το βλέμμα έπεσε σε...
εκείνο το πλαστικό φτυαράκι που ξέχασε κάποιος μπόμπιρας, δεν ήξερα πού θα καταλήξει αυτό το πολύχρωμο «ταξίδι».
Εκείνο το Κυριακάτικο απόγευμα με ένα αδιόρατο – εννοείται -αίσθημα ενοχής πήρα το φτυαράκι και το έβαλα σε μία σακούλα που κρέμασα στην πλάτη της ντουλάπας. Στα καλοκαίρια και τους χειμώνες που ήρθαν, βρήκα και μάζεψα από την παραλία κι άλλα παιχνιδάκια που ξέχασαν πιτσιρίκια ή ξέβρασε το κύμα από άλλες ακτές. Η σακούλα γέμισε με χαρούμενες θαλασσινές φωνούλες από φτυαράκια, τσουγκρανίτσες, ποτιστηράκια, φορμάκια της άμμου, αστερίες, πατουσάκια, κοχύλια, μουρίστες ζώων. Μόνο που δεν ήξερα τι να κάνω αυτή την παιχνιδοσυλλογή, η οποία, σίγουρα, δεν έπρεπε να πάει χαμένη…
Όταν οι γειτονές μου, ο Μπεν και η Μαριάννα από την Αλβανία
με τη Στέλα, τη Χριστίνα και τη Νικολέτα, τα τρία κορίτσια τους, μου ζήτησαν να
βαπτίσω τη μικρή, έγινε το θαύμα! Λίγη υπομονή και θα σας εξηγήσω. Η χαρά μου
ήταν ανείπωτη. Οι άνθρωποι αυτοί, επί 15 χρόνια, είναι σαν οικογένειά μου. Δύο
τίμιοι άνθρωποι, δουλευταράδες και με χρυσή καρδιά. Και τρία παιδιά –
διαμάντια. Η αριστούχος Στέλα με τα 19άρια να πέφτουν βροχή, το αγγελούδι
Χριστίνα και η γλυκιά Νικολέτα που βαπτίσαμε.
Όλα πήγαν κατ’ ευχή στην προετοιμασία της βάπτισης με μιά
μικρή λεπτομέρεια: άφησα για το τέλος τις μπομπονιέρες κι, έτσι, επιστρατεύτηκε
το σενάριο κρίσης. Τα παιχνιδάκια της παραλίας θα γινόταν οι καλύτερες
χειροποίητες μπομπονιέρες! Πλύθηκαν καλά, άλλωστε ήταν όλα καινούργια, αγόρασα
μία μεγάλη σακούλα καραμέλες και τις έβαλα μέσα σε όμορφα σακουλάκια που
τοποθετήθηκαν στα παιχνίδια. Αυτό ήταν! Με ελάχιστα ευρώ όλοι ρωτούσαν από πού
πήρα τις μπομπονιέρες. Πού να ήξεραν ότι μερίμνησε η παραλία και το κύμα…
Η βάπτιση έγινε, λοιπόν, και η Νικολέτα μου χάρισε το
ανεκτίμητο δώρο της παντοτινής αγάπης. Αλλά κι ένα μάθημα ζωής. Όλοι οι
άνθρωποι είμαστε ίδιοι. Εγώ Χριστιανός Ορθόδοξος, εκείνη και η οικογένειά της
Χριστιανοί Καθολικοί. Και λοιπόν; Εκείνο το ευλογημένο απόγευμα χώρες, δόγματα
και άνθρωποι έγινα μία καρδιά. Και ο εφημέριος της καθολικής ενορίας του Αγίου
Ιωάννη του Βαπτιστή στο Ψυχικό με έμαθε ότι πρέπει να περπατήσουμε στη ζωή σαν
πραγματικοί ταξιδιώτες. Όχι σαν τουρίστες ή πειρατές. Όπως σε εκείνα τα βήματα
στην παραλία που μάζεψα το πρώτο φτυαράκι. Το οποίο μπορεί να είχε ξεχάσει
κάποιο παιδάκι από την Αφρική…
