το καταλάβεις θα έρθει
πάλι η νύχτα.Θα κοιμηθείς. Πριν κοιμηθείς πήγαινε
κάτω και τα σκουπίδια.
Στο ενδιάμεσο, θα σου επαναλαμβάνουν πως βρίσκεσαι σε μια
εποχή με εμμονή στην ατομικότητα και στην αυτοέκφραση. Θα βομβαρδίζεσαι από διάφορα κλισέ, του τύπου: «Άδραξε την μέρα με τον προσωπικό σου τρόπο»,
«μην αφήνεις τους άλλους να σου λένε τι να κάνεις», «ανακάλυψε ποιός είσαι»’.
Εσύ τη μια μέρα θα νιώθεις κάτι ανάμεσα σε μοναδικό και
υπέροχο και την άλλη, σε κάποιες αστραπιαίες στιγμές προσωπικής διαύγειας, θα νιώθεις
κάτι ανάμεσα στην εκλεκτή ποικιλία των πνευματικών μπάζων. Φυσικά, θα
υποκριθείς στον εαυτό σου και στους διπλανούς σου πως είσαι συγκλονιστικά
υπέροχος. Για τον πολύ απλό λόγο πως δεν θέλει κανείς – απολύτως κανείς- να
έχει φίλους μπάζα, ούτε καν ο ίδιος σου ο εαυτός.
Ένας ανάμεσα στα εκατομμύρια των ανθρώπων είσαι, που
ανοίγουν την τηλεόραση να δουν ακριβώς το ίδιο «κάτι». Που αγοράζουν το ίδιο
στυλ ρούχα, το ίδιο αυτοκίνητο, που άθελα τους αντιγράφουν το ίδιο είδωλο και
υιοθετούν το ίδιο πρότυπο. Η εποχή μας δεν προωθεί, ούτε καν ανέχεται την αυθεντικότητα αλλά ούτε την αυτονομία.
Αγκαλιά μ΄ένα «σχεδόν» ζούμε οι περισσότεροι. «Σχεδόν»
εμείς, «σχεδόν» ολόκληροι, «σχεδόν» γνωρίζουμε, «σχεδόν» θέλουμε, «σχεδόν»
ζούμε. «Σχεδόν» μπλέ. «Σχεδόν» κόκκινο.
Γιατί, για το ολόκληρο, θα έπρεπε να βάλουμε τον αυθεντικό
μας εαυτό πιο πολύ σε όλα. Αλλά είμαστε
διαφορετικοί ο ένας από τον άλλο. Όλοι βγάζουμε τον σκύλο μας βόλτα, μπορεί
κάποιος να θέλει να βγάλει τον βάτραχο του, Δεν είναι λάθος, είναι αυτός.
Ρωτάμε αν μια σκέψη, μια πράξη, είναι λάθος ή σωστή. Γιατί
αυτό στην τελική έχουμε μάθει ότι μετράει. Δεν υπάρχει λάθος και σωστό. Είναι ο ένας και είναι και ο διαφορετικός
άλλος. Και υπάρχουν και κάποιες φορές που όλοι οι διαφορετικοί υπάρχουν μέσα
στο ίδιο μέσα μας. Αρκεί να ξέρεις αυτό που κάνεις γιατί το κάνεις.
«Η αυθεντικότητα είναι η ρήξη με τις συμβάσεις», λέει ο Ουγκώ στο θεταρικό του έργο Ερνάνης.
Το να είσαι όμως αυθεντικός, σημαίνει να μην εξαρτάσαι από την γνώμη των άλλων
και αυτό είναι μια κατάκτηση δύσκολη. Ζούμε σε μια εποχή παθολογικής εξάρτησης από τη γνώμη των άλλων.
Σπαταλάμε τη μισή μας ενέργεια σε οτιδήποτε δεν είμαστε εμείς και την άλλη μισή
για να βρίσκουμε δικαιολογίες να
εξηγήσουμε τα ανεξήγητα.
Κοπτοραπτική στα σχέδιά μας για να χωρέσουν στις
καταστάσεις. Δεν μιλώ για μεγάλες άπιαστες προσδοκίες, μιλώ για μικρά
ανθρώπινα πράγματα, μικρότερες αποστάσεις, περισσότερα πηγαία γέλια. Πάμε για
κάμπινγκ στην Σαμοθράκη, να χωθούμε κάτω από τους καταράκτες να κυνηγάμε
λιβελούλες.
Μεσάνυχτα μιλάμε με τους φίλους μέσω inbox και σχεδιάζουμε
ιντερνετικά την καλοκαιρινή απόδραση.. Μια αναπνοή μακριά και μιλάμε
γράφοντας, πώς καταντήσαμε έτσι; Είναι
αυτό το »σχεδόν» που ζούμε. Αυτό που σε κάνει να βολεύεσαι στην σπατάλη σου και
στο ξόδεμά σου. Και να φανταστείς, τώρα, είναι και από το υστέρημά σου. Κι,
όμως το κρατάς το «σχεδόν», σφιχτά να μην σου φύγει.
Σου λέω να πάμε στην Σαμοθράκη στους καταράκτες, κοιτώντας
το ακίνητο ταβάνι. Το cd έχει κολλήσει στην φωνή του Cave. Μου γράφεις πως δεν
υπάρχουν τ΄απαραίτητα. Σου λέω είναι πολύ λίγα τα πραγματικά απαραίτητα. Τα
απαριθμείς και με πιστεύεις. Ανοίγει
τρύπα στο ταβάνι και βλέπεις το φεγγάρι να ταξιδεύει στον έναστρο
ουρανό.
Κλείνουμε τους υπολογιστές και έχει ήδη μπει στο σπίτι ένας μεταμεσονύκτιος
καλοκαιρινός ήλιος που μας καίει το
δέρμα. Μαζί του ταξιδεύει στις φλέβες μας η αισιοδοξία. Δεν μπορώ τίποτα άλλο
να σκεφθώ, παρά πως θα την έφεραν οι λιβελούλες. Και η αναγνώριση πως, τελικά, μας αρέσουν. Άλλο περισσότερο
απαραίτητο απ΄αυτή την αναγνώριση,
ειλικρινά, δεν γνωρίζω.
