είναι κτηνάρες.
Χιλιάδες άνθρωποι καθημερινά προσποιούνται ότι έχουν εξουσία και γνώση που δεν έχουν. Σε μια τεράστια βεντάλια, που αρχίζει από τα φαιδρά και φτάνει ως τη ζωή και το θάνατο. Από τη χαρτορίχτρα που συνομιλεί με το πεπρωμένο (τρομάρα της), μέχρι τον κομπογιανίτη γιατρό που με πλαστά πτυχία χειρουργεί. Για να μην αναφέρουμε τα άπειρα ψώνια με τις ψεύτικες δάφνες, τις εξαγορασμένες σπουδές, την καριέρα στο εξωτερικό, τους πανεπιστημιακούς τίτλους κ.λπ.
Σε έναν βαθμό, το δικαιολογείς. Οι άνθρωποι είναι ματαιόδοξοι. Έχουν απωθημένα μεγαλείου ή κόλλημα με ένα αξίωμα. Σαν τα κοριτσάκια που στον καθρέφτη φοράνε τα τακούνια της μαμάς τους και ζουν μέσα σε πλήρη παραισθησία.
Υπάρχει, όμως, μια υποκατηγορία τους, που είναι πιο υποκριτική και αξιογέλαστη από τις άλλες: αυτοί που προσποιούνται τους ευαίσθητους, ενώ είναι κτηνάρες. Αυτοί που μαρουλιάζουν στο κηρυγματολογικό μπλα-μπλα, ενώ απλώς βαριούνται να δουλέψουν. Αυτοί που μεγάλωσαν στο επίκεντρο της διαπλοκής, ωστόσο διάγουν την αργόσχολη ζωή τους γράφοντας, τον έναν μετά τον άλλο, λίβελους εναντίον της ψεύτρας κοινωνίας.
Συγχωρείς τον τρελό που του αρέσει να κάνει τον τροχονόμο στη Βασιλίσσης Σοφίας, αλλά τον δίβουλο τύπο που μαστιγώνει νυχθημερόν την κοινωνία επειδή επέλεξε, σε πείσμα των πράξεών του, τον ρόλο του ευαίσθητου αγκιτάτορα δεν τον συγχωρείς. Τον φτύνεις.
Κι αυτό θέλω να κάνω σήμερα, εδώ, από αυτήν τη φιλόξενη στήλη, καθώς ογκώνονται γύρω μας (ειδικά στα social media) τα κύματα από στρεψόδικες ακαμάτρες που δεν αφήνουν κυκλάμινο ν’ ανθίσει δίχως να το διατάξουν να γείρει προς τη μεριά που εκάστοτε τους συμφέρει.
Η λαθροχειρία της κοινωνικής ευαισθησίας ήταν, ιστορικά, η ασφαλέστερη οδός προς τη διεφθαρμένη εξουσία. Πότε όμως δεν ασκείτο από τόσους πολλούς, τόσο πολύ.
Και δεν υπάρχει πιο κυνικό «επάγγελμα» απ’ το να κλέβεις εκκλησιά -την πίστη των ανθρώπων.
