούτε ένα ζευγάρι που να πιάστηκε στα δίχτυα του πάθους με δόλωμα μια καρμπονάρα. Κι αν το κλισέ είχε την αλήθεια του, τότε οι στρατιές από καλούς σεφ που γνωρίζω θα έπρεπε να απολαμβάνουν το χαρέμι του Σουλεϊμάν σε έξαρση ερωτικής φρενίτιδας. Όμως ο Σταν διαθέτει μεγαλύτερο φαν κλαμπ από τον Ν. Καραθάνο και όλοι οι υπόλοιποι, όπως ο καθείς μέσος ερωτίλος, πασχίζουν το ίδιο με σένα που δεν ξέρεις να ψήνεις ούτε αβγό, να συντηρήσουν μια σύζυγο, μια ερωμένη ή ένα κελεπούρι “τυχερό”.
Και τότε, θα μου πεις, γιατί ο έρωτας για να φουντώσει στην αρχή του, χρειάζεται ως προσάναμα ρομαντικά δείπνα με Φρανκ Σινάτρες και φίνα εδέσματα υπό το φως των κεριών; Γιατί η λίμπιντο αννάβει καλύτερα στο ημίφως, με αποσμητικό χώρου στους τόνους της μανόλιας, μπαλάντες και τα άπαντα ερωτικά του Γκένσμπουργκ, τις πορσελάνες και τα κρ της προίκας σου και κυρίως ένα αλκοόλ που λειαίνει τις δύσκολες γωνίες μιας πρώτης στενής επαφής.
Το περιεχόμενο του πιάτου, σ’αυτή την περίπτωση, μπορεί να προδώσει όλη την υπόλοιπη σκηνοθεσία αν ο δημιουργός του σεναρίου δεν διαθέτει το άρτιο ταλέντο του Σκορσέζε ή του Σπίλμπεργκ. Λίγο παραπανίσιο σκόρδο, ένα κακοψημμένο κοτόπουλο, μια κρύα μακαρονάδα, ένα “ω!, είμαι αλεργική στην τσιπούρα” και ο έρωτας δεν πρόκειται ποτέ να περάσει από το στομάχι μέσα στην όλη ωραία ατμόσφαιρα.
Ο έρωτας δεν ξέρω αν περνάει από το στομάχι, ο γάμος, όμως, ναι! Ξέρω πολλούς συζύγους ερωτευμένους με τα σουτζουκάκια της γυναικούλας τους όσο και με το κορμί της ερωμένης τους. Στον τελικό διχασμό μιας απόφασης ανάμεσα στα δυό, τα points πηγαίνουν στα σουτζουκάκια (ή τη σύζυγο αν προτιμάτε) και ο πούλος στην ερωμένη.
Στο τελικό πακέτο του μεγάλου «παραδίνομαι», μια γυναίκα θα συνυπολογίσει σαφώς το ταλέντο του μέλλοντα «καλού» της στο κοκκινιστό, τον οποίο βρίσκει «πολύ σέξυ» όταν καθαρίζει κρεμμύδια. Μόνον, όμως, αν είναι άχρηστη η ίδια σε θέματα κοκκινιστού. Η δεινή μαγείρισσα, πάλι, για λόγους ποταπούς, όπως ο ανταγωνισμός και «ο χαμός που αφήνουν οι άντρες στον νεροχύτη» δεν πρόκειται ποτέ να πέσει ξερή με κάποιον που έχει άποψη για το ντολμαδάκι-το οποίο η ίδια (πιστεύει πως) φτιάχνει καλύτερα.
Ο έρωτας, εν τέλει, περνάει από το στομάχι. Μόνον, όμως, όταν αυτό περιέχει αλκοόλ (με μέτρο). Το οποίο και καταφέρνει αυτό που δεν δύναται το στιφάδο: να θολώσει την πραγματικότητα, να ξεκλειδώσει την ψυχή, τις λέξεις και το κορμί, να μαγειρέψει ένα παραμύθι με τα υλικά της καθημερινότητας.
Πηγή: www.lifo.gr
