αιωρούνται.
Όχι σε κάποια παράσταση, αλλά μέσα σε μια σφύζουσα καθημερινή ζωή: στην παραλία, σε μια ανεγειρόμενη οικοδομή, σε μια δημόσια βιβλιοθήκη, σε ένα εστιατόριο ή σε κάποιο λιμάνι. Με την ενότητα «Dancers Among Us», που άρχισε το 2009 και ολοκλήρωσε πέρυσι, ο Νεοϋορκέζος φωτογράφος Jordan Matter απαθανάτισε περισσότερους από 150 χορευτές, σε εντυπωσιακές πόζες. Οι φωτογραφίες του δεν αποτελούν προϊόν photoshop, ούτε υπάρχουν τρικ στις -συχνά επικίνδυνες για τη σωματική ακεραιότητα- κινήσεις των χορευτών.
Εχοντας οργανώσει το υλικό του σε θεματικές ενότητες όπως δουλειά, παιχνίδι, έρωτας, όνειρο κ.ά., ο Jordan Matter παρουσίασε τους «Χορευτές Ανάμεσά Μας» μέσα από ένα λεύκωμα 240 σελίδων που κυκλοφόρησε από τη Workman Publishing και ήδη φιγουράρει στη λίστα των μπεστ σέλερ από τους New York Times, ενώ επιλέχθηκε από την Barnes & Noble και την Amazon ως ένα από τα καλύτερα βιβλία του 2012. Παράλληλα, η δουλειά του παρουσιάζεται από την ηλεκτρονική γκαλερί Private Eye που φιλοξενείται στον ιταλικό δικτυακό τόπο Occhio. Με αφορμή αυτό το πρότζεκτ επικοινωνήσαμε μαζί του και ιδού οι απαντήσεις που έδωσε για το protagon.
Ποια είναι η σχέση σου με τον χορό και τους ερμηνευτές του;
«Οταν ξεκίνησα αυτές τις φωτογραφίες δεν είχα την εμπειρία αυτού που ονομάζουμε “φωτογραφία χορού”. Απολύτως καμία. Ουδέποτε είχα φωτογραφήσει χορευτή, ούτε είχα δει μέχρι τότε κάποια παράσταση μοντέρνου χορού. Ημουν τόσο ανίδεος, ώστε δεν ήξερα καν τη διαφορά ανάμεσα στο σύγχρονο χορό και το μπαλέτο και, σίγουρα, δεν είχα ιδέα για την τεχνική του. Κάνω, όμως, διάφορα σπορ στον ελεύθερο χρόνο μου. Ετσι, όταν άρχισα αυτό το πρότζεκτ, συνεννοούμουν με τους χορευτές πιο πολύ ως αθλητής. Τους ζητούσα να παίρνουν αθλητικές πόζες. Στην πορεία, έμαθα λίγα για τον χορό και άρχισα να αναζητώ την ομορφιά αυτών των κινήσεων μέσα από το φακό της μηχανής μου».
Στις φωτογραφίες σου οι χορευτές μεταφέρουν την τέχνη τους κυριολεκτικά στο δρόμο, εκτελώντας μερικές εντυπωσιακές κινήσεις μπαλέτου σε διάφορες γωνιές της πόλης. Ποιο είναι το βαθύτερο νόημα αυτής της επιλογής;
«Οι χορευτές είναι, με τον τρόπο τους, αφηγητές. Εχουν μάθει να συλλαμβάνουν το πάθος με τα σώματά τους. Συχνά δημιουργούν έναν κόσμο φαντασίας, ή μας προσφέρουν μια βαθύτερη ματιά στα εντελώς οικεία περιβάλλοντα. Δίνουν ζωή σε ό,τι αισθανόμαστε και οι περισσότεροι από εμάς αδυνατούν να το εκφράσουν φυσικά, λόγω έλλειψης καλλιτεχνικής εκπαίδευσης και αθλητικών ικανοτήτων. Οι “χορευτές ανάμεσά μας” μεταφέρουν ένα μήνυμα-αντίδοτο στην πεζή καθημερινότητά μας: Να είσαι παθιασμένος, χαρούμενος, έντονος, παρών και προπαντός ζωντανός. Για αυτό το λόγο, άλλωστε, ο υπότιτλος του βιβλίου μου είναι “Ενας Εορτασμός της Χαράς στην Καθημερινή Ζωή”».
Πώς οργάνωσες το casting όλων αυτών των χορευτών και ποιες δυσκολίες συνάντησες φωτογραφίζοντάς τους μέσα στους… χαοτικούς ρυθμούς της καθημερινής ζωής;
«Πέρασα τρία χρόνια ταξιδεύοντας σε διάφορες αμερικανικές πόλεις και φωτογραφίζοντας χορευτές. Τους ειδοποιούσα μέσω Twitter Facebook για την άφιξή μου στην πόλη τους και εκείνοι προσφέρονταν εθελοντικά να μου ποζάρουν. Βασιζόμουν στο τυχαίο, μια απρόσμενη ανακάλυψη ή κάποια ευνοϊκή συγκυρία για την επιλογή του σημείου που θα αποτελούσε το φυσικό ντεκόρ. Τριγυρνούσα με ένα αμάξι, έχοντας τους χορευτές στο πλευρό μου, αναζητώντας τον κατάλληλο χώρο. Μόλις τον βρίσκαμε σταματούσαμε και κάναμε τη φωτογραφία. Μου αρέσει πολύ αυτή η αίσθηση ενσωμάτωσης της καθημερινής ζωής στις φωτογραφίες – να ανακαλύπτεις την ομορφιά που μας περιβάλλει».
Διάβασα στην εισαγωγή του βιβλίου σου ότι δημιούργησες αυτές τις φωτογραφίες για τα παιδιά σου. Πώς κι έτσι;
«Η έμπνευση για αυτή τη δουλειά μου ήλθε καθώς έβλεπα μια μέρα το μικρό μου γιο να παίζει με ένα πλαστικό λεωφορείο. Προσπάθησα να συμβαδίσω με το μυαλό ενός παιδιού τριών χρόνων, καθώς βυθιζόταν όλο και πιο πολύ σε αυτή τη φαντασίωση που βασιζόταν σε κίτρινο πλαστικό όχημα με κάτι κουκλάκια για επιβάτες. Αυτό, τουλάχιστον ήταν ό,τι εγώ έβλεπα. Εκείνος, αντίθετα, έβλεπε κόσμο που έτρεχε να προλάβει το δρομολόγιο της τοπικής γραμμής. Πηδούσε, φώναζε και χειρονομούσε αντιδρώντας χαρωπά σε ένα σύμπαν που εγώ αδυνατούσα να δω αλλά ήταν ισχυρά παρόν για τον ίδιο. Αναρωτήθηκα τότε, τι συμβαίνει σε αυτό τον ενθουσιασμό, αυτή την ικανότητα να είσαι ολοκληρωτικά παραδομένος στη στιγμή; Γιατί άραγε αυτές οι καθαρές στιγμές δίνουν τόσο συχνά τη θέση τους στον κυνισμό, την ανία, την αδιαφορία; Καθώς έπαιζα με το γιο μου, σκέφθηκα να δημιουργήσω φωτογραφίες που θα έδειχναν τον κόσμο όπως θα ήταν μέσα από τα μάτια του. Ένα κόσμο που θα ήταν ζωντανός στη στιγμιαία αποτύπωσή του, γιορτάζοντας όλες τις πτυχές και τα αισθήματα της καθημερινής ζωής. Έκανα αυτές τις φωτογραφίες για τα δύο παιδιά μου, τον Hudson και την αδελφούλα του τη Salish, θέλοντας να τους κοινοποιήσω το όνειρο που τρέφω για αυτά με κάτι πιο δυνατό από τις λέξεις: Να γεύονται όλες τις στιγμές, μεγάλες και μικρές, να αναγνωρίζουν την ομορφιά που τα περιβάλλει και να είναι ζωντανά στις προκλήσεις που μας επιφυλάσσει η ζωή».
*Δείτε εδώ το slide show με φωτογραφίες από το "Dancers Among Us"
Ποια είναι η σχέση σου με τον χορό και τους ερμηνευτές του;
«Οταν ξεκίνησα αυτές τις φωτογραφίες δεν είχα την εμπειρία αυτού που ονομάζουμε “φωτογραφία χορού”. Απολύτως καμία. Ουδέποτε είχα φωτογραφήσει χορευτή, ούτε είχα δει μέχρι τότε κάποια παράσταση μοντέρνου χορού. Ημουν τόσο ανίδεος, ώστε δεν ήξερα καν τη διαφορά ανάμεσα στο σύγχρονο χορό και το μπαλέτο και, σίγουρα, δεν είχα ιδέα για την τεχνική του. Κάνω, όμως, διάφορα σπορ στον ελεύθερο χρόνο μου. Ετσι, όταν άρχισα αυτό το πρότζεκτ, συνεννοούμουν με τους χορευτές πιο πολύ ως αθλητής. Τους ζητούσα να παίρνουν αθλητικές πόζες. Στην πορεία, έμαθα λίγα για τον χορό και άρχισα να αναζητώ την ομορφιά αυτών των κινήσεων μέσα από το φακό της μηχανής μου».
Στις φωτογραφίες σου οι χορευτές μεταφέρουν την τέχνη τους κυριολεκτικά στο δρόμο, εκτελώντας μερικές εντυπωσιακές κινήσεις μπαλέτου σε διάφορες γωνιές της πόλης. Ποιο είναι το βαθύτερο νόημα αυτής της επιλογής;
«Οι χορευτές είναι, με τον τρόπο τους, αφηγητές. Εχουν μάθει να συλλαμβάνουν το πάθος με τα σώματά τους. Συχνά δημιουργούν έναν κόσμο φαντασίας, ή μας προσφέρουν μια βαθύτερη ματιά στα εντελώς οικεία περιβάλλοντα. Δίνουν ζωή σε ό,τι αισθανόμαστε και οι περισσότεροι από εμάς αδυνατούν να το εκφράσουν φυσικά, λόγω έλλειψης καλλιτεχνικής εκπαίδευσης και αθλητικών ικανοτήτων. Οι “χορευτές ανάμεσά μας” μεταφέρουν ένα μήνυμα-αντίδοτο στην πεζή καθημερινότητά μας: Να είσαι παθιασμένος, χαρούμενος, έντονος, παρών και προπαντός ζωντανός. Για αυτό το λόγο, άλλωστε, ο υπότιτλος του βιβλίου μου είναι “Ενας Εορτασμός της Χαράς στην Καθημερινή Ζωή”».
Πώς οργάνωσες το casting όλων αυτών των χορευτών και ποιες δυσκολίες συνάντησες φωτογραφίζοντάς τους μέσα στους… χαοτικούς ρυθμούς της καθημερινής ζωής;
«Πέρασα τρία χρόνια ταξιδεύοντας σε διάφορες αμερικανικές πόλεις και φωτογραφίζοντας χορευτές. Τους ειδοποιούσα μέσω Twitter Facebook για την άφιξή μου στην πόλη τους και εκείνοι προσφέρονταν εθελοντικά να μου ποζάρουν. Βασιζόμουν στο τυχαίο, μια απρόσμενη ανακάλυψη ή κάποια ευνοϊκή συγκυρία για την επιλογή του σημείου που θα αποτελούσε το φυσικό ντεκόρ. Τριγυρνούσα με ένα αμάξι, έχοντας τους χορευτές στο πλευρό μου, αναζητώντας τον κατάλληλο χώρο. Μόλις τον βρίσκαμε σταματούσαμε και κάναμε τη φωτογραφία. Μου αρέσει πολύ αυτή η αίσθηση ενσωμάτωσης της καθημερινής ζωής στις φωτογραφίες – να ανακαλύπτεις την ομορφιά που μας περιβάλλει».
Διάβασα στην εισαγωγή του βιβλίου σου ότι δημιούργησες αυτές τις φωτογραφίες για τα παιδιά σου. Πώς κι έτσι;
«Η έμπνευση για αυτή τη δουλειά μου ήλθε καθώς έβλεπα μια μέρα το μικρό μου γιο να παίζει με ένα πλαστικό λεωφορείο. Προσπάθησα να συμβαδίσω με το μυαλό ενός παιδιού τριών χρόνων, καθώς βυθιζόταν όλο και πιο πολύ σε αυτή τη φαντασίωση που βασιζόταν σε κίτρινο πλαστικό όχημα με κάτι κουκλάκια για επιβάτες. Αυτό, τουλάχιστον ήταν ό,τι εγώ έβλεπα. Εκείνος, αντίθετα, έβλεπε κόσμο που έτρεχε να προλάβει το δρομολόγιο της τοπικής γραμμής. Πηδούσε, φώναζε και χειρονομούσε αντιδρώντας χαρωπά σε ένα σύμπαν που εγώ αδυνατούσα να δω αλλά ήταν ισχυρά παρόν για τον ίδιο. Αναρωτήθηκα τότε, τι συμβαίνει σε αυτό τον ενθουσιασμό, αυτή την ικανότητα να είσαι ολοκληρωτικά παραδομένος στη στιγμή; Γιατί άραγε αυτές οι καθαρές στιγμές δίνουν τόσο συχνά τη θέση τους στον κυνισμό, την ανία, την αδιαφορία; Καθώς έπαιζα με το γιο μου, σκέφθηκα να δημιουργήσω φωτογραφίες που θα έδειχναν τον κόσμο όπως θα ήταν μέσα από τα μάτια του. Ένα κόσμο που θα ήταν ζωντανός στη στιγμιαία αποτύπωσή του, γιορτάζοντας όλες τις πτυχές και τα αισθήματα της καθημερινής ζωής. Έκανα αυτές τις φωτογραφίες για τα δύο παιδιά μου, τον Hudson και την αδελφούλα του τη Salish, θέλοντας να τους κοινοποιήσω το όνειρο που τρέφω για αυτά με κάτι πιο δυνατό από τις λέξεις: Να γεύονται όλες τις στιγμές, μεγάλες και μικρές, να αναγνωρίζουν την ομορφιά που τα περιβάλλει και να είναι ζωντανά στις προκλήσεις που μας επιφυλάσσει η ζωή».
*Δείτε εδώ το slide show με φωτογραφίες από το "Dancers Among Us"
