Πώς μπορεί κάποιος να τα καταφέρει στη ζωή του, χωρίς να
έχει εργαστεί ποτέ σ’ ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον για το μισθό, για το
μεροκάματο;
Πώς μπορεί κάποιος να τα καταφέρει στη ζωή και την πολιτική,
όταν είναι ο ορισμός του παιδιού του κομματικού σωλήνα;
Πώς μπορεί κάποιος να τα καταφέρει με τρόπο που στα 31 του
να ορίζεται ευρωβουλευτής;
Πώς μπορεί κάποιος να τα καταφέρει, στη συνέχεια, σε ηλικία
42 ετών να ορίζεται, και πάλι, εκπρόσωπος της χώρας του στην Ευρωπαϊκή
Επιτροπή;
Πώς μπορεί κάποιος να τα καταφέρει να είναι βουλευτής και
υπουργός ψηφίζοντας για δέκα και πλέον χρόνια ελλειμματικούς προϋπολογισμούς,
χωρίς να αναλαμβάνει την ευθύνη;
Πώς μπορεί κάποιος να τα καταφέρει, ενώ οι πολίτες τον
τοποθετούν στο περιθώριο της πολιτικής, ο αρχηγός του να τον επαναφέρει με
τρόπο πανηγυρικό;
Πώς μπορεί κάποιος να τα καταφέρει στην ‘έξοδό’ της
πολιτικής του σταδιοδρομίας να ορίζεται, και πάλι, εκπρόσωπος της χώρας στην
Παγκόσμια Τράπεζα;
Πώς μπορεί, όμως, τελικά ο Αντιπρόεδρος μιας κυβέρνησης
συνεργασίας, να προτείνει στον Πρόεδρο μιας κυβέρνησης συνεργασίας, σε μια χώρα
που υποφέρει, σε μια χώρα που έκανε λάθη πολλά και ξεκινά να τα διορθώνει, σε
μια χώρα που οφείλει να αλλάξει, να επιβραβεύσουν τέτοιου είδους διαδρομές;
Μου είναι αδύνατο να αντιληφθώ άλλα κίνητρα πέραν της
αυστηρής αξιολόγησης για να καταλήξουν στο ναι… κάποιος μπορεί να τα καταφέρει!
*Ο Στράτος Στυλιανίδης είναι Επίκουρος Καθηγητής ΑΠΘ
