Πάει καιρός, πλέον, που οι Έλληνες πολιορκούμαστε σε καθημερινή βάση από...
εφιαλτικά σενάρια και τρομακτικές φήμες. Σενάρια και φήμες που έχουν βάλει στην κατάψυξη τη ζωή μας. Η Ελλάδα χρεοκοπεί, η Ελλάδα επιστρέφει στη δραχμή, η Ελλάδα αναδιαρθρώνει το χρέος της και άλλα τέτοια. Όλα, σενάρια που θα μπορούσαν να φέρουν τη ζωή μας τούμπα. Να ανατρέψουν τα σχέδιά μας, τα όνειρά μας, το μέλλον μας. Φήμες που τρομάζουν, μας καθηλώνουν, μας παγώνουν το αίμα.Κι έρχονται από παντού. Από τα μέσα ενημέρωσης, από τη γειτονιά, από ένα φίλο που του εκμυστηρεύθηκε ένας γνωστός ότι έτσι κι έτσι, από τον μπακάλη που έχει ένα ξάδερφο στο υπουργείο Οικονομικών και του τα πρόλαβε.
Ψυχολογικός πόλεμος. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή. Αβεβαιότητα και φόβος για κάτι κακό, που κανείς δεν ξέρει σε ποια μορφή θα μας βρει, πώς θα μας επιτεθεί και τι θα αφήσει πίσω του. Μία αόριστη απειλή που περιφέρεται στους δρόμους των μεγαλουπόλεων, απλώνεται στις πεδιάδες, σκαρφαλώνει στα βουνά, αλωνίζει τις θάλασσές μας, μπαινοβγαίνει σε σπίτια και μαγαζιά, εισβάλλει στις παρέες.
Όπου κι αν γυρίσεις το βλέμμα σου, άνθρωποι συζητούν για την κρίση. Στη δουλειά, στο πεζοδρόμιο, στα μπαρ και τα εστιατόρια. Προβληματίζονται, θυμώνουν, ξεφυσούν, σφίγγουν τα χείλη, ανεβοκατεβάζουν το κεφάλι και λένε «και πού είσαι ακόμη». Χαμένοι σε μία εξίσωση που έχει μόνο αγνώστους. Στην καθημερινότητά μου άνθρωποι με πλησιάζουν διαρκώς και με ρωτούν με αγωνία: Θα χρεοκοπήσουμε; Να βγάλω τα λεφτά μου από την τράπεζα; Θα γίνει αναδιάρθρωση; Με haircut ή χωρίς; Ακόμη και άνθρωποι που φανερά δεν έχουν το γνωστικό υπόβαθρο να καταλαβαίνουν για τι πράγμα ακριβώς μιλούν.
Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών, δυστυχώς έχουν εντείνει το φόβο. Ύποπτα δημοσιεύματα, μυστικές συσκέψεις και νέες εν αναμονή υποβαθμίσεις έριξαν κι άλλο νερό στο μύλο του πανικού.
Και, να, πάλι η κυβέρνηση σπεύδει να μας καθησυχάσει. Σπεύδει να καταγγείλει τους κακούς, τους κερδοσκόπους, τους προβοκάτορες που παίζουν με τις θυσίες των Ελλήνων και να μας συστήσει ψυχραιμία, αυτοσυγκράτηση και κώφωση αν είναι δυνατόν απέναντι στις κακόβουλες συζητήσεις.
Το πρόβλημα είναι ότι δεν ξέρω αν η κυβέρνηση μπορεί, πλέον, να πείθει και να καθησυχάζει τον κόσμο. Επανειλημμένα ανακόλουθη και αναποτελεσματική, έχει εδώ και καιρό χάσει την αξιοπιστία της και το έρεισμά της στην κοινωνία. Οι πολιτικές της επιλογές δε βγαίνουν, στα δύσκολα μέτωπα κιοτεύει, τα μέτρα του μνημονίου δεν αρκούν, τα χρήματα της τρόικας δε φτάνουν, οι αγορές δε μας πιστεύουν και οι εταίροι μας μοιάζουν πλέον να χάνουν την υπομονή τους.
Και όσο τα κουκιά δε βγαίνουν τόσο τα σενάρια φουντώνουν και μαζί ο φόβος και η ανασφάλεια των Ελλήνων.
Αν τα πράγματα ήταν αλλιώς, αν το πρόγραμμα της κυβέρνησης απέδιδε καρπούς και οι αριθμοί ευημερούσαν, κανένα Spiegel δε θα ήταν ικανό να προκαλέσει πανικό. Είναι, όμως, η διαπίστωση ότι το πράγμα έχει σκαλώσει, η αίσθηση ότι κάπου μπροστά υπάρχει αδιέξοδο, το σαράκι ότι κάτι δε μας λένε, που κάνει το σπόρο του φόβου να φυτρώνει και να ανθίζει.
Για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τον εχθρό θα πρέπει πρώτα να τον γνωρίζουμε. Πιστεύω ότι έχει φτάσει πια η ώρα η κυβέρνηση να βγει με θάρρος και να πει όλη την αλήθεια για το πώς ακριβώς έχουν τα πράγματα. Έχει έρθει, άλλωστε, έτσι το πράγμα που οι πολίτες είναι προετοιμασμένοι για όλα. Κανείς δεν πιστεύει ότι η περιπέτεια τελειώνει το 2013. Κανείς δεν πιστεύει ότι δε θα έρθουν νέα σκληρότερα μέτρα. Οι εποχές που οι πολίτες περίμεναν από τους πολιτικούς να τους χαϊδέψουν τα αυτιά έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Η κυβέρνηση δεν έχει άλλη επιλογή από το να απευθυνθεί στους πολίτες με ειλικρίνεια, να θέσει όλες τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου προ των ευθυνών τους και εν συνεχεία να κάνει αυτά που πρέπει. Διαφορετικά, υπάρχει πάντα στη γωνία πρόθυμος να αναλάβει τα ηνία του τόπου ο πανικός.
