πέρασμα των χρόνων, εξελιχθήκαμε, γίναμε μοντέρνοι.
Κινητά, λάπτοπ, σουαρέ βραδιές, κρύα πιάτα, μοντέρνοι χοροί σάλσα και τάνγκο, γυμναστήριο, σάουνα, υδρομασάζ, σολάριουμ, μανικιούρ , πεντικιούρ, botox και άλλα πολλά. Δεν χρειάζεται πλέον να είσαι διάσημος, δε χρειάζεται να είσαι σταρ για να απολαύσεις κάποια πράγματα που παλιότερα μόνο οι αστέρες του σινεμά απολάμβαναν και οι μεγιστάνες του πλούτου.
Στο πέρασμα των χρόνων το πλαστικό χρήμα με τις κάρτες έκανε την εμφάνισή
του και όλοι έτρεξαν να μεταμορφωθούν, να πάρουν λίγη λάμψη, να γίνουν
σταρ. Ακόμα και τηλεοπτικές εμφανίσεις μπορεί να κάνει ο καθένας. Βγαίνει στις
μεσημεριανές εκπομπές και λέει τον πόνο ή καταγγέλει έτσι γίνεται γνωστός, το
πρόσωπο της ημέρας. Τα δε πολιτικά πρόσωπα είναι τόσο πολλά πλέον και
αναρωτιέται κανείς πόσους προέδρους έχουμε στην Ελλάδα, πόσους δημάρχους,
πόσους αντιδημάρχους…
Η γκλαμουριά σε όλο της το μεγαλείο… Στην περίπτωση αυτή παίζει ρόλο η
ιδιότητα και όχι το ονοματεπώνυμο… Μα δεν τους είπε κανείς ότι η ιδιότητα
κάποτε φεύγει αλλά το επώνυμο το κουβαλάνε μια ζωή; Μάλλον όχι.
Κλέβουν λοιπόν και αυτοί λίγη λάμψη που τους χαρίζει η ιδιότητα, γιατί μετά
εξαφανίζονται σε βαθύ σκοτάδι. Και εδώ έρχεται ως φυσιολογικό επακόλουθο το
ερώτημα: Τα ράσα κάνουν τον παπά ή ο παπάς τα ράσα; Στη εποχή των δήθεν,
στην εποχή του φαίνεσθαι και όχι του είσθαι, στην εποχή της γκλαμουριάς, της
αυτοπροβολής, της τελειομανίας και της απληστίας…. Η απάντηση είναι ότι τα
ράσα κάνουν τον παπά….
Κάποτε όταν τα τζιν άρχισαν να γίνονται μόδα και έτειναν να αντικαταστήσουν τα
κλασσικά παντελόνια οι νοικοκυρές τα σιδέρωναν με τσάκιση! Ο δε λαμπερός
σύζυγος, αδερφός, γιός συνέχιζε να φοράει πετσετέ λευκό καλτσάκι με
σκαρπίνι! Ο συνδυασμός που σκοτώνει…. Χρειάστηκε να πάρει χρόνο για να
μάθουν κάποιοι ότι για να γίνεις καινούριος και λαμπερός για να γίνεις κάποιος
για να γίνεις επάξιος του ρόλου που επωμίζεσαι πρέπει να πετάξεις τα κατάλοιπα
και τη νοοτροπία που κουβαλάς χρόνια… Όμως τα γέρικα ζώα δεν μαθαίνουν
καινούρια περπατησιά.
Μπορεί σήμερα να μην υπάρχουν πλέον άνθρωποι που κάνουν τσάκιση στο τζιν…
Αυτό όμως δε σημαίνει πως ξέρουν να σταθούν και να στηρίξουν το ρόλο τους
στην κοινωνία… Και αν έχουν μάθει να ντύνονται σωστά, και αν έχουν μάθει να
υποκρίνονται, και αν έχουν μάθει να λένε αυτά που θέλουμε να ακούσουμε
(ας είναι καλά οι επικοινωνιολόγοι) ποτέ δε θα καταλάβουν γιατί δεν κάνουμε
τσάκιση στο τζιν, ποτέ δε θα καταλάβουν γιατί ο φραπές πίνεται με καλαμάκι…
γιατί απλά είναι αυτοί που είναι… και κανένας τίτλος δεν τους δίνει αξία!
Την προσωπική σου αξία δεν την αγοράζεις, ούτε την παίρνεις σα δώρο αλλά την
χτίζεις λιθαράκι- λιθαράκι, την κερδίζεις λίγο – λίγο και κάθε μέρα περνάς από
τεστ και δοκιμασίες για να συνεχίσεις να εκπροσωπείς το ρόλο ή την ιδιότητα
που σου αποδίδει η κοινωνία.
Ναι όντως δεν υπάρχουν άνθρωποι με τσάκιση στο τζιν…. Και όμως τους
ξεχωρίζεις… ποιοι είναι που θα έκαναν.. Είναι εκείνοι που δεν έχουν μάθει να
συνταιριάζουν τον παλιό τους ρόλο με τον καινούριο που επωμίστηκαν.
Είναι εκείνοι που νομίζουν πως μπορούν να κρύψουν το άδειο περιεχόμενο με
μια ωραία και ευπρεπή εμφάνιση.
Είναι οι κενοί και οι ρηχοί άνθρωποι που κρύβουν τις ατέλειες τους σε ένα
όμορφο, γυαλιστερό περιτύλιγμα με χρυσαφένια κορδέλα και κόκκινο φιόγκο.
