των Γάλλων.
Το θέμα (ίσως το θυμάστε) είχε αναδειχθεί από μια ακαδημαϊκή μελέτη και τώρα η «Monde» δημοσίευσε ξανά μιαν εκτεταμένη ανάλυση, παραπέμποντας σε μια παλαιότερη έρευνα του Gallup. Η οποία είχε δείξει ότι, από τους πολίτες 51 χωρών, οι Γάλλοι είναι οι πρωταγωνιστές της κατήφειας και της απαισιοδοξίας, μακράν πρώτοι ακόμη και από τους Αφγανούς ή τους Ιρακινούς...
Ανήσυχοι για το μέλλον τους, δυσαρεστημένοι από τις ηγεσίες τους, απογοητευμένοι από το σχολείο τους, οι Γάλλοι πάσχουν από μιαν επίμονη μελαγχολία, που βρίσκεται σε αντίθεση με το ανώτερο επίπεδο ζωής τους, καθώς απολαμβάνουν μιας ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και μιας σχολικής-πανεπιστημιακής εκπαίδευσης που είναι δωρεάν.
Πρόκειται για το «γαλλικό παράδοξο» λένε αναλυτές στο δημοσίευμα και επισημαίνουν πως μολονότι οι γαλλόφωνοι της Ελβετίας, του Καναδά ή του Βελγίου δεν χαρακτηρίζονται από τον ίδιο πεσιμισμό, οι μετανάστες της Γαλλίας γρήγορα «μολύνονται» και τα παιδιά τους μεταφέρουν ένα κλίμα κατήφειας, μόλις πάνε σχολείο, πριν από τα 10 τους χρόνια.
Κατά τη δημοσκόπηση εξάλλου, στην ερώτηση «είστε πεπεισμένοι ότι για τους περισσότερους ανθρώπους η ζωή εξελίσσεται απ΄ το κακό στο χειρότερο;» πολύ ψηλά απαντούν θετικά οι Γάλλοι. Σε δεύτερη θέση έρχονται μόνον όταν καλούνται να αξιολογήσουν την προσωπική τους κατάσταση – χειρότερη αποτίμηση κάνουν οι Πορτογάλοι...
Είναι λοιπόν βαθιά ριζωμένος μέσα τους ένας μαξιμαλισμός, μια βουλιμική επιζήτηση της πρωτιάς; Ο καθηγητής Φρ. Ντιμπέ, σχολιάζοντας τούτα τα αποτελέσματα δηκτικά, δήλωσε πως «αν η Γαλλία δεν κατακτήσει όλα τα Ολυμπιακά μετάλλια και όλα τα βραβεία Νόμπελ, οι Γάλλοι πιστεύουν ότι η χώρα τους είχε μηδενικές επιδόσεις».
Όμως είναι και κάτι άλλο: «η γαλλική δυστυχία δεν συναρτάται με αντικειμενικές περιστάσεις, αλλά με αξίες, με πεποιθήσεις και με την πρόσληψη της πραγματικότητας που έχουν οι Γάλλοι. Πρόκειται για μια κληρονομιά που μεταδίδεται από γενιά σε γενιά, ακόμη κι αν οι αιτίες που προκάλεσαν αυτές τις αντιλήψεις έχουν εξαφανιστεί» σημειώνει η καθηγήτρια Κλ. Σένικ.
Το δημοσίευμα υποστηρίζει ότι αυτή η εθνική μελαγχολία καλλιεργείται από το σχολείο, τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους. Στο σχολείο, σημειώνεται, «το σύστημα δεν συγχωρεί τα λάθη των μαθητών. Τα προσλαμβάνει ως σφάλματα και τα τιμωρεί αναλόγως. Ως εκ τούτου, οι μαθητές διστάζουν να θέσουν ερωτήματα στο μάθημα και συσσωρεύουν πάρα πολλά αναπάντητα ερωτήματα. Οι μαθητές γίνονται λοιπόν καχύποπτοι, δεν συνεργάζονται και δεν αποκτούν αυτοπεποίθηση».
Οι Γάλλοι αισθάνονται, επίσης, ότι δεν εκπροσωπούνται καλά από τους πολιτικούς τους, που λένε «μελίρρυτες μεγαλοστομίες» προεκλογικά και αποδεικνύονται αναποτελεσματικοί μετεκλογικά. Κατά τους αναλυτές τέλος, οι δημοσιογράφοι «που καλλιεργούν μια κρίση εμπιστοσύνης προς τους θεσμούς, μιαν απαξίωση, μιαν έλλειψη σεβασμού και μια τάση απονομιμοποίησης των ανθρώπων της εξουσίας» επιτείνουν το φαινόμενο. «Είναι γνωστό» σημειώνεται, ότι «οι δημοσιογράφοι δεν μπορούν να μεταδώσουν καλές ειδήσεις... ή να μιλήσουν για αισιόδοξες πρωτοβουλίες».
Με τούτα και με κείνα, σε όλες τις διεθνείς έρευνες, καταγράφεται το ίδιο συμπέρασμα: πως «καμιά χώρα δεν απεχθάνεται τόσο τη φιλελεύθερη σχολή, την παγκοσμιοποίηση και την αγορά, καμιά άλλη χώρα δεν είναι τόσο προσκολλημένη στην έννοια του κράτους, όσο η Γαλλία. Και καμιά άλλη χώρα δεν ανησυχεί τόσο για την επιβίωση της κουλτούρας της και της γλώσσας της, επίσης όσο η Γαλλία».
(Φουρτούνες που έχουν και οι ανεπτυγμένες κοινωνίες...)
