Ξεκινώντας αυτό το κείμενο για το Λεωνίδα
Μπαλάφα διαπιστώνω ότι δεν είμαι αντικειμενικός. Τον γνωρίζω προσωπικά, αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος για τον οποίο δεν είμαι αντικειμενικός.
Ή μπορεί και να είναι αυτός ακριβώς ο λόγος.
Θα προσπαθήσω να περιοριστώ στα αμιγώς καλλιτεχνικά και μουσικά, αν και, στην περίπτωση του Λεωνίδα, κάτι τέτοιο είναι μάλλον δύσκολο.
Ο Μπαλάφας – κατά την προσωπική μου άποψη – είναι, με διαφορά, ο σημαντικότερος και πιο αξιόλογος τραγουδοποιός της γενιάς του. Με μεγάλη μάλιστα διαφορά από τον επόμενο. Επίσης και σαν τραγουδιστής ξεχωρίζει. Φυσικό ταλέντο. Μεγάλη έκταση, τεράστιες αναπνοές, ερμηνευτικές αρετές και κυρίως προσωπικό στυλ. Αναγνωρίσιμος στο άκουσμα. Ιδιαιτερόφωνος. Μανιώδης καταδιώκτης της μουσικής. Όπως λέει και ο φίλος μου ο Στέλιος: «τον βλέπεις ότι είναι καυλωμένος με αυτό που κάνει». Αυτό ακριβώς είναι ο Μπαλάφας. Καυλωμένος με το τραγούδι, με τη μουσική. Δεν του χρειάζεται η σκηνή κι ας νιώθει σαν στο σπίτι του εκεί. Δεν του χρειάζεται η ορχήστρα κι ας θεωρεί τα μέλη της συγγενείς του. Δεν του χρειάζεται η αναγνώριση και τα χρήματα, αν και τα δικαιούται βάσει της «απόδοσής» του. Ένα μόνο τού χρειάζεται: η μουσική. Το τραγούδι.
Προχθές (5/11) βρέθηκα στο GAGARIN στην παρουσίαση του τρίτου προσωπικού δίσκου του Λεωνίδα Μπαλάφα με τίτλο «Ανοιξιάτικη μέρα». Το μαγαζί ήταν γεμάτο. Δεν έπεφτε καρφίτσα. Το live ξεκίνησε γύρω στις 23.00 και τελείωσε στις 3.00. Όλοι θα σκέφτεστε ότι κράτησε πάρα πολύ. Πράγματι. Αν τελείωνε δυο ώρες νωρίτερα, όλοι θα ήταν ευχαριστημένοι. Όλοι εκτός από έναν: τον ίδιο το Λεωνίδα. Ο Μπαλάφας έμεινε να παίζει στη σκηνή μέχρι να το ευχαριστηθεί ο ίδιος. Κι ας είχαν μείνει λίγοι. Δεν το είχε «χορτάσει» ο ίδιος ακόμα.
Παλαιότερα, παίζοντας σε καλοκαιρινή συναυλία, σε δημοτικό στάδιο με ωράριο (ξέρετε από αυτές που έχουν ώρα λήξης επειδή παραδίπλα μένει κάποιος εισαγγελέας) ο Λεωνίδας είχε μαζέψει τον κόσμο που είχε απομείνει σε παρακείμενο παρκάκι όπου τους έπαιζε με την κιθάρα του, μόνος, μέχρι αργά τη νύχτα. Γιατί; Γιατί είναι «άρρωστος» με τη μουσική. Ευτυχισμένος όταν τραγουδάει. Σας το λέω ειλικρινά: τον ζηλεύω. Όχι για τη δουλειά που κάνει. Τον ζηλεύω γιατί αγαπάει τόσο πολύ αυτό που κάνει και αυτό του δίνει ευτυχία. Αν μπορούσαμε όλοι να είμαστε ευτυχισμένοι στη «δουλειά» μας, όπως ο Λεωνίδας, θα την κάναμε καλύτερα και θα είμασταν πιο χαρούμενοι.
Δεν έχει σημασία οποιαδήποτε αναφορά στον καινούργιο δίσκο του Λεωνίδα ή σε λεπτομέρειες της βραδιάς στο GAGARIN. Θα σας προτείνω μόνο να ακούσετε το Λεωνίδα Μπαλάφα. Κατά προτίμηση σε κάποια από τις ζωντανές του εμφανίσεις. Θα σας μαγέψει. Είναι φοβερό το «δώσιμό» του σε αυτό που κάνει και αγαπά.
Γιώργος Μυζάλης
Υ.Γ. Μιλώντας προσωπικά, αλλά και εξ ονόματος πολλών άλλων ανθρώπων: Λεωνίδα σε ευχαριστούμε πάρα πάρα πολύ για όλα. «Για τη στιγμή, για τη χαρά, για την παρηγοριά...»
