ως δώρο από το νησί.
Για να είμαι ειλικρινής, τις πρώτες μέρες αναζητούσα στέγη για τον έναν απ’ τους δύο. Ο μπαμπάς μου όμως επέμενε ότι δεν πρέπει να χωρίσω το ζευγάρι… Ναι, ζευγάρι. Διότι στην αρχή νομίζαμε πως ο Κούλα ήταν κορίτσι. Εξ ου και τα βαφτίσια. «Αν είναι να συγκατοικήσω με ένα ανδρόγυνο, τουλάχιστον ας είναι αντισυμβατικό για να μη βαριέμαι», σκέφτηκα. Ονόμασα Κούλα τη γυναίκα της παρέας, πλάθοντάς τη στο μυαλό μου λαϊκή, χειμαρρώδη, εύκολη, αστεία, μα με τσαγανό. Ονόμασα Φρόυντ τον άνδρα, καθώς ήταν οι μέρες που είχα πάρει απόφαση ότι από τον Οκτώβρη θα ’μουν ξανά βαθιά χωμένη στα βιβλία και έπρεπε στο σπίτι να υπάρχει κάποιος να με καταλάβει.
Με τον καιρό συνηθίζαμε ο ένας την παρουσία του άλλου. Στις επιστροφές μου απ’ τα ξενύχτια, ανεβαίνω, πια, προς το υπνοδωμάτιό μου στις μύτες των ποδιών και χωρίς χαχανητά, για να μην τους ξυπνήσω. Σε κάθε πρώτο χάραμα το κελάηδισμά τους είναι η μόνη ένδειξη ζωής σ΄ αυτό το σπίτι. Αποκτήσαμε και ρουτίνες… Τρεις φορές τη μέρα φρέσκο νερό στις ποτίστρες, ενώ τώρα που καλοκαίριασε καρπούζι κάθε απόγευμα για τον Φρόυντ και ένα κομμάτι από την πράσινη σαλάτα μου για τον Κούλα.
Η χθεσινή μέρα όμως έβαλε τη σχέση μας σε άλλη βάση. Φέρνω τη σκηνή στο μυαλό μου ξανά και ξανά και ορκίζομαι πως έκανα ό,τι ακριβώς κάνω μηχανικά πια όταν ανοίγω το κλουβί για να πάρω από μέσα τις ποτίστρες τους. Και ενώ κάθε φορά ανεβαίνουν και οι δυο στο χέρι μου, χθες το πρωί ο Κούλα -είμαι σίγουρη το έκανε από λάθος- πετάχτηκε έξω απ’ το κλουβί. Το παράθυρο ακριβώς δίπλα, ανοιχτό. Κρατούσα την αναπνοή μου κοιτώντας το πέταγμά του μέσα στο δωμάτιο.
Ήξερα ότι αν έβγαινε από το ανοιχτό παράθυρο θα τον έχανα για πάντα. Ίσως και να μην τα κατάφερνε εκεί έξω γιατί τους έχω από μωρά. Όμως μια μεταφυσική πρόκληση με καθήλωσε στη θέση μου παρατηρώντας ένα φοβισμένο πουλί σε μια υπαρξιακή αιώρηση. Τι θα επιλέξει; Θα ανοίξει τα φτερά του προς την ελευθερία και το άγνωστο ή θα παραμείνει κοντά σε ό,τι ήδη ξέρει; Τα ματιά μου ήταν υγρά καθώς τον χάζευα να πετάει δεξιά κι αριστερά, αποπροσανατολισμένος κι αυτός, μα μ’ έναν τρόπο ελεύθερος. Και ήταν η ώρα που είδα πόσο ωραίος είναι ελεύθερος. Τα φτερά του έχουν χρώματα κόκκινα και κίτρινα και άσπρα, που μόνο όταν είναι ανοιχτά μπορείς να τα δεις στο σύνολό τους.
«Η φύση αγάπησε τα πουλιά και έφτιαξε τα δέντρα για να ξεκουράζονται. Οι άνθρωποι αγάπησαν τα πουλιά κι έφτιαξαν κλουβιά.», μου είπε «εκείνος». Ένιωσα δάκρυα να αυλακώνουν τα μάγουλά μου. Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή από την αγωνία. Λίγο μετά ο Κούλα κάθεται να ξεκουραστεί πάνω στην πτυσσόμενη σκάλα και μοιάζει να κοιτά μια το ανοιχτό παράθυρο και μια το κλουβί δίπλα του. Θέλω να μείνει... Δεν θέλω να τον αναγκάσω. Κάτι του φωνάζει ο Φρόυντ.
Και τότε μ’ ένα τελευταίο άνοιγμα των πολύχρωμων φτερών του, πηδά μέσα στο κλουβί σαν να μην ήθελε ποτέ να φύγει. Ήπιε νερό και συνέχισε τη ζωή του σαν εκείνο το «διάλειμμα» να μη συνέβη ποτέ. Έτσι κι αλλιώς τα άλματα είχαν εξισωθεί. Ένα άλμα μπρος κι ένα πίσω τον είχαν ξαναφέρει στη σωστή του θέση. Εκεί όπου ανήκε.
www.protagon.gr
