μιλουσαμε απο μακρια γνεφοντας στα ταχυδρομικα περιστερια,
θυμασαι;
Ειχες μια πλευρα που εγερνε απο μια προσφατη πληγη,
στα γρηγορα ειχα παρει μιαν αποφαση,
να την γιανω οπως το ενστικτο του ανθρωπου μου ορισε.
Κι οταν αυτο εγινε δεν...
εφυγες οπως αυτοι που φτιαχνουν αλλες πληγες..
Οταν μιλησαμε για πρωτη φορα σταζαμε αιμα,
κι οταν βρεθηκαμε καταλαβαμε πως υπηρχε μια αορατη κλωστη που μας εδενε.
Κερδιζαμε και χαναμε ξανα τον χαμενο χρονο,
γνεφαμε σε ολους μας τους εαυτους με χαρουμενες γκαιντες,
μαθαιναμε να κανουμε εναν κοσμο απ την αρχη.
Και για πρωτη φορα καταλαβα το κρυφο νοημα κεινου του μυθου..
Το κομματι που παρθηκε απ το πλευρο καποιου,
το μισο μηλο που βρηκε το αλλο μισο.
Οταν μιλησαμε ξανα μετα απο καιρο,
ειδα πως ειμαστε φτιαγμενοι απο αιμα,
πηλο και ανιδιοτελεια.
Τι δυσκολη λεξη, ουτε ξερω αν την γραφω σωστα,
μονο να την αφηνω να μπαινει μεσα στην καρδια μου οταν σκεπτομαι ολα που αφορουν το αλλο μισο και διαφορα μυθευματα.
Δεν υπαρχουν μισα,
υπαρχουν μονο ολοκληρα,
ολοκληρα ειναι αυτα που μπορουν να διασχιζουν τον χρονο αλωβητα και απολυτα διαφανα,
και υπαρχουν γιατι απλα δεν γινεται αλλιως...
press-gr
