Δεν μπορώ να μας καταλάβω. Ολους μας. Από τότε που ξεκίνησε αυτή η ιστορία με το Μνημόνιο...
επαναλαμβάνεται μονότονα και σταθερά η ίδια αλληλουχία συναισθημάτων. Αγανάκτηση για τον δημόσιο λειτουργό που τα άρπαξε . Θυμός για το πολιτικό σύστημα που αναφώνησε έκπληκτο, δίκην “συκιάς”: καλέ….αυτός τα άρπαξε; Και οργή για την εξακολουθητική συγκάλυψη της ανομίας από τους δικολαβισμούς του νομικοπολιτικού μας συστήματος. Για να έρθει μετά, το ίδιο μονότονα και σταθερά, το ραγιάδικο στοίβαγμα της οργής μας, μες στα καλώς τακτοποιημένα κουτάκια της ψυχής μας . Αγανακτούμε, θυμώνουμε και οργιζόμαστε με όλη αυτήν την σαχλαμάρα που ξεδιπλώνεται καθημερινά μπροστά μας και την ίδια στιγμή ξεχναμε, προσπερνάμε και συνεχίζουμε . Χαλάρωσαν, βλέπεις, και τα στημόνια του μνημονικού μας , από το πολυσύχναστο βάρος της ζωής μας και δεν αντέχουν πια να κουβαλάνε στις γραμμές τους μνήμες βαρειές και θύμησες επαρκώς γεμάτες.Βλέπω, λοιπόν, δημαρχαίους και περιφερειαρχαίους να διορίζουν ως ειδικούς συμβούλους ανήψια, πρωτοξάδελφα και βαφτιστήρια της αυλής τους και κανείς μας να μην αντιδρα.
Βλέπω μεγαλοσυνδικαλιστές να κραυγάζουν για τα δίκαια κεκτημένα της φυλής τους και κανείς μας να μην εκστομίζει το λυτρωτικό: βουλώστε το επιτέλους.
Βλέπω βουλευτές να επικαλούνται νόμους ,προκειμένου να πετύχουν την καταβολή αναδρομικών για τις υπηρεσίες που προσέφεραν, και κανείς μας να μην απαιτεί τον αναδρομικό τους εξοστρακισμό για το κατάντημά μας.
Βλέπω δημόσιους υπάλληλους και συμβασιούχους, που τρούπωσαν την ύστατη προεκλογική στιγμή στην ασφάλεια του δημοσίου, να θεμελιώνουν δικαιώμα δημοσιουπαλληλίας με βάση νόμους και δικαστικές αποφάσεις και κανείς μας να μην έχει το θάρρος να τους ξεμπροστιάσει δημοσίως.
Βλέπω εργολάβους και προμηθευτές να μας τρέχουν στα δικαστήρια- και λέω «μας» γιατί αυτό το γαμημένο κράτος είμαστε όλοι εμείς – για τα χρωστούμενα των παρελθόντων ετών, τότε που την άσφαλτο την πληρώναμε για πολύτιμο κεχριμπάρι και τη γάζα για βελούδο φερμένο απ της Ανατολής τα βάθη, και κανείς μας να μην αρθρώνει φωναχτά και αντρίκια ένα: φτάνει πιά ρε λαμόγια.
Bλέπω συνανθρώπους μου να δολοφονούνται εν ψυχρώ στο κέντρο της πρωτεύουσας, τον υπεύθυνο υφυπουργό να ψελίζει τα καθιερωμενα ως δικαιολογία της κραυγαλέας ανικανότητάς τους και κανείς μας να μην αντιδρά, πέραν του γνωστού: τι λέει μωρέ ο μαλάκας;
Βλέπω τέλος την πνευματική ηγεσία αυτής της χώρας – ό,τι τελοσπάντων εννοεί ο καθένας ως τέτοια- να στέκει σαστισμένη κάτω από τη φωτεινή επιγραφή της Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής μας Δημοκρατίας και κανείς από τους ,μετα Χριστον προφήτες της, να μην έχει τα πολιτικά αχαμνά να μιλήσει για το απατηλό και κούφιο του συνταγματικού μας ονόματος. Με έναν Πρόεδρο, ακριβοθώρητη βιτρίνα, με ένα Κοινοβούλιο, λέσχη συζήτησης και ανταλλαγής φιλοφρονήσεων και εξυπνακισμών, με μια Δημοκρατία ανάπηρη και κακοφορμισμένη και με πολίτες που καταναλώνουν καθημερινά ελλείμματα εμπορικού ισοζυγίου και ώρες ολόκληρες τηλεοπτικών πτήσεων στις μεσημεριανές χωματερές ,τι ακριβώς νομίζετε μωρέ πως περιγράφετε με τους συνταγματικούς σας όρους; Το απολύτως τίποτα…..
Χαμένοι όλοι αυτοί μες στου «Αρταξέρξη τις πολυτελείς τις σατραπείες» εξακολουθούν να πηθικίζουν συμπεριφορές και πρακτικές άλλων εποχών, να «φτιάχνονται» με τους ίδιους και απαράλλαχτους πελατειακούς και συντεχνιακούς εθισμούς και να φαντασιώνονται πως με ξεπερασμένες συνταγές ( βλ. νέα Συντάγματα) μπορούν να στήσουν μια καινούρια και δίκαιη Πολιτεία. Χαμένοι και εμείς μέσα στην παραζάλη των μνημονιακών ημερών, «ξερνάμε» κουτσαβακισμούς και παλληκαρισμούς στις καφενόβειες συζητήσεις μας και μόλις σκάσει μύτη ο Μπαϊρακτάρης ( βουλευτής, πολιτικάντης, δημόσιος αξιωματούχος, διοικητης κα) βάζουμε την ουρά στα σκέλια και επιστρέφουμε σεμνά και ταπεινά στο καθωσπρέπει της ζωής μας .
Και τώρα τι; αναρωτιόμαστε όλοι μας. Κάναμε την αυτοκριτική μας. Ζητήσαμε συγγνώμη από τις γενιές που έρχονται και απειλήσαμε με γιαούρτωμα αυτές που φεύγουν. Ντύσαμε, κάποιοι από εμάς, την οργή μας με λέξεις και τη στήσαμε μπροστά στα βλέμματα των συμπολιτών μας. Σε άλλους άρεσε το θέαμα. Σε άλλους όχι. Διαγωνιστήκαμε για το πιο πιασάρικο κείμενο, με την αναγνωρισιμότητα του Αντώνη να μας αφήνει όλους πίσω παρασάγγας!!. Κονταροχτυπηθήκαμε για την πρώτη θέση στις πιο δημοφιλείς αναρτήσεις. Και σαν καταλάγιασε μέσα μας η φιλοδοξία να ακουστούμε και να δρέψουμε εγκώμια, κοντοσταθήκαμε για λίγο μες στην πραγματική ζωή, κοιτάξαμε γύρω μας μέσα στα θλιμμένα πρόσωπα των εκεί έξω αληθινών ανθρώπων και καταλαβάμε πως να «πράττης τα κοινά» δεν σημαίνει μονάχα να ντύνεις την οργή σου όμορφα λόγια και λοιπά επιχειρήματα. Σημαίνει και να ξεριζώνεις το «δημόσιον κακόν» από της πολιτείας σου τα σωθικά με συγκεκριμένες πράξεις. Να παίρνεις το αυτονόητο , από τις καθημερινές σου συζητήσεις με γνωστούς και φίλους, να το απελευθερώνεις από του κομματισμού τα ψυχανώμαλα δεσμά και να το υπηρετείς πιστά. Χωρίς ενδοιασμούς και περεκκλίσεις.
Γι’ αυτό, λοιπόν, αγαπητοί αρνούμαι στον εαυτό μου έναν ακόμα επίλογο μιας ακόμα έκθεσης ιδεών, όμοιας με εκείνης που γράφαμε στο Λύκειο πάνω στους ετοιμοπαράδοτους σκελετούς που μας έδιναν οι φοροδιαφυγάδες φροντιστές μας . Δεν μπορώ άλλο να γράφω τακτοποιημένους προλόγους και επιλόγους, να περιμένω σαν το μαθητούδι την βαθμολογία μέσα από τα σχόλια σας και να βλέπω τις βάσεις μου να ανεβοκατεβαίνουν ανάλογα με την δημοφιλία των γραπτών μου. Νομίζω ότι καιρός είναι το ανυπόληπτο και το καταθλιπτικό της εποχής μας να το αλλάξουμε τώρα που μπορούμε. Όλοι μαζί. Οι Αρδιαίοι και οι όμοιοί τους πανάθλιοι τύραννοι στέκονται μπροστά μας. Τους ξέρουμε από καιρό. Στο χέρι μας είναι να δυναμώσουμε τα μουγκρητά των πλατωνικών στομίων και να πυκνώσουμε τις συστάδες των ασπάλαθων για να πάψουν οι γελοίοι να νομίζουν πως μια ζωή θα ξεφεύγουν απ΄ τις ξόβεργες της Δίκης. Πώς θα γίνει αυτό; Ας γίνει με ότι θέλει. Ας γίνει ακόμα και με copy-paste. Ενίοτε και αυτό αποτελεί έναν χρήσιμο μηχανισμό επικονίασης!! Ναι μωρέ, γιατί όχι; Οποιοι συμφωνούν με το μη περαιτέρω ας καταθέσουν το δικό τους αυτονόητο. Ετσι όπως το έφτιαξαν μέσα από τις θορυβώδεις συζητήσεις τους με γνωστούς και φίλους . Και ας είναι τα αυτονόητα αυτά η ιδρυτική πράξη της κίνησής μας. Ας ενώσουμε τις φωνές μας. Ας υφάνουμε στα ίδια νήματα την Πολιτεία που ονειρευόμαστε όλοι μας. Ας συναντηθούμε, επιτέλους, και ας ξεκινήσουμε. Θα τους βρούμε τους τρόπους και τις διαδικασίες στην πορεία. Δεν χρειαζόμαστε υπέρηχο και αυχενική για να δούμε αν το μωρό είναι καλά. Εχουμε το ένστικτο. Και το ένστικτο λέει ότι αυτό που πρόκειται να γεννηθεί δεν υπάρχει περίπτωση να είναι χειρότερο από αυτό που ζούμε σήμερα. Ακόμα και ο διαδικτυακός μας ψίθυρος μπορεί να αποδειχτεί ικανός να ρίξει τα τείχη της εγχώριας αμαρτωλής Ιεριχούς.
YΓ.Τι είπατε; Αν πολλοί άνθρωποι, απλώς, περπατήσουνε ρυθμικά πάνω από μια γέφυρα αυτή κινδυνεύει να καταρρεύσει; Γίνονται αυτά τα πράγματα μωρέ;
*Ο Τάσος Φούντογλου είναι ειδικευόμενος νεφρολόγος στο Γενικό Νοσοκομείο της Πτολεμαΐδας.
