λέει το λαϊκό άσμα.
Και μακάρι να ήταν πολλές οι πρωτομαγιές, που οι άνθρωποι είχαν και θα έχουν τη δυνατότητα να κάμουν λουλουδένια στεφάνια.
Όμως η σκέψη μας σκαλώνει σ’ εκείνες τις πρωτομαγιές, που η συμμορία του κατεστημένου φόρεσε στο κεφάλι του λαού ακάνθινα στεφάνια. Όπως:
Την πρωτομαγιά του 1886. Όπου, στο Σικάγο, οι εργαζόμενοι διαδήλωσαν και ζητούσαν: «Οχτώ ώρες δουλειά, οχτώ ώρες ανάπαυση και οχτώ ώρες ύπνο». Με αποτέλεσμα, οχτώ απ’ τους διαδηλωτές, να καταδικαστούν, απ’ την...
κατεστημένη «Δικαιοσύνη», σε θάνατο.
Την πρωτομαγιά του 1936. Όπου οι καπνεργάτες της Θεσσαλονίκης διαδήλωσαν, με αποτέλεσμα να δολοφονηθούν κάπου 12….
Την πρωτομαγιά του 1944. Κατά την οποία εκτελέστηκαν στην Καισαριανή απ’ τα στρατεύματα κατοχής κάπου 200 Έλληνες πατριώτες.
Για να φτάσουμε στην πρωτομαγιά του 2011. Όπου γιορτάζουμε τη δολοφονία των εργασιακών δικαιωμάτων. Και όχι μόνο.
Γιατί, πέρα και πάνω απ’ τη δολοφονία των εργασιακών και των όποιων άλλων δικαιωμάτων, είναι η δολοφονία της ίδιας της πατρίδας.
Η οποία σαν τον Προμηθέα είναι σταυρωμένη στον Καύκασο της τοκογλυφίας. Για να ‘ρχονται και ξανάρχονται τα όρνια του ΔΝΤ και να κατασπαράζουν τα σπλάχνα της.
Κι εμείς τι κάνουμε;
Αποχαυνωμένοι και μαστουρωμένοι απ’ τα ψεύδη των πολιτικών της πρωταπριλιάς και των ΜΜΕ, «άβουλοι και μοιραίοι αντάμα, προσμένουμε ίσως κάποιο θαύμα»!
Που, βέβαια, θα το κάμουν, για μας, κάποιοι άλλοι…
Και δε ντρεπόμαστε καθόλου εκείνους, που πάλεψαν και θυσιάστηκαν για την ελευθερία της πατρίδας μας. Και την εξασφάλιση των εργασιακών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μας.
Και είμαστε, λέει, και χριστιανοί, που ψάλλουμε στεντορεία τη φωνή και το Χριστός Ανέστη. Και δεν καταλαβαίνουμε ότι το φως του Χριστός Ανέστη ανέτειλε απ’ το Σταυρό του Γολγοθά!
Αλλά θα το καταλάβουμε, όταν, αναποφευκτα, θα φορέσουν και σε μας τον ακάνθινο στέφανο και θα μας φορτώσουν το σταυρό του μαρτυρίου…
Αφού, αντί για τα λουλούδια, επιλέγουμε τ’ αγκάθια και τα καρφιά….
http://papailiasyfantis.wordpress.com
