στο κρεβάτι σου.
Στα δυο σου βόδια, στη ζεστασιά, στο παχνί στα άχυρα, στα μαλλιά σου. Θα χωθώ, θα τανυστώ, θα κυλιστώ στο χορτάρι Σου.
Οοοοοοοο!!! Με την ανάσα Σου. Οοοοοοο!!! «Άστο σε μένα».
Θα γδύνομαι μια-μια τις ιστορίες, ανάποδα, ο Σαχριάρ στη Σεχραζάτ.
Θα γδύνομαι μια-μια τις ιστορίες, ανάποδα, ο Σαχριάρ στη Σεχραζάτ.
Είναι ένα νυχτερινό φυτό, Μπελαντόνα το λένε, φύεται, στον Όλυμπο, φυτρώνει στο στόμα, στη γλώσσα, στον Παρνασσό, στα λόγια, στα φιλιά, μερικές σταγόνες από το απόσταγμά του κάνει τα μάτια ν’ αστράφτουν, να λάμπουν υπερφυσικά με μια λάμψη αφοσίωσης, παλιά το έσταζαν στον αμφιβληστροειδή των τραγουδιστριών της όπερας και στις κοπέλες πριν τις παρουσιάσουν σε κάποιον μνηστήρα.
Τώρα έχουν άλλους τρόπους.
Τώρα έχουν άλλους τρόπους.
Τις νύχτες φυτρώνει ένα δέντρο στο στόμα μου, ρίζες με σκάβουν, με τρυπούν, με τραβούν ίνες λεπτές, πλέκονται, επιμηκύνονται, σχοινιά με δένουν, συνωστίζονται μέσα μου, βαθιά, ψάχνουν νερά, ιστορίες, υγρασίες, ανοίγουν δρόμους, βλαστάρια, κλαδιά περιστρέφονται σε κύκλους, φύλλα και άνθη λυγίζουν, λευκά σεντόνια ανατριχιάζουν, σέρνονται, απλώνονται, τεντώνονται, ψάχνουν να βρουν στήριγμα, πάσαλο, άνθρωπο να κρατηθούν, να τυλιχτούν, να στάξουν, να χυθούν, να μπουν, να πουν.
Τυλίγομαι γύρω σου, δένομαι, διπλώνομαι, σκαρφαλώνω, αρπάζομαι, έλικας γίνομαι, τραβώντας σε περικοκλάδα προς το μέρος μου.
Θέλεις δε θέλεις θα σου πω την ιστορία μου.
Θέλεις δε θέλεις θα σου πω την ιστορία μου.
Φιλώ, φύλλο πράσινο, μάτι, μπουμπούκι, αναπνέω, δυναμώνω, ανυψώνομαι, προχωρώ, κάμπια, πεταλούδα, λουλούδι, χρώμα, χείλη, χώνομαι, χύνομαι, αδειάζω, στάζω, φτάνω, φουσκώνω, έρχομαι, αποσύρομαι, κόβομαι, καρπός, τρώγομαι, πέφτω, σβήνω, πεθαίνω, λίπασμα, σπόρος.
Φυτρώνω ξανά και ξανά την ιστορία.
Φυτρώνω ξανά και ξανά την ιστορία.
