και καταρρακτωδώς.
Τα παιδιά στα κοινωνικά δίκτυα ωρύονταν: «μα, μπαίνει ο Ιούλιος και βρέχει;».
«Στον καταραμένο τόπο βρέχει ακόμα και το καλοκαίρι», διασκευάζει το γνωστό γνωμικό κάποιος άλλος και το χιούμορ στο διαδίκτυο κολυμπάει δίχως μπρατσάκια και βατραχοπέδιλα, η διάχυτη -σε πολλές περιπτώσεις- γκρίνια, έχει φορέσει γαλότσες και κίτρινο αδιάβροχο-νιτσεράδα.
Η βροχή σε περιοχές εκτός Αττικής δυναμώνει, όπως και τα στάτους και τα tweets των φίλων, και ξαφνικά αισθάνομαι σαν ένας μοναχικός Άνθρωπος της βροχής που γοητεύεται από αυτή την καλοκαιρινή μπόρα, έστω κι αν δεν τη ζει από κοντά. Η βροχή, ανέκαθεν, ειδικά όταν δεν δημιουργεί προβλήματα, με γοητεύει. Κοιτάζω τις στάλες που πέφτουν στα πλακάκια της βεράντας μου και νιώθω ότι είναι κουβεντούλες ή σκέψεις διάσπαρτες που προσπαθούν να νοτίσουν το μυαλό μου, τη σκέψη μου. Βρε, μπας και είμαι ρομαντικός, τελικά; Το αφήνω να αιωρείται μέσα μου και συνεχίζω να πιστεύω ότι η βροχή έχει τη μαγική ικανότητα να καθαρίζει τα πάντα, βασικά μέσα μας. Να ξεπλένει σκέψεις, συνειδήσεις, να σε παραδίδει πιο «καθαρό» για το επόμενο, για το παρακάτω της ζωής σου.
Βρέχει την παραμονή της έλευσης του Ιουλίου κι εγώ το βλέπω ως οιωνό αδιαπραγμάτευτο. «Ραντίζονται» τα πάντα γύρω μας και εντός μας, για να είμαστε έτοιμοι για την παρακάτω κίνηση, για την επόμενη ημέρα, το «νόστιμον ήμαρ» που θα μας φέρει ό,τι ζητάμε ο καθένας μας. Υγεία, μια αξιοπρεπή δουλειά, ηρεμία στις διαπροσωπικές σχέσεις, ευτυχία, ο κατάλογος αυτός δεν τελειώνει. Οι βροντές εκεί πάνω, λένε τα παιδιά στα δίκτυα, δίνουν το δικό τους ρεσιτάλ, αν είναι να φύγει κάτι, όπως ο Ιούνιος εν προκειμένω, να φύγει εντυπωσιακά, με κρότο, με εφέ. Να τελειώσει με δύναμη, με ενέργεια, όπως έτσι κι αλλιώς ξεκίνησε αυτό το καλοκαίρι, εκεί που δεν το περίμενες. Έτσι κι αλλιώς και το καλοκαίρι -ως εποχή- μπήκε ξαφνικά, όπως, άλλωστε, κάνει με συνέπεια πολλά χρόνια τώρα. Δεν το ανήγγειλε κανείς, δεν υπήρξε κανένας προπομπός του, δεν ακούστηκε καμία φανφάρα, δεν του έστρωσε κανείς κόκκινο χαλί να πατήσει.
Αν και τις Κυριακές τις σιχαινόμουν από παιδί, αυτή η πρώτη-δυνατή-καλοκαιρινή-right through-βροχή, που έχει αλλάξει τα στάτους των φίλων μου στο facebook και στο twitter, με κάνει να βλέπω αισιόδοξα τον μήνα που ήρθε, τον Ιούλιο, κάνοντάς με να πιστεύω ότι κάτι θα γίνει, κάτι θα αλλάξει, όλα θα πάνε καλά. Και δεν πειράζει που, εν τέλει, η βροχή είναι για λίγους, αρκεί αυτοί οι λίγοι να μπορούν να ξεπλύνουν όλες τις γωνίες του μυαλού τους.
Το στερεοφωνικό μου βαράει “Here comes the rain again- Eurythmics” τα κλείνω όλα και βγαίνω εκεί έξω που έχει γοτθικά, μεσαιωνικά σύννεφα, βαριά, και ελπίζω να γυρίσω σπίτι hyper-βρεγμένος. Να φύγω κουρέλι, αισχρό ράκος, και να γυρίσω πίσω μυημένος, σα να έκανα ένα μακροβούτι στην Κασταλία Πηγή.
Να το δεις, αυτός ο Ιούλιος θα αλλάξει πολλά πράγματα στις ζωές μας. Το ‘πε κι η βροχή, με τον πλέον εμφατικό, μούσκεμα τρόπο…
Να το δεις, αυτός ο Ιούλιος θα αλλάξει πολλά πράγματα στις ζωές μας. Το ‘πε κι η βροχή, με τον πλέον εμφατικό, μούσκεμα τρόπο…
