Αφησα πίσω, μια δολοφονία, καύσωνες και φωτιές παντού, ζωές λεηλατημένες, παρακράτος σε μεγάλα κέφια, παραιτημένους επαναστάτες, απατεωνίσκους΄των Μέσων, ψεύτες κατά συρροήν κι δεκάδες πεινασμένα ποντίκια στο Διαδίκτυο, που τα ξέρουν όλα και τα βλέπουν όλα, πλην της Φάκας.
Ο κόσμος τους κι ο κόσμος μας. Το Εκεί και το Εδώ.
''Θέλω ένα λεξικό αντιστοιχίας, ανάμεσα στον ένα και τον άλλο κόσμο''
***
''Το κακό παραμονεύει και τη χώρα υπονομεύει''
''Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά..''
Τραγούδια για παρέα.
Οχι, δεν είναι σουξέ το ''Σφύριξα κι έληξες'',
σουξέ είναι αυτοδικαίως το ''Μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά''. Το περίμενες Αλέκα?
Μια παρέα Ιταλών προχθές στην Πεσκάρα, μιλούσε για την Ελλάδα, που σκοτώνουν δημοσιογράφους. Ο ενημερωμένος της παρέας, έλεγε πως σύντομα, θα ''καθαρίσουν'' όλους τους Ελληνες μεγαλοδημοσιογράφους και ότι η Αθήνα ξεπέρασε το Παλέρμο.
Η χώρα μου, έγινε συνώνυμη της Μαφίας.
***
Ροχαλίζουμε στο Όρος των Ελαιών, λίγο πριν τη Σταύρωση, εκατομμύρια ανίδεων Τρούμαν, σ ένα σώου ψυχασθενικά ρομαντικό. Η θάλασσα τελικά, ήταν ντεκόρ.
Φοβάμαι, το κατάφεραν να φοβάμαι.
Γι αυτό, να μιλάμε. Να μιλάμε πολύ. Να γράφουμε για το ρόλο τους, για τα χάλια τους. Να τους καταγγέλουμε, να τους χλευάζουμε (οι δήμιοι, κατά κανόνα είναι ανοργασμικοί και θίγονται εύκολα), να τους κοροιδεύουμε, να τους ξεμπροστιάζουμε, να μην τους αφήνουμε σε ησυχία. Να μην σταματάμε να μιλάμε. Ολα έγιναν, επειδή δεν μιλάμε, επειδή λειτουργούμε σαν χαπακωμένοι, επειδή φοβόμαστε τις συνέπειες. Μιλάτε.
(κι ας μην μιλάει πια, κανείς για τον Σωκράτη, ας μιλάμε για όλα τ άλλα.)
Ας διαλέξει ο καθένας μας, από πού θα κάνει το αντάρτικο κι ας ξεκινήσει. ΤΩΡΑ!!!
***
Ο χρόνος, θάναι το πεδίο μου?
Γκαίτε, τι λες?
Συνεχίζεται...
mediasoup
