του, το Περιβάλλον,
φαίνεται ότι τους
χρειάζεται τους
«Προστάτες» του.
Γυναικείο πρώτα απ’ όλα, το ονομάζω, γιατί είναι ευαίσθητο, αδύναμο, όμορφο, στοργικό σαν την μητέρα φύση.
Απ’ την άλλη είναι ευπρόσβλητο στις ορέξεις του κάθε κακόβουλου, που θέλει να το χρησιμοποιήσει προς ίδιον όφελος. Άλλος νόμιμα, άλλος παράνομα κι άλλος ανήθικα.
Και μην πάει ο νους σας στους καθ’ ύλην αρμόδιους για την προστασία του περιβάλλοντος, στον Χ. Παπουτσή και την Τ. Μπιρμπίλη, αναφέρομαι σε ένα άλλο επίπεδο. Άλλωστε ο πρώτος είναι...
ένας πολύ καλός καταφερτζής (smooth operator) που εφαρμόζει αποτελεσματικά το δόγμα του γνωστού ιεράρχη: «Μην αντιδράτε, μην αντιδράτε, αφήστε τους να εκτίθενται».
Από την άλλη η κυρία Μπιρμπίλη, που αναδείχθηκε εκ του μηδενός εν μιά νυκτί, όπως λέει κι ο Μ. Ανδρουλάκης [στα Νέα], ενεργεί ως πληρεξούσιος του Πρωθυπουργού και δέχεται άδικες επιθέσεις από πολλούς που αμφισβητούν ακόμη και το δικαίωμα της να ελέγχει την νομιμότητα των προωθούμενων ρυθμίσεων. Ενδιαφέρον έχει να δει κανείς, ποιοι είναι αυτοί που αντιτίθενται στην Τίνα και τι είναι εκείνο που θέλουν να «προστατεύσουν».
Για να ξεκαθαρίσω τα πράγματα θα αρχίσω από τον δέοντα Αριστοτελικό ορισμό: Έστί ουν «προστάτης» αυτός που ωφελείται εκμεταλλευόμενος την υποβάθμιση του περιβάλλοντος, ενώ προσποιείται ότι το προστατεύει.
Επειδή ο πολύς κόσμος δεν τους γνωρίζει θα αναφέρω μόνο μερικές περιπτώσεις ενδεικτικά. Πρόκειται για τους μεσάζοντες, συμβούλους σε βιομηχανικούς ρυπαντές, καταπατητές, και επειδή δεν λείπει ο Μάρτης από την Σαρακοστή, τους κρατικούς ελεγκτές και τους πονόψυχους νομάρχες.
Τελευταία έρχεται να εμπλακεί στο ζήτημα και η θρησκεία σε ανώτατο μάλιστα επίπεδο. Όμως αν το «Δημιούργημα» είναι ένας κόσμος που δεν μπορεί να αυτοκυβερνηθεί και οδεύει στην οικολογική του καταστροφή, αυτό είναι ένα πρόβλημα που πρέπει να το αντιμετωπίσει πρώτη η πολιτική και ύστερα η εκκλησία. Είναι πρόβλημα δημοκρατίας και διαφάνειας, θεσμών κλπ. Είναι ένα πρόβλημα τεράστιο που πρέπει να λύσουν οι λαοί χωρίς βέβαια τους … «προστάτες».
Σήμερα το ζήτημα της αντιπροσώπευσης στην κυβέρνηση είναι σημαντικό και δίκαια έχει καταστεί το επίκεντρο του ενδιαφέροντος της φιλοσοφίας και της οικολογίας. Λέω ότι το περιβάλλον δεν εκπροσωπείται επαρκώς γιατί τα φερόμενα ως κόμματα της οικολογίας αντλούν από το περιθώριο της κοινωνίας και όχι βέβαια από το ίδιο το περιβάλλον που δεν ψηφίζει. Υπό την έννοια αυτή τα κόμματα αυτά του περιθωρίου δεν μπορούν να αποκτήσουν απήχηση σε ένα εύρος κοινωνικά σημαντικό.
Τέλος, δεν είναι μόνο το περιβάλλον που δεν εκπροσωπείται, είναι ακόμη οι μελλοντικές γενιές, και η μη ανθρώπινη φύση. Η Δημοκρατία όμως, της οποίας έχουμε το «κοπυράιτ» από την αρχαιότητα, έχει την τάση να αναδεικνύει την «ενός ανδρός αρχή». Ως έχουν τα πράγματα μόνο ο Πρωθυπουργός μπορεί να εκπροσωπήσει ικανοποιητικά το περιβάλλον. Ίσως ο ΓΑΠ , που φαίνεται να’ χει ξεκολλήσει από τις αγκυλώσεις του παρελθόντος, να μπορεί να πιάσει τον παλμό της οικολογίας σήμερα, και να στηρίξει την Τίνα και τις περιβαλλοντικές της προσπάθειες. Αλλιώς αν περιμένουμε από τους άλλους, τους «προστάτες», τότε καλύτερα: άστο γι’ αργότερα!
press-gr
